ποιά είναι άραγε η μονάδα μέτρησης της απουσίας...τα δάκρυα που εσπασαν σε χιλια χρωματα το χλωμο φως του γλομπου;τα ξημερωματα που σε βρηκαν με γρεζι και κοκκινα ματια;οι γοπες ισως που συνωστιζονται απελπισμενες που εκπληρωσαν τη θητεια τους;οι ωρες που κολλησε στο REPEAT o θρηνος καποιου Antony;τα ονειρα που ριχνονται στον Καιαδα της ανυπαρξιας και της ματαιωσης με ρυθμους πολυβολου;Το κρυο στο μαγουλο μου απ'το μωσαικο-μαξιλαρι μου το νιωθω να κατεβαινει απειλητικα...και περιμενω...
Δοκιμαζω να προφερω τις καινουριες λεξεις που μου εμαθαν σημερα,αυτη τη φορα μονος μου χωρις τη βοηθεια κανενος...Αρθρωνω δειλα:μελ-λον.νιωθω το στηθος μου να σφιγγεται,η αναπνοη μου να κοβεται,το δωματιο να γυριζει,το κενο να υψωνεται...Συνεχιζω ακαθεκτος:παρ-ελ-θο-ν.Πως γινεται να με ποναει το δερμα μου σα να με καψαν παντου,νιωθω τα ακροδαχτυλα μου βαρεια,μολυβδινα,στο κεφαλι μου ουρλιαζουν νυχτεριδες...Οχι δε θα δειλιασω,αυτη τη φορα θα τις πω ολες,μονος..Π-αρ-ον....Τιποτα.Ακομα Τιποτα.και δεν ξερω κι αλλες λεξεις...
Βρηκα ενα σκοτωμενο ερωτα εξω απ'την πορτα μου μες στο αιμα.Ειχε σπασμενα φτερα,καρφια στα μαγουλα κι αγκαθια στα ματια.Βρωμουσε γιασεμι και μυρο.Θα ναι μερες εκει,σκεφτηκα,ισως και χρονια...
μπορώ να πάρω τη βοήθεια του κοινού;
ReplyDeleteΛοιπόν επειδή όλοι οι κύκλοι μου αρέσουν μπορώ να τους πάρω όλους άλλωστε όποια και να είναι η αλήθεια όπως θέλει τη βλέπει κανείς... ε;
Μόνο το 50-50 επιτρέπεται στο συγκεκριμένο:)
ReplyDeleteποιά είναι άραγε η μονάδα μέτρησης της απουσίας...τα δάκρυα που εσπασαν σε χιλια χρωματα το χλωμο φως του γλομπου;τα ξημερωματα που σε βρηκαν με γρεζι και κοκκινα ματια;οι γοπες ισως που συνωστιζονται απελπισμενες που εκπληρωσαν τη θητεια τους;οι ωρες που κολλησε στο REPEAT o θρηνος καποιου Antony;τα ονειρα που ριχνονται στον Καιαδα της ανυπαρξιας και της ματαιωσης με ρυθμους πολυβολου;Το κρυο στο μαγουλο μου απ'το μωσαικο-μαξιλαρι μου το νιωθω να κατεβαινει απειλητικα...και περιμενω...
ReplyDeleteΔοκιμαζω να προφερω τις καινουριες λεξεις που μου εμαθαν σημερα,αυτη τη φορα μονος μου χωρις τη βοηθεια κανενος...Αρθρωνω δειλα:μελ-λον.νιωθω το στηθος μου να σφιγγεται,η αναπνοη μου να κοβεται,το δωματιο να γυριζει,το κενο να υψωνεται...Συνεχιζω ακαθεκτος:παρ-ελ-θο-ν.Πως γινεται να με ποναει το δερμα μου σα να με καψαν παντου,νιωθω τα ακροδαχτυλα μου βαρεια,μολυβδινα,στο κεφαλι μου ουρλιαζουν νυχτεριδες...Οχι δε θα δειλιασω,αυτη τη φορα θα τις πω ολες,μονος..Π-αρ-ον....Τιποτα.Ακομα Τιποτα.και δεν ξερω κι αλλες λεξεις...
ReplyDeleteκάποιο κουτί άνοιξε...
ReplyDeleteΒρηκα ενα σκοτωμενο ερωτα εξω απ'την πορτα μου μες στο αιμα.Ειχε σπασμενα φτερα,καρφια στα μαγουλα κι αγκαθια στα ματια.Βρωμουσε γιασεμι και μυρο.Θα ναι μερες εκει,σκεφτηκα,ισως και χρονια...
ReplyDeleteΔεν ειναι δικο μου το κουτι.
ReplyDeleteμιας
Πανδωρας λεει...
Τελικά ποιο είναι το φεγγάρι; Βαρεθήκαμε τα ψέματα!
ReplyDelete