Sunday, August 31, 2008

Corona



Ας το ξεκινήσουμε έτσι φέτος... ήσυχα...


Saturday, August 30, 2008

Άγγελος



Κι επειδή κι επισήμως χτες το βράδυ έκλεισα το καλοκαίρι μου στην ταράτσα του Gazarte με τις τελευταίες caipirinhas της ανελευθερίας (του χρόνου το σχέδιο είναι να τις πίνω ως ελεύθερο μποέμ χαμίνι), κολλάω ένα βιντεάκι επίσης από το Gazarte και μιας από τις πιο μαγικές βραδιές που έχω ζήσει - μια άνοιξη πίσω.

Η Μαρία Βουμβάκη σε ένα αγαπημένο τραγούδι για έναν άγγελο που χάθηκε σε ένα ταξί μέσα στην καλοκαιρινή Αθήνα. Στην Αθήνα. Άγγελος. Σε ταξί.

Στην Αθήνα, ε;

Όχι στο Παρίσι...

:-Ρ

Friday, August 29, 2008

Everybody rise



show·stop·per

n. Informal
1. A performance or performer that evokes so much applause from the audience that the show is temporarily interrupted.
2. A particularly arresting person or thing, especially one that draws attention away from others or brings a course of action to a halt.

Patti Lupone σαρώνει ως Gypsy στο Broadway, κερδίζοντας το δεύτερο Tony της - 29 χρόνια μετά την Evita- και βγάζοντας κατά πολλούς τη θρυλική ερμηνεία της Ethel Merman σε σύνταξη)

Το clip μιλάει από μόνο του. Κι είπαμε - τέτοια παραμύθια θέλουμε σ' αυτή τη φάση...

P.S. Ιδού για ιστορικούς λόγους και ο πολυσυζητημένος acceptance speech:

Thursday, August 28, 2008

Here's to...


Ένα βλέμμα...
Ούτε λέξεις, ούτε τίποτα. Μόνο ένα επίμονο, απελπισμένο και λίγο μεθυσμένο βλέμμα.
Κι από την άλλη πλευρά μια ακατάσχετη φλυαρία να καλύψει την αμήχανη σιωπή.
Και ακόμα βλέμμα. Ατάραχο. Προσηλωμένο.
Σα να λέει "όσο και να φλυαρείς κάποτε θα τελειώσεις. Το ξέρεις κι εσύ πως θα τελειώσεις... Να το... σώνονται οι λέξεις... λίγες ακόμα... τρεις... δύο... μία. Μπουμ!"
Και μετά σιωπή...
Και το βλέμμα το επίμονο σπάει για λίγο:
"Πότε θα το κάνουμε εμείς; Θα σε φροντίσω..."
Παύση.
"Θα σε φροντίσω καλά..."

"Κι εγώ...; Ποιον θα φροντίσω εγώ..;"

Παύση.
Και το βλέμμα το ατάραχο δικαιωμένο. Ψύχραιμο κι αστραφτερό.
Ίσως και λίγο προδομένο από μια μικρή ανομολόγητη ελπίδα ήσσονος σημασίας.
"Μόλις σου έκανα μια μεγάλη χάρη μικρέ..."
Η παύση αλλάζει χείλια...

"Goodnight kiddo..."

Tuesday, August 26, 2008

bloodred

και συνεχίζουμε:



Why must people always want what they can't have?
Why must people always take, but forget to ask?

(έλα μου ντε...)

Sunday, August 24, 2008

memoryflash

Κι εκεί που διάβαζα στο μικρό κι ήσυχο καταφύγιο μου μακριά απ' το μάτι του κυκλώνα, κοίτα τι πέφτει στα ύπουλα (μου την έχουν ξανακάνει) ηχεία:



Soundtrack μεγάλου έρωτα του 2000 παρακαλώ (ή 99;) αλλά μιλάμε soundtrack όχι αστεία, χαρισμένο τότε που τα cd είχαν αξία (συναισθηματική) και λιωμένο σε discman φορητό - όχι mp3 και βλακείες. Ξανά και ξανά στα δρομολόγια της σχολής.

Ποιος να μας το 'λεγε τότε ότι λίγα (?) χρονάκια αργότερα θα γινόταν ένα "πλάκα μας κάνεις, που το θυμηθήκανε" πάνω από ένα φλιτζάνι γαλλικού καφέ στην άλλη άκρη της Ελλάδας...

Α, ρε μνήμη τι τα φυλάς τόσα και τόσα άχρηστα; Κάνε χώρο να χωρέσουν τόσα pin και password που όλο τα ξεχνάω.

