Saturday, July 04, 2015

Όχι έτσι



Έχω ένα κακό. Γεννήθηκα ψύχραιμος. Έχω ευχηθεί πολλές φορές να ήμουν παράφορος. Να είχα καταπιεί ένα διαβολάκι που θα μου φοράει  τη χρυσή πανοπλία του ηρωισμού και θα με ρίχνει στη φωτιά με τη ζηλευτή σιγουριά των μαχητών. Δυστυχώς όμως δεν είμαι έτσι. Δεν υπήρξα ποτέ. Μου λείπει μάλλον το γονίδιο. Ως άνθρωπος έχω την τάση να εξετάζω τα πάντα σφαιρικά. Να καταβροχθίζω δεδομένα, να ψηλαφίζω, να εικάζω, να διαλύω και να ανασυνθέτω μέχρι να καταλήξω σε αυτό που θεωρώ ότι εξηγεί καλύτερα την αλήθεια - κυρίως την προσωπική μου.

Τις τελευταίες μέρες, μέσα στην αναταραχή και τις συγκρούσεις επέλεξα συνειδητά τον αμήχανο δρόμο της σιωπής. Βαρύ φορτίο σε εποχές που ο πόλεμος γύρω σου μαίνεται κι οι γροθιές υψώνονται στον αέρα. Ωστόσο επέλεξα αυτό: παρατηρούσα τα πάντα, κυκλοφόρησα στο δρόμο, παρακολούθησα αισχρή τηλεοπτική προπαγάνδα, διαβάσα πηγές από διάφορες κατευθύνσεις, άκουσα φίλους και γνωστούς να επιχειρηματολογούν. Αναζήτησα (ομολογουμένως με τα κιάλια) τις ψύχραιμες απόψεις - είτε από τη μια είτε από την άλλη πλευρά και δεν ντρέπομαι να πω πως αμφιταλαντεύτηκα. Καλώς ή κακώς έχω ανθρώπους που θαυμάζω κι εκτιμώ και στο στρατόπεδο του ναι και σ’ εκείνο του όχι. Κι ίσως αυτό είναι που το κάνει τόσο δύσκολο. Δεν ξέρει κανείς ξεκάθαρα σε ποιους ανήκει. Ποιοι είμαστε εμείς και ποιοι είναι οι άλλοι. Ποιοι είναι οι καλοί και ποιοι οι κακοί. Γίνεται για πρώτη φορά να μην υπάρχουν ξεκάθαροι ρόλοι και διαθέσεις; Γίνεται να θέλουμε όλοι να φτάσουμε στον ίδιο προορισμό και να ακολουθούμε δυο εντελώς διαφορετικές διαδρομές;

Για να μη μακρηγορώ: είμαι παιδί της Ευρώπης. Από πάντα. Έχω μεγαλώσει διαμορφώνοντας την ταυτότητα μου από τις θεμελιώδεις ανθρωπιστικές αρχές που ενώνουν τους λαούς. Αγαπώ τη μοναδικότητα των πολιτισμών, των γλωσσών, των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών τους. Νιώθω αναπόσπαστο μέλος μιας ευρύτερης, πολύβουης κοινότητας με ανοιχτούς πολιτιστικούς, οικονομικούς επικοινωνιακούς δρόμους. Τις βαθύτερες ανάσες μου τις παίρνω ταξιδεύοντας, περνώντας τα σύνορα της μικρής μου βάσης κι όταν επιστρέφω νιώθω πιο ολοκληρωμένος, πιο σίγουρος για το ποιος είμαι και το πως θέλω να ζω τη ζωή μου. Οξύμωρο, αλλά οριοθετούμαι μόνο από την έλλειψη συνόρων. Κι αναμφισβήτητα, ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι μη χάσω το δεσμό μου με τη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια και βρεθώ σε ένα καράβι που πλέει μόνο του, χαμένο σε μια ανοιχτή θάλασσα.

ΌΜΩΣ, η Ευρώπη που αγαπώ, η Ευρώπη που με διαμόρφωσε, η Ευρώπη που καταφεύγω με την κάθε ευκαιρία, δεν είναι η Ευρώπη που βάζει ένα μαχαίρι στο λαιμό του ανίσχυρου. Η Ευρώπη που αναγνωρίζω ως πατρίδα είναι μια κοιτίδα αλληλεγγύης, αδελφοσύνης, πολιτισμού. Είναι μια μεγάλη, αδιάσπαστη οικογένεια που τιμά και σέβεται την αξία της ανθρώπινης ζωής, κι αν όχι των υψηλών ιδανικών, της στοιχειώδους έστω ατομικής αξιοπρέπειας των μελών της. Δεν είναι σιδερένια αλυσίδα στα πόδια καταδίκων, αλλά ένα ζευγάρι φτερά που τους σηκώνει λίγα μέτρα παραπάνω από το έδαφος κι απελευθερώνει το νου και την ψυχή απ’ τα σκοτάδια. Με θλίψη και βαθιά απογοήτευση διαπιστώνω ότι η Ευρώπη που καλούμαι να επιλέξω αύριο μονολεκτικά - με ένα ναι ή ένα όχι, μοιάζει να έχει χάσει το δρόμο, να 'χει ξεχάσει την ταυτότητα της και να 'χει γίνει μια απέραντη τράπεζα που απομυζά και την τελευταία ρανίδα αξιοπρέπειας των μελών της. 

