Τόσο καιρό υπάκουγα σε τούτο το θηλυκό διάταγμα:
πάντα περιείχα τον πόθο σου να με πληγώσεις.
Όμως πότε θα γυρίσω να κόψω τον κόσμο;
Πότε θα γυρίσω να κόψω τον κόσμο;
Τα μάτια μου κοράλλια, που απορροφούν τα όνειρά σου‧
η καρδιά μου μια καταγραφή επικίνδυνων σκηνών‧
το δέρμα μου μια επιφάνεια να εξωθώ στα άκρα.
Όμως πότε θα γυρίσω να κόψω τον κόσμο;
Πότε θα γυρίσω να κόψω τον κόσμο;
Πότε θα γυρίσω να κόψω τον κόσμο;
...
ο Antony Hegarty για τη Marina Abramovic
ελεύθερη απόδοση: Jirashimosu
Ώρα το γυροφέρνω, κι απόκριση ακόμα καμιά, πώς κόβεται ο κόσμος, σαν έξη, τσιγάρο, ποτό; Σαν ζυμωμένο καρβέλι ζεστό με το χέρι, σα φεγγάρι σε κίτρινες φέτες χλωμές,σαν καρκίνωμα, με νυστέρι;
ReplyDelete[ Μη μου πεις, άστο να με παιδεύει, κάτι στο τέλος μπορεί να βγει, ποιός ξέρει...]
Πολύ όμορφο.. στο μυαλό όλοι τον έχουμε κόψει..
ReplyDeleteκόβουμε τον κόσμο ταξιδεύοντας;
ReplyDeleteχαράζοντας πορείες;
αυτόν τον κόσμο τον γήινο, την υδρόγειο.
και τον άλλο, τον εσωτερικό κόσμο;
τον κόβουμε κι αυτόν ποτέ πότε;
τον χωρίζουμε σε περιοχές;
τον κόβουμε και τον μοιραζόμαστε;
τί από όλα ή και όλα;
σκέψεις και άλλες σκέψεις.
καλημέρα.
Έχω μεθύσει αληθινά.
ReplyDeleteΤα χρονια περνουν,
ReplyDeleteοι αγαπες παραμενουν
κι οχι μονο
εξακολουθουν να δημιουργουν.
Ειναι τοσο συγκινητικα τολμηρο η στιχουργικη του
απαιτει σχεδον σε υποβαλει
στην απολυτη αποδοχη
της δικης του θεωρησης
του κοσμου
ακομη κι ο λανθανων θυμος
εχει τη γλυκεια μυρωδια
αυτου που λειτουργει
παρορμητικα
με πυξιδα
της καρδιας τα προταγματα
κι οταν η καρδια σου λεει ΚΟΨΕ
τοτε Κοβεις χωρις να ρωτας πως και γιατι
Κοβεις
κι αρχιζεις να πετας.