Επιστολή

Μόσχα, 25 Νοεμβρίου 1902

Αγαπημένε μου Κόστια,

Πάει πολύς καιρός απ’ την τελευταία φορά που σου έγραψα. Όχι ότι δε σε θυμάμαι. Ίσα – ίσα. Δε φεύγεις ούτε στιγμή απ’ το μυαλό μου. Η αλήθεια είναι πως θα ήθελα να σου γράψω όταν θα είχα κάτι πραγματικά σημαντικό να σου γράψω. Για τα σημαντικά άλλωστε δεν ήρθα εδώ; Ο καιρός όμως περνάει και σίγουρα θα πιστεύετε εκεί κάτω πως έχω πεθάνει.

Μου λείπεις αγαπημένε μου φίλε. Η Μόσχα δεν είναι σε καμιά περίπτωση αυτό που φανταζόμουν από τις αφηγήσεις της μητέρας σου ή τις δικές σου. Τα μεγάλα θέατρα κι οι σκηνές που φαίνονται τόσο μαγικά στις φωτογραφίες είναι τόσο τρομαχτικά από κοντά. Σαν απόρθητα κτίρια. Οι λαμπερές σκηνές είναι τόσο σκοτεινές από την άλλη πλευρά. Μονάχα ο Τιούτσεφ θα μπορούσε να εκφράσει τις σκέψεις μου αυτή τη στιγμή (θυμάσαι το «βάθος της ψυχής» στη σιέρα;) Πόσο θα ‘θελα να είχα το δικό σου χάρισμα στο λόγο για να σου περιγράψω αυτό το τέρας που με κατασπαράζει καθημερινά. Όμως πολύ φοβάμαι πως πρέπει να αρκεστώ στις δικές μου ανεπάρκειες ακόμα και στο γράψιμο.

Οι μέρες εδώ είναι άδειες. Όταν δεν τρέχω σε ακροάσεις για μια θέση στο κόρο, μένω σπίτι. Προσπαθώ να εξασκούμαι. Ακόμα δεν είμαι σίγουρη τι να κάνω με τα χέρια μου κι οι άνθρωποι εδώ δεν έχουν τη δική σου υπομονή. Διαβάζω κιόλας. Τους αγαπημένους. Καμιά φορά νοσταλγώ τις παραστάσεις μας στο αίθριο. Θυμάσαι άραγε; Την αλέα με τις συμήδες. Η πρόχειρη σκηνούλα μας και από πίσω το σκηνικό της λίμνης. Της λίμνης των παιδικών μας χρόνων. Εσύ κυρίαρχος ολόκληρου του κόσμου εκείνης της σκηνής κι εγώ βασίλισσα ολόκληρης της λίμνης. Η Μόσχα αγαπημένε, είναι γεμάτη βασίλισσες κι ας μην έχει τη δική μας λίμνη. Και γεμάτη νεκρούς γλάρους.

Ο Τριγκόριν λεει ότι στην αρχή είναι δύσκολα κι ότι μόλις αποβάλλω την επαρχία από πάνω μου θα κατακτήσω το θέατρο. Εγώ όμως νομίζω πως δεν το εννοεί. Νομίζω δεν πιστεύει σε μένα. Νιώθω τόσο ανίσχυρη. Δεν ξέρω καν αν θα μπορέσω ποτέ να γίνω μεγάλη ηθοποιός. Σκέφτομαι συνεχώς τη μητέρα σου, φωτεινό παράδειγμα, και παίρνω θάρρος. Άλλες φορές όπως τη σκέφτομαι στο απόλυτο μεγαλείο της απελπίζομαι. Δεν ξέρω πια. Νιώθω χαμένη. Και δεν τον βλέπω πια συχνά τον Τριγκόριν. Ίσως γι’ αυτό χάνω το κουράγιο μου.

Αρκετά σε κούρασα όμως. Είναι που πιάνει τόσο κρύο εδώ τα βράδια που δεν ξέρεις τι να κάνεις πέρα από το να παραδοθείς στη θλίψη. Γράψε μου νέα σου. Έμαθα από τη Ντουνιασα ότι σχεδιάζεις να πας στο Παρίσι. Υπάρχει άραγε περίπτωση να περάσεις απ’ τη Μόσχα; Κι αν ναι θα είχες τη διάθεση να δεις τη μικρούλα σου Νίνα; Ελπίζω πως ναι. Νιώθω πως τώρα σε χρειάζομαι περισσότερο από ποτέ. Μη μου κρατάς κακία. Είσαι ο τελευταίος άνθρωπος στον κόσμο που θα άντεχα να μου κακιώσει…

Σε φιλώ αγαπημένε μου

«Ο Γλάρος»

ΥΓ: Επιστολή που ανακαλύφθηκε σε ένα ασήμαντο ρώσικο ρομάντζο, αγορασμένο από ένα παλαιοπωλείο στη Μόσχα .

Κατά πάσα πιθανότητα δεν εστάλη ποτέ...

Hamlet says: Η Λίμνη (Demo-Φωνη: Themis K.)