μια φωτογραφία

Σκέψου μια παλιά φωτογραφία. Τυχαία. Όχι συγκεκριμένη από τα προσωπικά σου άλμπουμ. Μια φανταστική εικόνα που δεν αναπαριστά κανέναν γνωστό και τίποτα βιωμένο. Δεν είναι δύσκολο να συνθέσεις στο νου μια τέτοια φωτογραφία. Βάζεις απλά δυο η περισσότερα (νομίζω θέλω να μείνω στα 2) πρόσωπα, τους δίνεις λίγη οικειότητα, έναν κοινό τόπο, ένα χαμόγελο στιγμής, μια γωνία που τους κολακεύει (αν είσαι ευγενικός) κι έχεις έτοιμη την αποτύπωση μιας σχέσης που ίσως κάποτε υπήρξε ιδιαίτερα στενή.

Και τώρα που συνέθεσες αυτή τη φωτογραφία και δέθηκες με τα πρόσωπα, τις στάσεις του σώματός τους, την υποτιθέμενη σχέση τους, τώρα που φαντάστηκες ποιες ήταν η τελευταίες λέξεις πριν το κλικ και πως ήχησαν τα πρώτα γέλια μετά, θέλω να κάνεις μια βίαιη πράξη και να τη σκίσεις. Με το νου. Μ' ένα χρατς δυνατό σαν κεραυνό που χαλάει μια κυριακάτικη εκδρομή. Και θέλω να τη σκίσεις ακριβώς στη μέση, στη νοητή γραμμή που συνέδεε τους δυο (στο είπα, είχα λόγο να μείνω εκεί) πρωταγωνιστές της πόζας.

Και τώρα που έχεις τα δυο μισά αυτής της παλιάς φανταστικής φωτογραφίας, πριν τα ξεφορτωθείς ως άχρηστα κομμάτια χαρτιού, θέλω να ξανακοιτάξεις τα χαμογελαστά πρόσωπα, τη λυμένη επαφή, την ειρωνική πια οικειότητα, τη σχέση που ανεμίζει παράλυτη στο χωροχρόνο και να χαμογελάσεις για το ξεχωριστό προνόμιο που σου χαρίστηκε, να δεις μια για πάντα, τη μια και μοναδική, αποτυπωμένη μέχρι το τέλος του κόσμου, πόζα της μονιμότητας.