σύγχυση*

Συχνά – πυκνά, υπάρχουν μεγάλα διαστήματα αποχής μου από το blogging. Είναι εκείνες οι περίοδοι που επανεξετάζω ποια είναι η πραγματική σημασία του να γράφεις το οτιδήποτε, ποιον αφορά η δική σου κι εντελώς προσωπική οπτική του κόσμου και πόσο αποτελεσματικό είναι σα μέσο έκφρασης σε μια εποχή που ανά πάσα στιγμή μπορείς να εκφράσεις ικανοποιητικά το αίσθημα σου με μια συνοπτική ανάρτηση στο facebook η στο twitter.

Κάποτε μια νυχτερινή βόλτα ήταν αρκετή αφορμή για μια ολόκληρη έκθεση ιδεών. Τώρα αρκεί ένα νόστιμο tweet ή μια πειραγμένη φωτογραφική αποτύπωση στο instagram. Σκέφτομαι πως έχουμε μπει σε μια εποχή, που ο κύριος λόγος που ξεκινήσαμε και κρατήσαμε το blogging τόσα χρόνια (η καταγραφή ενός χρονικού της καθημερινότητας μας) έχει περάσει σε άλλη βάση. Δε μας απασχολεί πια η διάρκεια της στιγμής στο χρόνο, αλλά αποκλειστικά και μόνο η στιγμιαία της έκφρασή. Μια ταινία, μια παράσταση, ένας δίσκος, ένας περίπατος ή ένα γεγονός, χάνονται μέσα σε έναν κυκεώνα ετερόκλητων πληροφοριών, εικόνων, ήχων και λέξεων που αποτελούν το σύμπαν τον ηλεκτρονικών κοινωνικών δικτύων. Αυτό, αφενός ικανοποιεί τη στιγμιαία μας ανάγκη να συνταχθούμε άμεσα αισθητικά με κάποιον, ασφαλίζει όμως και την απομάκρυνση μας από την έκθεση σε βάθος χρόνου. (Ποιος θα θυμάται να μας προσάψει αύριο έναν υπερβολικό ενθουσιασμό για κάτι –σημαντικό ή ασήμαντο- μέσα σε έναν καταιγισμό δηλώσεων πίστης εκατοντάδων φίλων και followers.)

Ωστόσο, έχοντας κλείσει αισίως 5 χρόνια αδιάλειπτου blogging, διαδικασία η οποία υπήρξε σωτήρια σε περιόδους ιδιαίτερα εύθραυστες για τον γράφοντα (τσέκαρε το καλοκαίρι του 2008) και παρατηρώντας ότι το χρονικό της ζωής μου, που στεγάζεται σταθερά από το 2006 σε αυτή τη μικρή γωνιά του αχανούς διαδικτυακού γαλαξία, αρχίζει και παρουσιάζει τρομακτικές ελλείψεις, αποφάσισα να του δώσω μια ακόμα ευκαιρία.

Σκέφτομαι ότι η σχέση μου με την πτυχή της προσωπικότητάς μου που ονομάζεται jirashimosu, έχει περάσει από σαράντα και βάλε κύματα, καταλήγοντας να αποτελεί ένα αδιάσπαστο κομμάτι μου, που όσο σωπαίνει και μένει ανέκφραστο, συσσωρεύει μια δική του μελαγχολία. Αν προσθέσουμε σ' αυτό και την αποδεδειγμένα ασθενική μου μνήμη η οποία έχει μια τάση να παραλείπει όλο και περισσότερα γεγονότα και περιστατικά - όσο σημαντικά κι αν είναι, καθώς και τον αντίκτυπό τους στη γενικότερη κοσμοθεωρία μου, η επιστροφή στην καταγραφή των σκέψεων μου καθίσταται επιτακτική κι αναγκαία.

Ακόμα μια φορά λοιπόν, ανοίγουμε, ξαραχνιάζουμε, αερίζουμε, ρίχνουμε κι ένα σφουγγάρισμα κι επιστρέφουμε στις επάλξεις. Το λέμε Άνοιξη 2011 και περιμένουμε να δούμε τί θα φέρει, τι θα κάνει, τί θα πει, και πως θα το γράψει μέσα μας.

(*ο τίτλος -απόλυτα ταιριαστός- δανεισμένος από ένα όνειρο...)