(O Τομ κλείνει τα μάτια του. Η Λώρα τον κοιτάζει με στοργή. Μετά από λίγο η Λώρα ασφαλίζει καλά την πόρτα. Ο Τομ την κοιτάζει. Αυτή, διακριτικά αρχίζει να ξεκουμπώνει τη μπλούζα της. Μετά αναζητά το χέρι του. Ο Τομ της πιάνει το χέρι. Αυτή χαμογελάει γλυκά.)
ΛΩΡΑ: Και τώρα;... (Ο Τομ της φιλάει το χέρι.) Αν τύχει ποτέ να την πεις αυτή την ιστορία, γιατί θα τη διηγηθείς κάποτε, σε παρακαλώ μίλησε τρυφερά και όμορφα για μένα!... (Παίρνει τα χέρια του, τ' ακουμπά στο στήθος της, ενώ τα φώτα σβήνουν και πέφτει η
ΑΥΛΑΙΑ
(Ρόμπερτ Άντερσον - Τσάι και Συμπάθεια μτφ. Κωστής Λειβαδέας)
5 comments:
Τη σκηνή στον παράδεισο θέλω ;)
"(...)(η Λώρα κάνει να σβήσει τα κεριά.)
ΤΟΜ :Γιατί σήμερα ο κόσμος φωτίζεται μόνο με αστραπές.(...)
(η Λώρα σβήνει τα κεριά) "
γυάλινος , ο κόσμος..
(κι άντε να κρατάς κεριά μεσ'τη βροχή του.)
δεν σας κάνουν λίγο αιμομικτικά τα σχόλια σας;
καλά , να θυμηθώ να νιώσω άσχημα για τον συνειρμό μου.
:P
(μη στέκεις στη σημειολογία)
(ίδια πρόσωπα , άλλες ιστορίες)
(μέχρι να πέσει η αυλαία)
όχι;
Είχα ακούσει για το "Τσάι και Συμπάθεια" αλλά ποτέ δεν μπήκα στον "κόπο" να γνωρίσω περισσότερα...
Είναι τυχερή η Λώρα, ακόμη κι αν δεν την ξέρω καθόλου... γιατί όλοι θα μιλούν τρυφερά κι όμορφα για 'κείνη...
Post a Comment