FaceLess

Σήμερα ξύπνησα στην ψυχρή αγκαλιά ενός απρόσωπου εφιάλτη.

Όπως οι πιο τρομακτικοί εφιάλτες έφυγε πετώντας με με βία κάτω, χωρίς να αφήσει ονοματεπώνυμο ή περίγραμμα.

Προφανώς για να μην αντισταθώ την επόμενη φορά που θα με προσεγγίσει με προσωπείο ονείρου.

Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι σε άλλη χώρα κι άλλο χρόνο από χτες που ξάπλωσα.

Τον καφέ μου τον έφτιαξε άλλο χέρι, το ίδιο που με έντυσε και μάζεψε τα πράγματα μου για να βγω στο δρόμο.
Στον ίδιο δρόμο - για το εφέ της σύγχυσης.

Άλλο ένα πρόγραμμα θρυμματισμένο.

Αν είχε πρόσωπο ο εφιάλτης μου, τώρα θα χαμογελούσε με ικανοποίηση.

Hamlet says: Philip Glass - Carriage without a driver