Και σήμερα που ενηλικιώνομαι έρχεται η ζωή να μου προσφέρει το σπουδαίο δώρο της εμπειρίας και της γνώσης:
ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΑΛΚΟΟΛ. Ο, τι κι αν γίνει, ο, τι κι αν συμβεί. Δεν το 'χω πια. Καθόλου. Δεν είναι καν χαριτωμένο. Είναι ζντουπ και κάτω. Οριστικά. Κι όλα γυρίζουν βίαια. Ακόμα και το πάτωμα. Ακόμα κι αν οριζοντιωθείς πάνω του.
Τέσπα. Μάλλον τη σκαπουλάραμε με ένα κάπως βαρύ hang over και μια επίμονη ψύξη στο αφτί. Του χρόνου πάλι. Σπίτια μας. Με χαμομήλι. Και σπιτικά μπισκότα πιπερόριζας.
ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΑΛΚΟΟΛ. Ο, τι κι αν γίνει, ο, τι κι αν συμβεί. Δεν το 'χω πια. Καθόλου. Δεν είναι καν χαριτωμένο. Είναι ζντουπ και κάτω. Οριστικά. Κι όλα γυρίζουν βίαια. Ακόμα και το πάτωμα. Ακόμα κι αν οριζοντιωθείς πάνω του.
Τέσπα. Μάλλον τη σκαπουλάραμε με ένα κάπως βαρύ hang over και μια επίμονη ψύξη στο αφτί. Του χρόνου πάλι. Σπίτια μας. Με χαμομήλι. Και σπιτικά μπισκότα πιπερόριζας.
Εκείνο που ήθελα να πω
ReplyDeleteήταν για τις λέξεις
τη μουσική, τη φωνή
που απαλά την ψυχή μας
χαϊδεύουν και ταξιδεύουν
αισθήσεις ξεχασμένες
από καιρό...
Ευχαριστούμε για το όμορφο ταξίδι.
Καλημέρα
Εμείς ευχαριστούμε πολύ Σοφία για τα όμορφα λόγια και καλώς ήρθες. Ελπίζω να περνάς συχνά.
ReplyDeleteΚαλημέρα
Ποτέ πια ΤΙΙΙΙΙΙΙ;
ReplyDeleteΈλα τώρα! Δε γίνεται αυτό και το ξέρεις...
Χρόνια πολλάαααααααααααα!
ΥΓ: Αγόρασες και καρό κουβέρτα;;; :P
Σαχλαμάαρες, "ποτέ πια αλκοόλ"!
ReplyDeleteΠολύχρονος και πολύχρωμος, J!
:)
χρόνια γεμάτα.....
ReplyDelete