Sunday, December 30, 2007

Last year

Τις τελευταίες μέρες προσπαθώ να βρω κάτι εντυπωσιακό να γράψω για το κλείσιμο του 7 και δε βρίσκω τίποτα. Ούτε λίστες με πράγματα που ξεχώρισα, ούτε γεγονότα που με σημάδεψαν, ούτε τίποτα. Όχι οτι δεν υπήρξαν, αλλά με το που τα σκέφτομαι ξαφνικά δε φαίνονται και τόσο σπουδαία. Άλλωστε αν ανατρέξει κάποιος στα post της χρονιάς, παρόλο που δεν είμαι πολύ συνεπής blogger, θα βρει πάνω κάτω τα "σημαντικά".

Aν κι έχω πολλά που θα 'θελα (η θα μπορούσα) να γράψω, τελευταία στιγμή τα αποσύρω όλα. Και δε θέλω να μιλήσω για τους δικούς της χρονιάς- ανθρώπους που κερδήθηκαν ή που ανανέωσαν το δεσμό μας, ούτε γι' αυτούς που έφυγαν και -κακό δικό τους και δικό μου- δε θα τα ξαναπούμε. Δε θέλω καν να μιλήσω για τα μικρά σχεδιάκια που άρχισαν να πραγματοποιούνται μέσα στη χρονιά, ούτε γι' αυτά που με αποχαιρέτησαν για πάντα (αν υπάρχει για πάντα - ή ακόμα κι αποχαιρετισμοί). Θάνατοι, υποδοχές, εξομολογήσεις, παρηγοριές, χαμόγελα, μιζέριες, ομοιοπαθητικές, αποφάσεις ζωής, άμυνες, ανανεώσεις όρκων, καινούργιες μουσικές βιβλία και ταινίες. Απ' όλα είχαμε. Κι όλα κάτω απ' το πρίσμα της αναζήτησης της ποίησης. Κι ότιδήποτε δεν τσιγκουνευόταν το λυρισμό του ήθελα σαν παιδί να το μοιραστώ. Με το που ξεκινούσα όμως έχανε κάθε ενδιαφέρον...

Έτσι και όλη η χρονιά που πέρασε δεν έχει ισχυρούς απολογισμούς για μένα. Κι αν έχει δεν έχουν κανένα μυθιστορηματικό ενδιαφέρον. Αλλά ακόμη κι αν είχαν, ακριβώς ένα χρόνο μετά βρίσκομαι πάλι μπροστά στο laptop με την ίδια κούπα καφέ και το ίδιο ακατάστατο σπίτι, να προσπαθώ να συντάξω μια χρονοκάψουλα χωρίς να έχω κάτι να της βάλω μέσα. So, what's the point? Ίσως τελικά δεν είμαι ο άνθρωπος των επετείων. Άλλωστε ποτέ δε σημείωσα στο περιθώριο καμιάς μου εμπειρίας ημερομηνία.

Βαριέμαι να συνεχίσω. Χαζό, αφτιασίδωτο post, αλλά αφού έτσι φεύγει ο χρόνος, οφείλω να το αποτυπώσω. Μην το παρεξηγήσετε. Είναι για αποκλειστικά προσωπική μελλοντική χρήση. Υπενθύμιση ή ρουτίνα. Θα δείξει...

Οι φίλοι ξέρετε πως οι ευχές μου φέτος έχουν μια εμμονή με το Φως. Αυτή είναι η δίψα μου για τη χρονιά που έρχεται. Ανοίγω όλες τις βρύσες λοιπόν και το μεταγγίζω στο 8. Πιείτε όσο μπορείτε γιατί μάλλον θα το χρειαστούμε όλοι μας.

Αντί απολογισμού σας χαρίζω αυτό:



C u next year!


Tuesday, December 25, 2007

Φάουλ


Κοιτάω δεξία - φάουλ
κοιτάω αριστερά - φάουλ
χαζεύω τ' άστρα - φάουλ
Εθελοτυφλώ - φάουλ
(αυτό τώρα μου λες πως γίνεται;)

Πόσα φάουλ να μετρήσω;
Στα πόσα βγαίνει αυτή η κόκκινη κάρτα;
(Και γιατί δεν έχει η τσέπη μου κόκκινη κάρτα;)

Πόσες μπαλιές να δεχτεί πια κι αυτό το σβέρκο μου;
Πόσο χορτάρι να φάει η μύτη μου;
Πόσα αυτο-γκολ να τραβήξουν την προσοχή απ' τα γκολ.

Κι αυτή η σφυρίχτρα μου μάλλον πρέπει να σταματήσει να σφυρίζει Mendelssohn...

