avec honneur

Ο Christophe Honoré είναι ό τι αγαπώ περισσότερο από τη σύγχρονη γαλλική κινηματογραφική παραγωγή. Είναι - πώς το λένε; ο δικός μου άνθρωπος. Κυρίως γιατί κινηματογραφεί όμορφους θλιμμένους ανθρώπους σε ένα Παρίσι σχεδόν πάντα μελαγχολικό και γκρίζο, φορτωμένο από ανεκπλήρωτες αναπνοές. Οι ταινίες του είναι ένα διαρκές homage στο κίνημα της Nouvelle Vague, όχι με την προσέγγιση ενός διανοούμενου κινηματογραφιστή, αλλά μ' αυτή ενός έφηβου που έχει σκιρτήσει στην ομορφιά και την ελευθερία του Παρισιού όπως το διέσχιζαν η Anna Karina, o Sami Frey κι ο Claude Brasseur στα μέσα του 60. Το βασικότερο χαρακτηριστικό όμως του Honoré, κι αυτό που κερδίζει τη συγκίνησή μου σε μόνιμη βάση, είναι η σχέση των ταινιών του με τη μουσική: σε κάθε του φιλμ με τον ένα ή τον άλλο τρόπο οι ήρωες του ξεσπούν σε τραγούδι με εκείνο τον απροσδόκητο τρόπο που το έκαναν εκείνοι οι πρώτοι όμορφοι θλιμμένοι του αγαπημένου μου Jacques Demy: από το out of the blue ψιθυριστά ερωτικό τηλεφώνημα του Dans Paris [click], μέχρι τα συνεχή μουσικά ιντερμέδια του αριστουργηματικού Chanson D' Amour [click] και το τραγικό φινάλε του La Belle Personne [click], οι Παριζιάνοι του Honoré μέσα από τις μελαγχολικές νότες του μόνιμου συνεργάτη του, Alex Baupain δηλώνουν τον παραλογισμό μιας ύπαρξης που προσδιορίζεται και εξηγείται αποκλειστικά και μόνο από τους άλλους. Το σύμπαν του, παρόλο που κινείται στους ζοφερούς δρόμους της πραγματικότητας με τη μοναξιά, το θάνατο και τη θλίψη να καραδοκούν σε κάθε γωνιά, έρχεται να το φωτίσει κάθε φορά ένας έρωτας, χωρίς όμως να παίρνει διαστάσεις αποκάλυψης, σαν να μην είναι παρά το φυσικό στιγμιαίο επακόλουθο φως μιας διαρκούς μελαγχολίας. Κι όταν έρχεται αυτός ο έρωτας, όλα είναι πιθανά και γι' αυτό και πιο τραγικά...

[Το La Belle Personne, η τελευταία ταινία του Christophe Honoré, βασισμένη στη νουβέλα La Princesse De Clèves της Mme de La Fayette, προβάλλεται απόψε στις 11 στο Αττικόν στα πλαίσια του 10ου φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου]