Thursday, February 14, 2008

Γερνάω...


Έχω κι άλλες ενδείξεις. Δεν είναι μόνο η Bossa Nova. Όμως στο REX βρέθηκα καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης, σε μια φάση ενδοσκόπησης του στιλ: «συγνώμη κύριε ποιος είστε και τι θέλετε στο σώμα μου». Κι από εντελώς άλλους δρόμους από αυτούς που θα χαροποιούσαν τον Κωνσταντίνο Ρήγο, κατέληξα να αναρωτιέμαι τι είναι η ζωή, ο έρωτας, ο χρόνος που περνάει…

Εξηγούμαι:

Αν εγώ το ‘βλεπα αυτό όχι πολύ καιρό πριν, θα το χαιρόμουν 1964 φορές περισσότερο: και χαζοχαρούμενα τραγουδάκια είχε (η Eydie Gorme επέστρεφε κάθε τρεις και λίγο), και λαμπερά 60s κοστούμια, και εντυπωσιακά kitsch-ish (κι όχι kitsch) σκηνικά και καλούς ηθοποιούς, και καλούς χορευτές και μια ζωντανή latin band που κεντούσε (σε λατρεμένα standards του Jobim) και τη Μαρία Ναυπλιώτου (μου) να δίνει ζωή σε όση αρμονία μπορεί να συλλάβει ανθρώπινος νους, και, και, και…

Και;

Και τίποτα… Βαρέθηκα. Είχα γκρίνια. Ένιωθα κούραση και θλίψη. Και δεν έφταιγε η παράσταση (μάλλον), αλλά μια ουσία που πιθανώς στέρεψε στον οργανισμό μου και δεν ξέρω πως λέγεται να την αναζητήσω κάπου. Την αποδίδω απλά στο χρόνο που περνάει και σε σκονίζει και ξαφνικά ένα πάρτι δεν είναι μόνο ένα πάρτι, και μια βραδινή έξοδος δεν είναι απλά μια βραδινή έξοδος που απλά προηγείται χρονικά της επόμενης και φλερτ δεν είναι φλερτ και σχέση δεν είναι σχέση και μεθύσι είναι χειρότερο hang over και συνάχι είναι το τέλος του κόσμου.

Όποια και να είναι η αιτία της μελαγχολίας, αντί να θέλω να κατέβω στο πάρτι που είχε στηθεί, το μόνο ήθελα να πάω για ύπνο και ν’ αφήσω όλους τους άλλους να ξεσαλώνουν και να ερωτεύονται στην Avenida Atlantica

Τσάι αντί για Caipirinha (Πως λέμε song instead of a kiss)

Μήπως τελικά αυτή είναι η φυσική εξέλιξη; Κι αν ναι, εγώ γιατί πηγαίνω του σκοτωμού;

Eydie πάμε άλλη μια, μπας και:

7 comments:

SugarProof said...

(Σύμπτωση. Από τη Δευτέρα περιφέρομαι με την εξής φωνή στο μυαλό μου: "συγγνώμη, εσείς τώρα είστε στο σώμα μου και είστε 25 χρόνων; πότε συνέβη αυτό;")

(Όμως, δεν νομίζω πως είναι -ακόμη- ο χρόνος.)

(Νομίζω, είναι αυτή η παράληψη, να σηκώνεσαι το πρωί και να μην ρωτάς πια τον εαυτό σου, "γιατί"; "γιατί δεν κάθεσαι εδώ που είσαι;", "τί ψάχνεις σήμερα;")

(Μπορεί και να κάνω λάθος.)

osvalt said...

xmmm.. tooosos provlimatismos vre gerasime gia ena party? k dn nomizo pos se piran k ta xronia da, mi leme k oti theloume. ektos autou nomizo pos to pneuma de gernaei pote, k xaraktiristiko ton anthropos giro mas einai to pneuma-toulaxiston gia mena(an k nai,xero pos ego dn akoloutho to meso oro sxedon se tipota). come ooon cheer upppppp.. btw i naupliotou ta spage sta tragoudia, me exeplixe poli thetika

Aντώνης said...

Ασε κάτω τη Μαρία...Άκου "μου", άκου "μου"...

Jirashimosu said...

@sugarproof:
(Λάθος κάνεις)

(ο χρόνος είναι)

(γμτ!)

@osvalt:
νομίζω εκεί εντοπίζω το προβλημα. Στο ότι το πνεύμα δε γερνάει, αλλά το καλούν όλο και σε λιγότερα πάρτι...

@aντώνης:
"μου", "σου", "του". Η Μαρία είναι οικουμενική αξία.

revqueer said...

Το παθαίνω κι εγώ αυτό. Πράγματα που παλαιότερα μου προκαλούσαν (παιδικό;) ενθουσιασμό, έχουν παύσει να με εξιτάρουν. Γερνάααααμε....

Anonymous said...

Γεράσιμε είσαι μέσα στο μυαλό μου... Είναι συγκινητικό και αποδεικνύει το αδιαμφισβήτητο κληρονομικό σου χάρισμα. (Να το κοιτάξεις. Η Μύριαμ και ο Τζόσουα έγιναν πλούσιοι με κάτι τέτοια.)

φιλιά χιονισμένα,
φβ

Jirashimosu said...

@revqueer:
Δε θέλω να γεράσωωωωωω!δε θέλω να γεράσω! Θέλω να μείνω νέος ωραίος και sexy μέχρι τα τελευταία μου!

@anonymous:
Τι τιμή!
Έχω επιτέλους φβ comment!
και με ολόσωστο κριτήριο για το ομολογουμένως αλάνθαστο κληρονομικό μου χάρισμα!

(δε θέλω χιόνια - έχω δουλειές)