Monday, December 24, 2007

mix n' stirr


Σε ποιο απ' τα δυο κλισέ να παραδοθώ φέτος:
στις γιορτές ή στη μιζέρια;

Τα όρια κάθε χρόνο στενεύουν όλο και περισσότερο

Anyway, σε όσους έχετε καταλήξει εύχομαι να απολαύσετε την επιλογή σας.

Sunday, December 16, 2007

Η μικρή διαφορά

Υπάρχει μια μικρή διαφορά απ' την προηγούμενη φορά:

η προηγούμενη φορά.

Thursday, December 13, 2007

Evolution (?)

Τώρα εγώ μπερδεύτηκα…

Ξεκινάμε με ταξιδάκια αναψυχής για να καταλήξουμε στις κρουαζιέρες;

Εγώ νόμιζα ότι μικροί το καίμε για να το εκτιμήσουμε μεγάλοι.

Τι είναι η ωριμότητα τελικά; Πλεκτό στεφανάκι λουλουδιών με λαχουρωτό πουκαμισάκι και pina colada ;

Κι εγώ ο χαζός θα ορκιζόμουν ότι είχε πιο μέσα…


Τες-πα… κοπελιά μην τον κουράζουμε, Άμε στη Χαβάη σου.

Εγώ θα προτιμήσω το κατάστρωμα προς την Αίγινα.

Το κρυμμένο τραύμα σου θα στο φυλάω.

Το δικό μου χάρισμα σου




Hamlet goes Hawaii (or not)

Sunday, December 09, 2007

the lie


Υπάρχει ένα και μοναδικό ψέμα
-άμεσα συνδεδεμένο με την ανάγκη-
Η αμαρτία του οποίου παραδόξως εντοπίζεται
στο να μην το λες όταν στο ζητάνε.
Καθώς και στο να το ζητάς όταν δεν στο λένε.


Και να σκεφτεί κανείς, αυτό το ψέμα είναι αποκλειστικά και μόνο δική μας εφεύρεση για να ρυθμίζουμε τις ανασφάλειες μας και το βαθμό εξάρτησης των άλλων.

Long live the ex-white lies!



Hamlet says: P.J. Harvey - Who Will Love Me Now

Puttin' on the Ritz

Πέρσι τέτοια εποχή κανόνιζα να πάω να τους δω live. Τα εισιτήρια εξαντλήθηκαν εν μία νυκτί και δεν τα κατάφερα...

Ακριβώς ένα χρόνο μετά κυκλοφορεί η συναυλία σε ήχο και εικόνα και μπορώ κι εγώ να πάρω μια γεύση:



και υ-π-έ-ρ-ο-χ-η Martha:



Αυτό τώρα πιάνεται στα εκπληρωμένα όνειρα; Να χαρώ αναλόγως;

Saturday, December 08, 2007

sth about...


Για μένα (όπως και για κάνα - δυο άλλους φαντάζομαι) μια γιορτινή μέρα πεθαίνει την παραμονή της, όπως και το σαββατοκύριακο ολοκληρώνεται στο βράδυ της Παρασκευής.


Σαν να λέμε η ευτυχία εξαντλείται στην προσδοκία της…

Κι όσο κι αν αναρωτιέμαι γιατί συμβαίνει αυτό, κάτι μου λέει πως παραδόξως έχει να κάνει με μια ανάπηρη φυσική ροπή μου προς την αισιοδοξία

- και το conflict της με την πραγματικότητα.

Tuesday, December 04, 2007

FaceLess



Σήμερα ξύπνησα στην ψυχρή αγκαλιά ενός απρόσωπου εφιάλτη.

Όπως οι πιο τρομακτικοί εφιάλτες έφυγε πετώντας με με βία κάτω, χωρίς να αφήσει ονοματεπώνυμο ή περίγραμμα.

Προφανώς για να μην αντισταθώ την επόμενη φορά που θα με προσεγγίσει με προσωπείο ονείρου.

Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι σε άλλη χώρα κι άλλο χρόνο από χτες που ξάπλωσα.

Τον καφέ μου τον έφτιαξε άλλο χέρι, το ίδιο που με έντυσε και μάζεψε τα πράγματα μου για να βγω στο δρόμο.
Στον ίδιο δρόμο - για το εφέ της σύγχυσης.

Άλλο ένα πρόγραμμα θρυμματισμένο.

Αν είχε πρόσωπο ο εφιάλτης μου, τώρα θα χαμογελούσε με ικανοποίηση.



Hamlet says: Philip Glass - Carriage without a driver

Saturday, December 01, 2007

Ιστορία δυο προτάσεων


Στο πρώτο άγγιγμα κατάλαβε
πως η ύλη χωρά σε μια μικρή απόφαση...


(συνεχίστε την ιστορία ελεύθερα)