Το τέλος στο σαλόνι

Υπάρχει μια φωτογραφία του Gregory Crewdson που αναπαριστά μια σύγχρονη Οφηλία πνιγμένη σε ένα σύγχρονο σαλόνι.

Γύρω της επιπλέουν έπιπλα, προσωπικά αντικείμενα, φωτογραφίες κι εκείνη λάμπει ξαπλωμένη στο κέντρο με ένα βλέμμα απλανές, σαν να αναπολεί (μη γελιόμαστε – εξακολουθεί να είναι νεκρή). Η σκάλα του βάθους φαίνεται να οδηγεί στον πάνω όροφο, ενώ στην ουσία δεν είναι παρά μια παραδοξότητα που συγκρούεται με την οροφή πριν καν ολοκληρωθούν τα όρια της.

Η Οφηλία του Crewdson στα δικά μου τα μάτια έχει μια ολόκληρη μυθολογία όχι λιγότερο τραγική της σαιξπηρικής συνονόματης της: Κι αυτή όπως κι η άλλη πνίγεται στο βυθό ενός ματαιωμένου έρωτα, μόνο που ο περιβάλλων χώρος είναι πολύ πιο τρομακτικός και σκοτεινός απ’ το παγωμένο ρέμα της Δανίας.

Αυτή η Οφηλία πνίγεται σε ένα απλό διαμέρισμα ποτισμένο από μνήμες και κοινές αναφορές. Κατά πάσα πιθανότητα κατεβαίνοντας την πρώτη σκάλα της αυτόνομης ζωής της. Η κρεβατοκάμαρα (όπως φαίνεται κι απ’ τη διαψευσμένη σκάλα) έχει απ' το προηγούμενο βράδυ πάψει να υφίσταται. Υπάρχει μόνο αυτή η θάλασσα από αντικείμενα και έπιπλα που καλείται να διασχίσει… Η τραγικότητα της έγκειται στη βεβαιότητα -υπερεκτιμώντας σαφέστατα τις δυνάμεις της- ότι θα κατάφερνε να βαδίσει στο νερό σαν άλλος Μεσσίας.

Υποθέτω πως το νερό την παρέσυρε καθώς πήγαινε στην κουζίνα να φτιάξει τον πρώτο μονό καφέ της από δω κι εμπρός ζωής της, ακριβώς το δευτερόλεπτο που πέρασε απ’ το μυαλό της η σκέψη ότι θα τον πιει μόνη…

Η σκηνή υπαινίσσεται ένα hang over, ένα καυγά την τελευταία νύχτα, υποπτεύομαι και μια τελευταία ερωτική επαφή, από αυτές τις σπασμωδικές που προσπαθούν να διορθώσουν τα διαλυμένα. Η παρουσία του απόντος έχει ποτίσει τους τοίχους. Το φως που μπαίνει από το παράθυρο υπονοεί πως η ζωή εκεί έξω συνεχίζεται κι αν η Οφηλία μας τα κατάφερνε να διασχίσει το σαλόνι της ίσως και να επιβίωνε…

Η Οφηλία του Gregory Crewdson το φθινόπωρο θα βρίσκεται στο νέο album…

Hamlet says: Bat for Lashes - What's a girl to do