Friday, August 22, 2008

Thursday, August 21, 2008

Putting it together


Τρεις Τρίτες πριν (time flies) είχαμε martini-party. Την ερχόμενη Τρίτη έχουμε ρετροσπεκτίβα Stephen Sondheim με όλα τα campy (που δεν έχει και τόσο πολλά πια) παρελκώμενα.

Και για να προετοιμαζόμαστε ψυχολογικά, έχουμε με τη σειρά:

Bernadette στο Sunday in the park with George:



Bernadette (και πάλι) στο Into the Woods (ακού το όργιο της συνθετικής/στιχουργικής μεγαλοφυίας του Sondheim)



Patti στο Sweeney Todd:



Carol (variety, varietyyyyy) στο Follies:



και φυσικά Raul Esparza στο Company (για το οποίο σχόλια δεν επιτρέπονται από το διαχειριστή του blog):



[είπαμε ο Jirashimosu έχει μερικούς παράξενους εθισμούς... κι επειδή είναι σε δύσκολη φάση, αν τον αγαπάς μην του το καταλογίζεις]

Άντε, Curtains Up! Βαρέθηκα στο φουαγιέ...


Tuesday, August 19, 2008

Manhattan

26 πρωί, εκτός απροόπτου, προσγειωνόμαστε Αθήνα.
28 χτυπάμε ένα από τα τελευταία θερινά του φετινού καλοκαιριού(καταχρηστικός ο όρος) , μόνο και μόνο γι' αυτό:



Μαζευόμαστε όλοι μαζί και προσκυνάμε: τον Woody, τη Meryl, τις νευρώσεις, τον Gershwin και πάνω απ' όλα το Manhattan...

(και καπάκι την επόμενη, wanted, για την ηδονή της ενοχής)


Friday, August 15, 2008

Ευτυχώς...



Ευτυχώς αυτή η βδομάδα δεν έχει βράδια... μόνο εκτυφλωτικά μεσημέρια και αδιάφορα ξημερώματα
[λίγη μελαγχολία λιγότερη αύριο]

Wednesday, August 13, 2008

Ένας Αύγουστος...

...στο Βέλγιο:



[βλέπεις; δεν είναι παντού το ίδιο... κι υποθέτω (ή θέλω να ελπίζω πως) και για το πάντα το ίδιο ισχύει...]

p.s. για πες πλάκα-πλάκα, πότε είπαμε ότι επιστρέφεις;

Tuesday, August 12, 2008

clich(y)


"...Για να γίνεις ανθεκτικός στο χρόνο, τέλειος, για να μεγαλώσεις δηλαδή, πρέπει να μεταμορφωθείς σε αντικείμενο, βωμό, στη φιγούρα σ' ένα υαλογράφημα: από μια στόφα που μπορούν να θαυμάζουν ή να λατρεύουν οι άλλοι..."

Truman Capote - Answered Prayers
(μτφ. Γιούρι Κοβαλένκο)


Monday, August 11, 2008

what's up doc?


Ο "ψυχολόγος" απεφάνθη:
"έχεις την πάθηση του αποχωρισμού" (σώωωωπα)
"βιώνεις κάθε αποχωρισμό δραματικά" (ομοίως)

Πρέπει να ανατρέξεις στο συμβάν αυτό της παιδικής ηλικίας που δημιούργησε το "τραύμα":

Σε χτυπούσαν; Μπα
Σου ασκούσαν ψυχολογική βία; Τσου
Βίωσες κάποιο ισχυρό θάνατο; Ούτε

Τότε;

Και ξαφνικά στην ενδοσκόπηση προκύπτει: Ο Ντόναλντ μου! Το μαξιλαράκι φετίχ της βρεφικής μου ηλικίας. Αυτό που δεν αποχωριζόμουν ποτέ. Που ξυπνούσα κρατώντας το σφιχτά και πήγαινα παντού μαζί του. Σαν το κουβερτάκι του Linus.

Αυτό που στα τρία μου αναγκάστηκα από τη μάνα μου να αποχωριστώ γιατί "ήμουν μεγάλο παιδί" και θυμάμαι ακόμα και σήμερα να κλαίω και να το ζητάω πίσω...

Και ξαφνικά όλα είναι πιο ξεκάθαρα... Γι' αυτό κάθε αποχωρισμός, εγκατάλειψη, αποχώρηση, ταξίδι, βήμα μπροστά με κάνει κουρέλι...

Γιατί πίσω απ' όλα κρύβεται ένα φαφλατάδικο παπί. Είμαι καταδικασμένος κάθε χωρισμός μου να είναι ένας... Ντόναλντ.

