Έψαξα στο θησαυροφυλάκιο της μνήμης κι η απόφαση ελήφθη οριστικά κι αμετάκλητα: αυτό που αρχίζει τυπικά από σήμερα θα το πούμε καλοκαίρι, ενάντια στα δεδομένα και τις προβλέψεις. Όσο υπάρχει η μνήμη, μπορούμε να ελπίζουμε στη σιγουριά μιας επανάληψης.
Και στο ανέφικτο μιας μοναδικότητας.
ReplyDeleteΕνδιαφέρον! τελικά κάπου χρειάζεται κι ο θησαυρισμός. αυτή η όμορφη μ άρεσε στην ταινία Camille Claudel.
ReplyDeleteκαλό καλοκαίρι.
Πόσες φορές ο τύπος
ReplyDeleteκατασπάραξε την ουσία
Τη στιγμή η μνήμη
Πόσες φορές;
Κι αν η επανάληψη φάρσα
Αν παρωδία...
Προτού να τελειώσω
Σκάσε
Σ' ακούω
απ' της αυλής το πηγάδι
- όχι πισίνα -
να λες
μήπως είσαι η Ιζαμπέλ αυτοπροσώπως, christina?
ReplyDeleteτο ωραίο του λόγου δεν αποκλείει τον αποκλεισμό...
ωραία τα σκουλαρίκια.
Summertime Blues, ευχαριστώ για τα σκουλαρίκια, έχω να τα βάλω καιρό... -:)
ReplyDelete[...και ειδικότητα στον αποκλεισμό(και στον πληθυντικό αριθμό).]
Και είναι μερικές επαναλήψεις που μόνο σιγουριά μπορούν να φέρουν σε μια εποχή που όλα αλλάζουν...
ReplyDelete