My Dearest Devendra

Όταν πρωτογνώρισα τον Devendra Banhart μου φάνηκε ένας διασκεδαστικός, αλλόκοτος νέο-hippy με μια δική του θέση απέναντι στο σύμπαν. Δεν μπορούσα να καταλάβω που ακριβώς κολλάει στην εποχή μας, κι όμως κατά έναν παράδοξο τρόπο όσο κι αν ήθελα, (όχι και πολύ μεταξύ μας) δε μπορούσα να τον αποκόψω απ’ αυτήν. Το Cripple Crow από ένα ενδιαφέρον διαφορετικό album, άρχισε να διεκδικεί όλο και πιο επιτακτικά τη θέση του στην μουσική μου καθημερινότητα, ώσπου κυριολεκτικά έγινε must ακρόαμα.

Ψάχνοντας τον λίγο παραπάνω, συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν μόνο δική μου underground ανακάλυψη, αλλά και το νέο hot name της παγκόσμιας μουσικής βιομηχανίας. Μέχρι αφιέρωμα στο mad τον πέτυχα. Θυμάμαι πέρσι το καλοκαίρι όταν μας τίμησε, δεν είχα καταφέρει να τον δω και μου είχε στοιχίσει. Βέβαια είχα επιλέξει Antony Hegarty και δεν το μετανιώνω ακόμα και σήμερα. Ήθελα όμως να δω τι είναι τέλος πάντων αυτό το φαινόμενο Devendra από κοντά, και πως αποδίδει επί σκηνής την αλλόκοτη αίσθηση που βγάζει στα album του.

Η μουσική του έχει κάτι από την ελευθεριάζουσα ψυχεδέλεια των late-sixties, τις folk ιστορίες των τροβαδούρων της εποχής, τη latin αίσθηση του Antonio Carlos Jobim αλλά και τους αρχέγονους ρυθμούς μιας αχρονικής εντέλειας. Εκεί που ροκάρει, εκεί λατινίζει κι άλλοτε σαν μάγος μιας φυλής που χάνεται στα βάθη του χρόνου, τελεί τα εξαγνιστικά του μυστήρια σε μια γλώσσα που δε μιλήθηκε ποτέ. Έχω την αίσθηση ακούγοντας τις δουλειές του Devendra ότι τα πάντα μπορούν να συμβούν. Ακόμα κι αν σκάσει μέσα σε ένα κομμάτι μια ατομική βόμβα θα υπάρχει συγκεκριμένος λόγος, κι αυτό για μένα προσωπικά, είναι ο ορισμός του καλλιτέχνη με προσωπικότητα. Αυτού δηλαδή που μια ζωή αναζητώ μετά μανίας και με τουμπάρει με το που λέμε «χαίρω πολύ».

Μετά το Cripple Crow δεν ήξερα τι μπορούσε να περιμένει κανείς. Εννοώ, όσο προσεκτικά κι αν το ακούσεις, χάνεις τόσο πολύ το μέτρημα στο πόσα και τι μουσικά είδη, όργανα και ατμόσφαιρες μπερδεύει μεταξύ τους που λες αποκλείεται να έχει παραπέρα. Και να σου, 2 χρόνια μετά, σκάει μύτη το Smokey Rolls Down Thunder Canyon και σε αφήνει ξερό. Γιατί ο εκκεντρικός Devendra εκτινάζει όλο τον πανζουρλισμό του C.C. σε άλλα ύψη κι άντε να τον βρεις. Από το εναρκτήριο παραμυθένιο Cristobal με τη συμμετοχή-έκπληξη του Gael Garcia Bernal και το Gosspel-οειδές (ω, ναι!) Saved, μέχρι το παρανοϊκό 8λεπτο Seahorse* και το sexy reggae The Other Woman, μας αφηγείται με το δικό του τρόπο τις παράξενες απόκοσμες ιστορίες του.

Και μέσα σ’ όλο αυτόν τον πανζουρλισμό το album (για να μας αποτελειώσει) κλείνει μέσα σε ένα παράδεισο διεστραμμένων εγχόρδων που δίνουν τη θέση τους στη μοναχική κιθάρα του Devendra, ο οποίος ala Jeff Buckley σε μια μαγική μίνι – μπαλάντα κάνει μια μεγαλειώδη, στην απλότητα της, έξοδο με τα λόγια:

I’m gonna die of loneliness I know

I’m gonna die of loneliness for sure

My dearest friend, you’ll soon begin to love again

Αυτό ήταν. Με έχει…

*Ορίστε και το promo video του Sheahorse:

Hamlet says: Devendra Banhart - My Dearest Friend