Paris - Athènes

Παρακολουθώντας χτες βράδυ το Paris του Cédric Klapisch σε έναν κατάμεστο Απόλλωνα δε μπορούσα να μην αναρωτηθώ πόσο δύσκολο είναι τελικά να φτιάξουμε κι εμείς μια τέτοια ταινία. Η θεματική δεν είναι ξένη... ίσα, ίσα πολύ πρόσφατα ο Νίκος Παναγιωτόπουλος ασχολήθηκε με το ίδιο θέμα, ενός επικείμενου θανάτου και της επίδρασης του σε μια πόλη. Κι αν κι έπαιζαν στο ίδιο γήπεδο με τον Klapisch στη μια περίπτωση είχαμε να κάνουμε με μια τρυφερή, αληθινή ταινία ενώ στην άλλη με ένα φιλοσοφίζον στιλιζαρισμένο κατασκεύασμα που πέρα από την υπέροχη φωτογραφία του Άρη Σταύρου και τη μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη δεν άφηνε κανένα -μα κανένα- συμπέρασμα.

Όχι δεν ήταν αριστούργημα το Paris, ήταν όμως μια ταινία με ξακάθαρες προθέσεις και πραγματικούς ανθρώπους, που μιλούσαν με πραγματικές λέξεις κι είχαν αληθινά αισθήματα που δεν χρειαζόταν να τα ομολογήσουν πάντα. Ξεσκέπαζε το Παρίσι και το Ψέμα του, την ίδια στιγμή που αποτελούσε μια ερωτική εξομολόγηση στην αλήθεια του. Ακόμα κι ο λακωνικός τίτλος του, σχεδόν τουριστικός, μοιάζει να σαρκάζει την αίσθηση που έχουμε για την πιο ρομαντική πρωτεύουσα του κόσμου, αυτή της ιλουστρασιόν καρτ - ποστάλ. Με γεωμετρική μαεστρία ο Klapisch φρόντιζε σε κάθε σκηνή να αντιπαραθέσει το παλιό με το νέο, έχοντας τη σύνεση να μη βγάζει νικητή απ' την αναμέτρηση. Γιατί το Παρίσι, είναι ακριβώς αυτή η σύνθεση. Η ζωή μας στην τελική είναι αυτή η σύνθεση.

Απ' τα πρώτα λεπτά της ταινίας μέχρι και το τέλος φανταζόμουν μια ανάλογη ανάγνωση της Αθήνας, της κατεξοχήν πόλης των αντιθέσεων και των συνθέσεων. Κι αν το Παρίσι είναι μια φορά πρόσφορο, η Αθήνα είναι δώδεκα. Γιατί η Αθήνα προσπαθεί για την ευρωπαϊκή ομορφιά περισσότερο από το Παρίσι που την έχει στο κάτω - κάτω δεδομένη. Κι αν στο Παρίσι είναι εύκολο να κλείσεις τα μάτια στην ασχήμια, στην Αθήνα δε μπορείς γιατί είναι πλάι στην ομορφιά, σαν τα σκουπίδια στις γωνίες. Όσο για την περίφημη ανοικοδόμηση (λάιτ μοτίφ και στην ταινία του Klapisch) εμείς την έχουμε στην καθημερινότητά μας από τα τέλη του 60 (κι οι σκαλωσιές δε λένε να φύγουν).

Κι αν χάρηκα πολύ για κάτι χθες ήταν όταν άνοιξαν τα φώτα και το πρώτο πράγμα που μου είπε η δακρυσμένη σαντέζα μου ήταν ακριβώς το ίδιο:

"Γιατί δεν φτιάχνουν μια τέτοια ταινία για την Αθήνα; Αυτό που είδα εγώ ήταν η Αθήνα..."

Έλα μου ντε...


Πάρτε τώρα μια αγαπημένη μου σκηνή από της Ρώσικες Κούκλες του Klapisch μιας και τη βρήκα επιτέλους στο youtube:



(Δεν ξέρω γιατί, αλλά ο τρόπος που φέυγει η Kelly Reilly με το Mysteries της Gibbons στο background είναι απ' τις πιο αγαπημένες μου και ποιητικές κινηματογραφικές στιγμές. Όταν πρωτοείδα την ταινία θα πάτησα καμιά δεκαριά φορές το rewind...)

(Ψέμματα λέω. Ξέρω γιατί...)