Εμένα η βροχή με έτρεφε. Στη συννεφιά έβρισκα όλη τη μελαγχολία που χρειαζόμουν. Την παλιά μελαγχολία: την εξωστρεφή. Την "δείτε με πως υποφέρω υπαρξιακά". Την "ρωτήστε με τί έχω" και "πείτε μου δεν είναι τίποτα". Τώρα αδιαφορώ για τη συννεφιά. Έτσι κι αλλιώς με το έξω αποφεύγω τις πολλές επαφές. Με το μέσα επίσης. Μόνο που σκοτεινιάζει με πειράζει κάπως και πρέπει να ψάχνω από νωρίς τους διακόπτες. Η βροχή κι εγώ δεν έχουμε πια πολλά κοινά.
Παλιά με έτρεφε. Τώρα με στενεύει.
Μου είχε λείψει εμένα η βροχή. Ευτυχώς που το χώρα μύρισε την κατάλληλη περίοδο.
ReplyDeleteΠάντα ήθελα να βγω να γίνω μούσκεμα.
Χαιρετώ.
*χώμα
ReplyDeleteΕμένα εκείνο που με νοιάζει είναι που μέσα από τα σύννεφα ψάχνω ακόμα να βρω τον ήλιο...Τον ήλιο...
ReplyDelete