Tuesday, September 26, 2006

στην εποχή του κλισέ


Το κλισέ στη μουσική το θέμα. Όχι στον ήχο. Στους ανθρώπους. Στις δηλώσεις τους κυρίως και στα κίνητρα τους. Εν τέλει και στο αποτέλεσμα. «Χάλια η δισκογραφία». «Κρίση στο χώρο». «Αναζήτηση Σουξέ» (έτσι γενικά, στον παρονομαστή – ο, τι να ναι αρκεί να χωθεί σε play-list). «Αυτά θέλει το κοινό». Ποιο κοινό; Και πότε το κοινό ήταν κοινό; Η ισοπέδωση δεν είναι υγεία. Η ομοιογένεια δεν είναι τέχνη. Θα μου πεις Η μουσική έτσι κι αλλιώς δεν είναι πια τέχνη. Είναι αγώνας να υπάρξεις. Όχι να είσαι κάτι. Μόνο να υπάρξεις. Κι όχι σε συνειδήσεις και παρέες όπως παλιά. Αλλά σε προθήκες δισκοπωλείων και πίστες. Άντε και στην εταιρία αγκαλιά με τους άλλους, που σνόμπαρες πριν.

Αφορμή συνέντευξη τραγουδιστή που εκτιμώ. Και με λύπησε ο τρόπος που αντιμετωπίζει τα πράγματα. Όχι γιατί είναι απαισιόδοξος. Τους αγαπώ τους απαισιόδοξους. Αλλά γιατί είναι ανέμπνευστα ίδιος με όλους. Θύμα της γενικότερης στάσης και απάθειας. Αυτή που σε κάνει γρανάζι το σύστημα και λες «οκει, θα παίξω, αφού έτσι είναι η κατάσταση». Μα δε σε κάνει ρεαλιστή αυτό. Σε κάνει κάτι που δεν είναι τέχνη. Είναι Υπαλληλίκι. Κι η μουσική όσο κι αν την απαξιώνουν κάποιοι (και γνωστοί κι αγαπημένοι που κεκλεισμένων των θυρών δηλώνουν ευθαρσώς ότι «το τραγούδι είναι για την τουαλέτα») είναι απ’ τις μεγαλύτερες μορφές τέχνης – αυτές που θα λέγαμε τέχνες της καθημερινής ζωής. Και σαφέστατα κι η τουαλέτα είναι στην καθημερινή ζωή, αλλά λυπάμαι, δεν είναι μόνο αυτή. Είναι κι άλλες χίλιες δυο μικροστιγμές μας που έχουν μείνει χωρίς ήχο, γιατί εστιάσαμε στην αγωνία του υπάρχω στο χώρο αντί στο χρόνο.

Έχετε σκεφτεί ότι όσα από τα σύγχρονα τραγούδια γίνονται soundtrack στις στιγμές μας, γίνονται γιατί απλά τυχαίνει να παίζουν εκείνη τη στιγμή; Όχι γιατί τα διαλέξαμε, ούτε γιατί γράφονται για μας. Αλλά γιατί απλά κάποιος διάβολος που κυβερνά το random και το repeat τα ταυτίζει με κάτι που αξίζει. Και μένει το ασήμαντο το τίποτα, να μου θυμίζει το κάτι μου.

Κι είναι τόσο άνοστο αυτό το σημερινό το αγχωμένο τραγούδι. Τόσο ανέραστη αυτή η ηλίθια λογική του πολυσυλλεκτικού που κάθε νέο track είναι ένα αγωνιώδες «μήπως αυτό είναι;», «τσακώσαμε την προσοχή σου;», «να πάμε στο επόμενο;» Σαν κυνήγι μαγισσών με τα ίδια και τα ίδια συστατικά στο φίλτρο… Κι απορώ, κανείς δεν παίρνει χαμπάρι πως ότι κάνει αίσθηση έξω είναι χειροποίητο, γλυκό με συναίσθημα και ειλικρίνεια. Με όμορφα αφομοιωμένες καταβολές κι όχι μιμήσεις. Με μια –αν όχι πρωτοτυπία, συγκεκριμένη ταυτότητα; Είμαστε μικρή αγορά θα μου πεις. Γι’ αυτό ακριβώς όμως έπρεπε να έχουμε περισσότερη έφεση στο απλό. Γιατί η γεύση πάντα στα χείλη των λίγων έκανε τη διαφορά...

Πολλά μέτωπα για ένα πρωί κι ούτε μια μάχη. Το φορτώνω στη συννεφιά προς το παρόν και βλέπουμε.

Wednesday, September 20, 2006

2*inout


Εμένα η βροχή με έτρεφε. Στη συννεφιά έβρισκα όλη τη μελαγχολία που χρειαζόμουν. Την παλιά μελαγχολία: την εξωστρεφή. Την "δείτε με πως υποφέρω υπαρξιακά". Την "ρωτήστε με τί έχω" και "πείτε μου δεν είναι τίποτα". Τώρα αδιαφορώ για τη συννεφιά. Έτσι κι αλλιώς με το έξω αποφεύγω τις πολλές επαφές. Με το μέσα επίσης. Μόνο που σκοτεινιάζει με πειράζει κάπως και πρέπει να ψάχνω από νωρίς τους διακόπτες. Η βροχή κι εγώ δεν έχουμε πια πολλά κοινά.

Παλιά με έτρεφε. Τώρα με στενεύει.

Wednesday, September 06, 2006

Joyful


Να από τι θα κρεμαστώ αυτό το φθινόπωρο...

Step back, stay away from me
Can't you respect that I only need my peace
These days I'm too weak to see
These days I'm all about me
I don't want to talk this out
Cause there are certain things we don't need to talk about
The silence in between will let you know what I mean
And each time I try to escape
I pray to go not to let me fake
And to take my doubts away
There are days where I would love to be somebody else
Days where I am fighting myself
There are days where I wish I could be a child again
And sometimes days where I wish they wouldn't last
Days where I wish I would be dead....

Τη λένε Ayo...
Γεννημένη στη Γερμανία, κάτοικος Παρισίων με μπαμπά από τη Νιγηρία και μαμά Τσιγγάνα ηχογράφησε το πρώτο της δισκάκι στη Νέα Υόρκη. Αυτά τα ολίγα ξέρω, αυτά και μ' αφορούν καθώς και τα 50 λεπτάκια που γελάει, κλαίει, ερωτεύεται και μελαγχολεί στα ηχεία μου.

Situation could be much better
much better than today
you know that you could do much better
much better than you do today
but how come you never try to change situation
how come you always escape out of a serious conversation
dont't you know it can't never be too late for us to succeed
out of every misery you can be released
as long as you believe

Help is coming
As long as you believe
Help is coming
For us to be released
For us to be released

Βρε λες..;