Saturday, May 31, 2008

The comeback


Ναι, ο χρόνος περνάει. Τσεκαρισμένο. Όχι γρήγορα, όχι αργά: Και γρήγορα, και αργά και στο φινάλε πάντα με την ίδια ταχύτητα (πώς το καταφέρνει δεν έχω καταλάβει). 17 μέρες off (η on). Με σκέψεις και λέξεις κι εμπειρίες κι ανασκαφές κι ανασυστάσεις κι άλλα τόσα πολλά που αυτή τη στιγμή δε μπαίνω σε διαδικασία να τα διαχειριστώ. Όλα καλά πάντως.

Και χωρίς πολλά λόγια:
Jirashimosu is back (and black)!




Tuesday, May 13, 2008

Mirror-pause


Από σήμερα δεν είμαι εγώ. Επισήμως. Κι εμφανισιακά. Δεν είμαι εγώ. Είμαι κάποιος άλλος που δεν μπήκα καν στον κόπο να του πω το τυπικό χαίρω πολύ όταν αντίκρισα τη φάτσα του στον καθρέφτη. Και μ' αυτόν τον άλλον σκέφτηκα πως πρέπει να ζω κάτι μήνες. Και προς στιγμήν τρόμαξα μη με καταπιεί... Μη φανεί πιο δυνατός από μένα και μ' εκτοπίσει. Γιατί όντας κάποιος άλλος δεν έχει ρωγμές, ούτε αδυναμίες. Έχει μόνο καθαρό σβέρκο και λείο πρόσωπο. Και μάτια άδεια. Θλιμμένα στο βάθος μα εμφανώς αδιάφορα. Ξέρει τι πρέπει να κάνει κι είναι σε πλήρη ετοιμότητα. Έχει αποδεχτεί τις κινήσεις που του αντιστοιχούν και το χώρο που θα καταλάβει. Είναι κουρδισμένος στην εντέλεια.

Κι αν τα μάτια του άλλου είναι άδεια, αυτό συμβαίνει γιατί έχει πρόσβαση σε ένα πολύ μικρό ποσοστό της σκέψης μου. Έχει συγκεκριμένο μέγεθος το μέρος του εγκεφάλου μου που του διατίθεται. Κι αυτό το τόσο ας το κάνει ό, τι θέλει. Ο, τι μπορεί. Για όσο προλάβει μέσα στους λίγους μήνες του.

Το υπόλοιπο εσωτερικό του κρανίου μου είναι από μέρες κενό κι ασβεστωμένο. Είναι γεμάτο μουσικά όργανα, μ' ένα λευκό πιάνο στα αριστερά. Έχει ένα καλογυαλισμένο πάτωμα και τη Francoise Dorleac με το Gene Kelly να περιμένουν υπομονετικά στις καρέκλες τους να ξεκινήσουν την χορογραφία από τις Δεσποινίδες της Rochefort, γιατί απλούστατα ΑΥΤΟ επιλέγω για πραγματικότητα.



Μια μικρή παύση λοιπόν. Θα τα ξαναπούμε σύντομα. Δεν ξέρω ακριβώς πότε ή πώς... Ξέρω όμως ότι θα τα ξαναπούμε...

Παράξενη αίσθηση το σήμερα. Πέρασε κιόλας.

[Τί θα λέμε άραγε του χρόνου τέτοια μέρα; ]


Monday, May 12, 2008

green light district


Στιγμές... πόσο διχασμένος είμαι στην έννοιά τους. Σιαμαίες, ευτυχισμένες και θλιμμένες, διαδέχονται η μια την άλλη, απαγορεύοντας το παραμικρό συμπέρασμα.

Είμαι ευτυχισμένος ή δυστυχισμένος; δεν ξέρω... ξέρω μόνο ότι είμαι δέσμιος της διαδοχής τους, τρέμοντας να διαλέξω μια ιδιότητα απ' τις δυο μη κι ερμηνευτεί ως θράσος και τρομάξει την άλλη.