Nice, doc... Και τώρα που το εντοπίσαμε; Πως το θεραπεύουμε; Χτυπάμε μια Disneyland;


nextplaneout


Μικρή αλλαγή στο σκηνικό αυτή τη φορά.
Λες αν η μέρα με υποδεχτεί έτσι να αλλάξει κάτι στον τρόπο;
[Δεν το πιστεύω, αλλά λες;]

Μέχρι τότε ένας μικρός αποχαιρετισμός στην Αθήνα (μου) του Αυγούστου (της)

who's?



Τί θα γινόταν αν-
μ' αυτό τον άρρωστο σημερινό ουρανό-
λέω, τί θα γινόταν-
και με το ράδιο να παίζει αυτό-
αν-
έκανες το τιμόνι λίγο πιο αριστερά...

Θα ήταν απάντηση;

Sunday, August 10, 2008

Paris



Θες να μετράμε μέρες από τώρα;
Έχουμε τόσα να αποστηθίσουμε,
Μην τα αφήσουμε όλα για τελευταία στιγμή...

Friday, August 08, 2008

og2008


Γκρίνια. (Κι άργησε).
Και μη με ξυπνάς για να βάλω ακόμα μια φορά διεθνείς φιέστες με στρακαστρούκες γιατί το μυαλό μου πάει αυτόματα εκεί που κάνουν τα αδύνατα δυνατά να μην πάει.

Αν ήμουν συγγραφέας πάνω στην κορώνα της πάλαι ποτέ εφηβικοενοχικής αγαπημένης μου Sarah Brightman, θα άλλαζα σελίδα. Και θα γύριζα στον πόνο και στο σκοτάδι και στη θλίψη. Κι εκεί που δε ρίχνουν ούτε ένα δολάριο, γιουάν, λίρα, δραχμή από το κακόγουστο πανηγύρι για να το κάνουν λίγο λιγότερο.

Θα περιέγραφα το βλέμμα μιας μάνας που είδα πριν καιρό με όλο το φόβο και την απελπισία και την ικεσία. Τη δική της και τη δική μου. Αν μονάχα μπορούσα σαν τον Ντοστογιέφσκι να γεμίσω 3 σελίδες μόνο μ' αυτό να σας έδινα να καταλάβετε τί εννοώ... Τώρα τί νόημα έχει;

Και δε θέλω να αδερφωθώ με τα χαρούμενα, καλοφωτισμένα κοκκινοκιτρινοπράσινα ιλουστρασιόν παιδάκια της Bennetton, αλλά με τα άλλα τα σκονισμένα, ταλαιπωρημένα, λασπωμένα που είναι καταδικασμένα να μην έχουν μάνα και πατρίδα. Αυτά που τα έχουν θάψει κάτω από τόνους από τενεκεδάκια coca cola και αποφάγια mcdonalds και plastic noodles. Κι ας είναι άσχημα και καθόλου φωτογενή. Η αγάπη δεν είναι φωτογενής. Βλέπει φλας και στρίβει. Κάπου το 'χεις χάσει το νόημα.

Δε γράφω άλλο. Κλείνω την τηλεόραση που μ' έβαλες να ανοίξω κι επιστρέφω στον ύπνο μου. Κι όταν ο κόσμος αποφασίσει να αδελφωθεί πραγματικά, ξύπνα με. Ή μάλλον άσε. Όταν αποφασίσει, θα σε ξυπνήσω εγώ...

Thursday, August 07, 2008

Angel


Βγαίνει το Angel!!! Του Ozon! Πάνω που νόμιζα ότι το ξέχασαν και δε θα το έβλεπα ποτέ να λάμπει πολύχρωμο και αστραφτερό σε μεγάλη οθόνη, βγαίνει ήσυχα κι αθόρυβα (και πόσο δεν του πάει) μέσα στην καρδιά του καλοκαιριού. Πάθια (sic), έρωτες, φιλοδοξίες, δολοπλοκίες κι όλα τα παρελκόμενα μέσα από τον λαμπερό και ταυτόχρονα ειρωνικό φακό του μετρ Francois Ozon.

Αν σας αρέσουν τα καλογυρισμένα μελοδράματα τρέξτε, αν σας αρέσουν τα σινεφίλ hommage επίσης. Το σίγουρο είναι ότι το Angel κι ας μην αποτελεί την καλύτερη ταινία όλων των εποχών, ούτε καν του ίδιου της του δημιουργού, αποτελείται από σκηνές που θα σας αφήσουν άφωνους από την κομψότητά τους.

Αν τώρα, σ' αυτά προσθέσετε το hot new face του αγγλικού σινεμά, τη Romola Garai (του Atonement), ή τη φετίχ φιγούρα της Charlotte Rampling δε νομίζω πως θα μείνετε παραπονεμένοι.

