Περί (χρηστικών) Μυθων

Το να φτιάχνεις το μύθο σου είναι ισάξιο του ταλέντου. Το να τον συντηρείς είναι σαφώς ανώτερο…

Ένας άνθρωπος που έχει φτιάξει το μύθο του χωρίς μαγικά φίλτρα ή τη φροϋδική μέθοδο της ύπνωσης, είναι ένας άνθρωπος που αξίζει εκ των πραγμάτων σεβασμό. Εντελώς ειρωνικά όμως είναι αυτός που τις περισσότερες φορές συγκεντρώνει τα πιο οργισμένα πυρά.

Γιατί ο αρχικός μύθος θέλει κι άλλο μύθο να τον ακολουθήσει. Κάθε προϊόν του μύθου δεν είναι παρά ένας κρίκος στη μεγάλη αλυσίδα της προσωπικής μυθολογίας του καλλιτέχνη που απαιτεί το κοινό.

Το δε κοινό δεν φείδεται αγιοποιήσεων. Ο κάθε άγιος όμως που χρίζεται από τη λαϊκή προτίμηση έχει σοβαρές υποχρεώσεις κι αν τύχει έστω κι ένα μικρό λάθος στο χρίσμα και ο τίτλος περιπέσει στις πλάτες ενός θνητού το αποτέλεσμα είναι μάλλον τραγικό: Δημόσιος λιθοβολισμός ή στην καλύτερη περίπτωση προπηλακισμός. Και μια πρώτη υποψία αποκαθήλωσης.

Αν έχεις επωμιστεί το θαύμα της συγκίνησης πως γίνεται να μη μου την παρέχεις αφειδώς κάθε φορά; Πως τολμάς να παρουσιάζεσαι συμβατικός μπροστά μου, με γυμνά κι ακατέργαστα υλικά; Για θαύματα σε κλείσαμε, κύριος, όχι για πειραματισμούς και αμηχανίες. Η λαοθάλασσα απλώνεται μπροστά σου για να περπατήσεις πάνω της. Αλλιώς χάσου μέσα της και γίνε ένας με όλους μας.

Λίγη προσοχή στους μύθους λοιπόν. Και απ’ την πλευρά των μυθοπλαστών κι από την πλευρά των διεκδικητών του τίτλου. Ακόμα και το ενδεχόμενο μιας πιθανής υποψίας λύτρωσης είναι αρκετά έντονη γεύση παραδείσου. Άλλωστε ο μύθος δεν είναι παρά μια σημειολογία της εξαίρεσης. Όποιος έχει την ψευδαίσθηση ότι ο μύθος μπορεί ποτέ να αγγίξει την νομιμότητα μάλλον θα απογοητευτεί…