Σκοτίστηκα. Το καταγράφω. Όσο θράσος κι αν προδίδει, όση ματαιοδοξία. Όσο κι αν το μετανιώσω δυο μέρες μετά:

Είμαι ευτυχισμένος

Ποια πρόβλεψη γουστάρει ν' αναμετρηθεί μ' αυτή την πρόταση; Ας κοπιάσει...

Ακόμα κι αυτό τ' αποψινό φανάρι... ακόμα κι αν έκανε ώρες ν' ανάψει, κάποτε έγινε πράσινο. Και μ' έφερε σ' εσένα. Κι ήσουν ο μοναδικός προορισμός...

Στιγμές. Και πάλι στιγμές. Να πάνε να γκρεμιστούν οι θλιμμένες. Κρατάω τις ευτυχισμένες... Για όσο...

ΥΓ. Στον κουμπαρά της ευτυχίας: το κεφάλι μου σε γωνία 45° και το summertime στ' αφτιά μου. Για πόσο λες να με κρατήσει;

Thursday, May 08, 2008

12'.13''


Ένα σπίτι που ανασαίνει... πραγματικά! με ζωή δική του. Με σώμα δικό του. Έκθετο και μυστικοπαθές την ίδια στιγμή. Παραβιασμένο και πρόθυμο. Εγκαταλελειμμένο και ζωντανό.

Και τα πάντα να υπαινίσσονται όσο ξεκάθαρα δηλώνονται, σε πραγματικούς χρόνους ονείρου.

Μπορώ να πω κι άλλα. Δε χρειάζεται. Το κρατάω μέσα μου δίπλα σε ένα μεγάλο θαυμαστικό.

Respect και πάλι respect! (κ thanx για την τιμή εννοείται!)

[γι' αυτό και μόνο από σήμερα σταματά η αγχωτική μέτρηση των ημερών]


Wednesday, May 07, 2008

Τετάρτη


Δε θέλω να φύγει ακόμα το προηγούμενο post, όμως θέλω να το προστατέψω απ' τη σημερινή συννεφιά. Άσε που μάλλον πρέπει ν' αρχίσω να συνηθίζω τις εναλλαγές.

Δες το σαν άσκηση...ή ζέσταμα... (ή πάγωμα)

Κρατιέμαι με νύχια και με δόντια να μην κουρευτώ. Έχουν αρχίσει και μ' ενοχλούν τα μαλλιά μου που μακραίνουν άτακτα. Είναι όμως μια τελευταία mini επανάσταση στη θλίψη. Ίσως γιατί πάντα όταν ένιωθα να με πνίγει κάτι τα έκοβα κοντά κι ανάσαινα.

Λες να πιάσει αυτή τη φορά; Ελπίζω. (Θα δείξει).

Κατά τ' άλλα συννεφιά και κάτι σαν πυρετός... Καλά το παει.

[Και δεν πειράζει μια μικρή υποχώρηση στη σθεναρή μου αντίσταση στο ποτό μόνο γι' απόψε, ε;]


Τρίτη [καθυστερημένη]


Το ότι -έστω γι' απόψε- το μαξιλάρι μου γίνεται πολύχρωμο και μυρίζει καραμέλα, αμύγδαλο, ελληνικό καλοκαίρι και μια μεγάλη βόλτα στην Βασιλίσσης Σοφίας με αναπάντεχες ψιχάλες είναι κέρδος, δεν είναι;

Νομίζω είναι

[Ψέμματα - δε νομίζω -]

[Είμαι σίγουρος]

ένα φιλί στα σχέδια του επόμενου καλοκαιριού
[α! και στο πρώτο μας σενάριο!]