Παίζεται και στην αγαπημένη μου Αθηναία στο Κολωνάκι... Ε, τί άλλο θέλετε για βράδυ στην καλοκαιρινή Αθήνα;



wildis

Λοιπόν για να βάλουμε μια και καλή τα πράγματα στη θέση τους:

ΑΥΤΗ είναι η μία και μοναδική θνητή (γιατί η φωνή της Θεάς είναι φυσικά εκτός συναγωνισμού) εκτέλεση του συγκεκριμένου τραγουδιού - ταυτότητας.

Κι επιτρέπω στην Cat τη δεύτερη θέση. Και στην Τάνια την τρίτη. Άλλη δεν έχει. Έχει δηλαδή, αλλά πολύ στο βάθος...



[και άκου προσεκτικά την εμπνευσμένη γραμμή του πιάνου. Τραγουδάει ένα ολόδικό του τραγούδι...]

Το κλείσαμε κι αυτό.

Wednesday, August 06, 2008

Blue Martini (final)



Μια δήλωση τελευταία έχω να κάνω για το Blue Martini πριν το παραδώσω στο χώρο της μνήμης:

Βαράει.
Πολύ.
[Πολύ όμως].

Ζήσαμε (σχεδόν) λαμπρές στιγμές βότκας - γρεναδίνης.

Κατά τ' άλλα το lounge party ήταν εξαιρετικό, ονειρεμένο, μαγικό. Κι είναι απίστευτο το τί μπορείς να καταφέρεις με λίγο παραμύθι στη ζωή σου.

Κι επίσης το πρωινό στο Tiffany's ακόμα κι ως background κάνει θαύματα.

Bar tender, thanx για τη μαγεία. Έγραψες ακόμα μια φορά. Ακόμη κι αν οι ελιές ήταν στο πλάι.


Tuesday, August 05, 2008

Why..?


- Γιατί φοράτε πάντοτε μαύρα;
- Πενθώ για τη ζωή μου...


Λέγεται ότι με αυτή την πρώτη - πρώτη στιχομυθία ανάμεσα στον Μεντβεντένκο και τη νεαρή Μάσα μπορεί να καταλάβει κάποιος τί είδους παράσταση του "Γλάρου", πρόκειται να παρακολουθήσει...

Αν η Μάσα απαντήσει στην ερώτηση του δασκαλάκου με την αυτολύπηση γεροντοκόρης, το ανέβασμα κατά πάσα πιθανότητα θα εξελιχτεί σε κωμωδία, με την τσεχωφική μελαγχολία να αχνοφαίνεται στο βάθος. Αν επιλέξει την αποστασιοποίηση, τότε κατά πάσα πιθανότητα ο σκηνοθέτης θα ακολουθήσει το δρόμο της τραγωδίας με το χιούμορ να χαράζει αμυχές στο κυρίως σώμα της παράστασης.

Αναρωτιέμαι πώς θα ακουστεί αυτή η ακριβώς η φράση από τα χείλη της Zoe Kazan, την 1η Οκτωβρίου...

[Η περσινή επιτυχία του Royal Court Theatre σε σκηνοθεσία Ian Rickson, αυτό το Φθινόπωρο στο Broadway, με την Kristin Scott Thomas και τον Peter Sarsgaard]

[θέλω...]
[...που δε θα 'θελα]



Blue Martini Day

Μια ιδέα για το βράδυ...



(Α propos η παραπάνω super sexy και στιλάτη σεκάνς ανήκει αναμφίβολα στο top5 μου -θεατρικό και κινηματογραφικό - και δηλώνω, ακόμη μια φορά, ευθαρσώς -μιας και μου δόθηκε η ευκαιρία- ότι ο Bob Fosse είναι ιδιοφυΐα. Τελεία και παύλα) [._]

wear your buckle shoes λέμεεεεεεεεε!

Sunday, August 03, 2008

Blue Martini strikes back


  • 1 fluid ounce vodka
  • 1/4 fluid ounce sweet vermouth
  • 1/4 fluid ounce Blue Curacao
  • 3 stuffed green olives

DIRECTIONS

  1. Fill a mixing glass with ice. Pour in vodka and sweet vermouth. Stir (or shake) and strain into a martini glass. Splash with blue Curacao. Garnish with 3 green olives.
(Σου λέει όλο το Manhattan αυτό πίνει φέτος το καλοκαίρι... μιας και δεν το λες ακριβώς καλοκαίρι για μένα φέτος λοιπόν, ας το δοκιμάσουμε μπας και...)

PS1. bartender τις ελιές μην ξεχάσεις (που θα μου πεις εμένα ότι υπάρχει martini χωρίς ελιές)
PS2. Επίσης το δικό μου, παρακαλώ, "shaken, not stirred" (για να κάνω τη -μικρή- διαφορά)