Monday, May 05, 2008

Δευτέρα [ακόμα]


Είπα να... μπας και...
αλλά μπα...
Όταν με παίρνει από κάτω οι ταινίες δράσης με super ήρωες είναι εγγύηση. Γιατί είναι είδος που δε ταυτίζομαι [ούτε καν με το δειλό alter - ego τους (όταν έχουν)]. Και περνάει η ώρα. Κι ο κόσμος καταστρέφεται. Και μετά φτιάχνει πάλι αλλά ποιος νοιάζεται; Η δράση είναι που μετράει...(κι η ώρα που περνάει εννοείται)

Σ' αυτή την ταινία όμως ταυτίστηκα με την Gwyneth Paltrow, όχι ως Miss Potts, αλλά ως Gwyneth, που βρέθηκε παράταιρη σε μια ταινία δράσης επειδή είναι μαμά και δε μπορεί να κάνει απαιτητικές υποκριτικά ταινίες κι οι συνθήκες την αναγκάζουν να χάνει χρόνο (κι όχι χρήμα)

Τεσπα, μετά περπάτησα ακόμα μια φορά την αγαπημένη μου παράλογη ευθεία και συμπτωματικά στο ίδιο αγαπημένο σημείο, έπεσε στον Hamlet η ίδια αγαπημένη φωνή (σε άλλο τραγούδι βέβαια - θα ήταν spooky αλλιώς) και κάθισα 4 και κάτι λεπτάκια (όσο κρατάει το τραγούδι) ανάμεσα στους 2 ορίζοντες (γιατί αυτό το καλό έχει το μυστικό αγαπημένο μου σημείο) και είχα άδειο κεφάλι. Με βελούδινο αντίλαλο. Και ήταν όμορφα. Για τέσσερα και κάτι λεπτά έστω.

Κι είπα ν' αρχίσω να αποταμιεύω. Γιατί οι στιγμές είναι που μετράνε, έτσι;

Μετά βόλτα στα βιβλιοπωλεία του κέντρου και μια αναπάντεχη συνάντηση με μια μονογραφία των Cahiers du Cinema αφιερωμένη στο Jacques Demy (!) έριξε άλλο ένα κέρματάκι στον κουμπαρά μου. Δεν ξέρω για πόσο. Είπαμε στιγμές. Ήδη ξεθωριάζει πάντως...

Ύστερα starbucks και λαίμαργη ανάγνωση της συνέντευξης της Deneuve για το Demy (Το 'ξερες ότι ήταν για χρόνια τσακωμένοι; Αυτός δηλαδή γιατί η Catherine λέει τον αγαπούσε πάντα) καθώς και ενός άρθρου της Σώτης Τριανταφύλλου κάπως ανατρεπτικό...

Με τα ρέστα απ' τον καφέ αγόρασα και λίγες τύψεις από μια περαστική τσιγγάνα με το μωρό της. Από το μωρό τις αγόρασα, που ήταν μελαγχολικό και πιο μικρό κι από στιγμούλα...και γι' αυτό το βάζω τώρα να καθίσει πλάι στις υπόλοιπες δικές μου, τις αποταμιευμένες.

Και μετά επιστροφή στο σπίτι. Πεζός ως τα μισά. Γιατί δεν άντεξα άλλο ποδαρόδρομο. Το αγαπημένο σημείο πάντως το ξαναπέρασα. Κι αυτή τη φορά έκλεψα γιατί έπεφτε βράδυ κι έπρεπε ν' ακούσω αυτό που σιωπηλά ο Hamlet παίζει εδώ μέσα από προχτές και δεν το πήρε κανείς σας χαμπάρι...

Αυτά... κατά τ' άλλα Δευτέρα ακόμα...


Hamlet hums: Cat Power - Troubled Waters

Δευτέρα

Από τότε που εμφανίστηκε στους δρόμους,
η ημερομηνία έπεφτε πάνω...
έναν ολόκληρο χρόνο πριν

όποτε έπεφτε το μάτι το απέφευγα -
πάγωνα τη σκέψη (πάγια τακτική μου)
Έλεγα λες να το προλάβω;
Με τον καιρό έγινε κάτι σα μονάδα μέτρησης

Όσο πλησιάζε ο καιρός, τόσο έκλεινα τ' αφτιά μου
όποτε έπεφτε το μάτι μου έλεγα "που άραγε τότε;"

Και να που θα μαι και εκεί... και ξυστά (σχεδόν) μετά κι αλλού

Και προς το παρόν δεν ξέρω τί και πώς συμβαίνει μέσα μου.

Ψυχραιμία ή...

απλά παγώνω τη σκέψη...

Θα δείξει...

Anchors Aweigh (που λέγαμε και πιο πριν)

Sunday, May 04, 2008

une e(s)t un



Είναι κι αυτά τα βλέμματα
που, και που λένε ψέματα,
μπορούν και σ΄εξηγούν...


Saturday, May 03, 2008

Anchors Aweigh!


Πως βρεθήκαμε ξαφνικά οι μισοί με άγκυρες στα μπράτσα είναι κάτι που ακόμα δεν το 'χω καταλάβει...

[Κάποιο κρυφό νόημα θα 'χει δε μπορεί...]

[Παραήταν αρμονικό για να 'ναι τυχαίο]

Πάντως καλού-κακού σήμερα δεν έχει σταγόνα...


hit it, Trace!

Κοίτα τί βρήκα εχτές σε εξόρμηση για δίσκους:

Η Tracey Ullman σε pop επιτυχίες των 80s

Τέλειο;;;

[Έλα, είναι ο, τί καλύτερο για Σάββατο πρωί!]

και σου επικολλώ και 2 super (κι απ' τη ζωή βγαλμένα) clip για να μοιραστείς τη χαρά μου

1) They don't know (της Kirsty McColl παρακαλώ)



2) My Guy (διασκευή του My Girl των Madness)



Και στα 2 clip πρόσεξε τις μεταμορφώσεις της Tracey! Είναι ξεκαρδιστικές!

[και ναι, μόλις σου αποκάλυψα μια σκοτεινή πτυχή του Jirashimosu]


Friday, May 02, 2008

C' est moi, Lola!


7 (ατάκτως ερριμμένοι) λόγοι για τους οποίους η Lola του Jacques Demy είναι (και όχι απλώς θεωρείται) αριστούργημα:

1. Η υπέροχη αρχική σεκάνς tribute στα δαντελένια πλάνα του Max Ophuls και γι' αυτό τρυφερά αφιερωμένη και γραπτώς στο "δάσκαλο" από το Demy. Εννοείται με τη συνοδεία της 7ης συμφωνίας του Beethoven.



2. Η σαρωτική ερμηνεία της Anouk Aimee, στο ρόλο της καλόκαρδης πόρνης με την παιδική αφέλεια και τον αχαλίνωτο ερωτισμό και η συγγένεια της με τη δική μας Ilya της Μερκούρη.

3. Ο μελαγχολικός Marc Michel στο ρόλο του Roland Cachard που επιστρέφει ως χαρακτήρας στις αγαπημένες μου ομπρέλες του 64 μετατρέποντας τις σε spin - off ενός ανεκπλήρωτου έρωτα.

4. Η μαγκιά του Michel Legrand που έγραψε τη μουσική και το διάσημο πια τραγούδι της Lola (με τους στίχους της Varda) πάνω στα γυρισμένα πλάνα, μετά την αποχώρηση του... Quincy Jones! [Για την ιστορία το προξενιό για έναν από τους ευτυχέστερους γάμους στην ιστορία του σινεμά το έκανε ο Godard αυτοπροσώπως].



5. Η επιθυμία του Demy να γυρίσει ένα technicolor musical με αμερικάνικη αισθητική (κάτι που το έκανε 6 χρόνια μετά με δόξα και τιμή στις δεσποινίδες της Rochefort) και το ότι το κατάφερε με ελάχιστη μουσική και... την αστραφτερή ασπρόμαυρη φωτογραφία του official φωτιστή ολόκληρης της Nouvelle Vague, του Raoul Coutard...

6. Οι αινιγματικοί δεύτεροι χαρακτήρες: η ονειροπαρμένη μάνα που χρόνια περιμένει την επιστροφή του γιου, η αισθησιακή χήρα που φλερτάρει ανεπιτυχώς τον Cassard, η δεκατριάχρονη Cécile με την αθώα - ύποπτη σχέση της με τον μελαγχολικό Αμερικάνο ναύτη κλπ...

7. To πρώτο σαρκαστικό happy - end του Demy και η ακλόνητη φιλοσοφική του θέση ότι η ευτυχία ενός ανθρώπου σχεδόν πάντα σημαίνει τη δυστυχία κάποιου άλλου...


Πάρτε για φινάλε κι ένα αστείο απόσπασμα από το 17 fois Cécile Cassard του Honore με τον Romain Duris ως άλλη Lola:




Thursday, May 01, 2008

frankly dear...


Η παράξενη απόφαση της Scarlett Johansson να ηχογραφήσει covers του Tom Waits είναι γνωστή.

Το ότι διέρρευσαν τα τραγούδια στο net ένα μήνα πριν την κυκλοφορία του δίσκου είναι επίσης γνωστό (κι αναμενόμενο), όπως επίσης κι η επιχείρηση σκούπα-αστραπή να τα μαζέψουν (όχι τόσο ευρηματική όσο της Madonna ομολογουμένως)...

Το track list του album κυκλοφόρησε, όπως και το πρώτο clip το οποίο έχει και τη συμμέτοχη της αυτού εξοχότητας του David Bowie αυτοπροσώπως. (Η Scarlett λέει όπου σταθεί κι όπου βρεθεί την ιστορία για το πως τον προσέγγισε γεμάτη άγχος με ένα πρόχειρο demακι)

Το album θα κυκλοφορήσει επισήμως στις 20 του Μάη, κι από τα λίγα που έχω ακούσει εδώ κι εκεί νομίζω δεν το 'χει...

[αλλά πάλι με μένα δε μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος...]

Εδώ παίρνετε (δεν ξέρω για πόσο) μια γεύση.

Για τους fan του Waits το track list είναι το εξής:

1. 'Fawn' (originally on Tom Waits' album Alice)
2. 'Town with No Cheer' (originally on Tom Waits' album Swordfishtrombones)
3. 'Falling Down' (originally on Tom Waits' album Big Time)
4. 'Anywhere I Lay My Head' (originally on Tom Waits' album Rain Dogs)
5. 'Fannin Street' (originally on Tom Waits' album Orphans: Brawlers, Bawlers & Bastards)
6. 'Song for Jo' - 4:09
7. 'Green Grass' (originally on Tom Waits' album Real Gone)
8. 'I Wish I Was in New Orleans' (originally on Tom Waits' album Small Change)
9. 'I Don't Want to Grow Up' (originally on Tom Waits' album Bone Machine)
10. 'No One Knows I'm Gone' (originally on Tom Waits' album Alice)
11. 'Who Are You?' (originally on Tom Waits' album Bone Machine)

Και το clip του Falling Down αυτό:




kostis@trova



Δε θα πω πολλά γιατί είμαι πάλι με hangover.

Έχετε μια και μοναδική ευκαιρία να παρακολουθήσετε άμεσα το super live του Κωστή Μαραβέγια στο πανέμορφο Trova του Ψυρρή.

2 Μαϊού (αύριο δεν είναι αυτό;) τελευταία εμφάνιση.
Πάρτε καλή παρέα, καλή διάθεση, όσο ρυθμό διαθέτετε και τρέξτε!

Εγώ πέρασα υπεεεεεεεροχα και το χρειαζόμουν όσο δεν φαντάζεστε.

Κωστής εκρηκτικός, τα παιδιά της ορχήστρας (που είναι και δικά μας) σε τρελά κέφια και μια Θεοδώρα Τζήμου να δίνει ρέστα!

Πάρτε άλλη μια γεύση όσο κανονίζετε με την παρέα σας:



[Πάω να γράψω στο χέρι μου "δε θα ξαναπιώ ποτέ" κι ως το βράδυ έχουμε καιρό]