Όχι εύκολα, όχι αστόχαστα, χωρίς πυροτεχνήματα κι ύστερα από πολλή σκέψη καταλήγω πως δεδομένων των συνθηκών, η πιο σωστή επιλογή στο μεγάλο δίλημμα των ημερών είναι ένα ψύχραιμο ΟΧΙ. Επειδή μόνο έτσι νιώθω τη συνείδηση μου καθαρή απέναντι στην Ευρώπη που θέλω να ανήκω. Επειδή μια διαπραγμάτευση με όρους ανθρώπινους αξίζει ένα ρίσκο, όσο καθησυχαστική κι αν είναι μια - έστω και σκληρή -  βεβαιότητα. Κι επειδή όταν - μετά από χρόνια - θα μετρηθούμε στη ζυγαριά της Ιστορίας, θέλω να ανήκω σε αυτούς που είπαν: ναι, αλλά ΟΧΙ έτσι.





7 comments:

mahler76 said...

Γιατί η Ευρώπη που θέλουμε να ανήκουμε είναι αυτή των πολιτισμών και των αρχών του Διαφωτισμού.

N. said...

Αυτο ακριβως πρεσβεύουν στην ουσια τους οι συνειδητοποιημενοι υποστηρικτες του ΟΧΙ. Απλα, δεν ειμαστε ολοι ιδιοι. Αλλοι λιγοτερο ψυχραιμοι, αλλοι περισσοτεροι ονειροπολοι, συναισθηματικοι η λογικοι. Κι αυτο ειναι το ωραιο. Αρκει να μη χανουμε την ουσια.

R. said...

Αυτο ακριβως πρεσβευουν στην ουσια του και οι υποστηρικτες του ΟΧΙ. Απλα δεν ειμαστε ολοι ιδιοι. Αλλοι λιγοτερο ψυχραιμοι, αλλοι περισσοτερο ονειροπολοι, συναισθηματικοι η λογικοι. Κι αυτο ειναι το ωραιο.

Αρκει να μη χανουμε την ουσια.

[Λογω κολληματος του υπολογιστη μου ισως εστειλα δευτερη φορα το σχολιο. Παρελειψε αγαπητε το προηγουμενο. Χαιρε!]

Christina said...

Πόσο χαίρομαι που δεν είμαι η μόνη που το έχει αντιμετωπίσει αυτό το δημοψήφισμα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, προβληματισμό και ανησυχία.
Χθες είδα το ντοκιμαντέρ του Αυγερόπουλου, την Αγορά και ήταν το ταρακούνημα που ίσως χρειαζόταν η συνείδησή μου για να δω κατάματα πως έχουν καταντήσει την Ευρώπη.Πως είναι δυνατόν να μην το βλέπουν έξω και πολύ περισσότερο πως είναι δυνατόν να το έχουν επιλέξει και επιβάλλει;
Η ανησυχία μου η μεγάλη είναι ότι οι πολιτικοί αυτής της χώρας δεν έχουν δείξει καμία απαιτούμενη σοβαρότητα,ετοιμότητα και ψυχραιμία.
Ας προσπαθήσουμε οι πολίτες τουλάχιστον για κάτι καλύτερο!

Anonymous said...

Η θεση σου εκφραζει πολλους ψυχραιμους ανθρωπους. Μακαρι να βλεπαμε περισσοτερες τετοιες αναρτησεις. Γι αυτο θα ηθελα να ρωτησω και ελπιζω να παρω μια ψυχραιμη απαντηση. Πραγματικα θεωρουμε πως η Ευρωπη μας εχει στερησει την αξιοπρεπεια μας? Δεν πηραμε εκατομμυρια για να συντηρουμε κομματικους στρατους? Ειχαμε μηπως πριν καμια περιβαλλοντικη πολιτικη? Προγραμματα για τα αμεα? και ποσα αλλα...Κανενα συστημα δεν ειναι τελειο, ουτε η Ευρωπη του καπιταλισμου..,εχει πολυυυυδρομο ακομα, αλλα αυτο ειναι το σπιτι μας και οι γειτονες μας, δεν ειναι οι εχθροι. Η αποποιηση ευθυνων ειναι το αγαπημενο μας σπορ και αν δεν καταλαβει ο Ελληνας που εφταιξε και οτι πρεπει να πληρωνει για τις πραξεις του, δεν θα διορθωθει ποτε. Απεχω λοιπον απο ψευτικα δυλληματα και θα πληρωσω παρ'ολο που δεν εφαγα, γιατι ο αξιοπρεπεις λαος δεν χρωσταει ουτε κοροιδευει τσεπωνοντας και φοροδιαφευγοντας...και αν χρωσταει, πληρωνει.

Φιλημένη μες τους Κινηματογράφους said...

Μόλις ανακάλυψα αυτό το μπλογκ και είμαι πανευτυχής. Συγχαρητήρια!

evi said...

Αγαπητέ Γεράσιμε είναι περιττό να σου εκφράσω τον θαυμασμό μου για το ήθος σου, την καλλιέργειά σου, την βαθύτατα ανθρωποκεντρική και ευρεία προοδευτική σου σκέψη. Ακόμη περισσότερο για την πάντοτε μετριοπαθή και συγκροτημένη στάση σου απέναντι στα πράγματα. Μα κυρίως γιατί η ποίηση σου -ενδεδυμένη με την φωνή της νεράιδας και τη μουσική του γητευτή Καραμουρατίδη ψιθυρίζει στις ψυχές όλων μας. Αυτή ίσως είναι και η μεγαλύτερη κατάκτηση, η άφθαρτη και ανέγγιχτη από το σαρωτικό πέρασμα του αμείλικτου χρόνου: η στράτευση της τέχνης στην υπηρεσία της ΖΩΗΣ. Μέσα από τους στίχους σου εκβάλλει ο καθημερινός πόνος, η καθημερινή ανασφάλεια, η αγωνία, τα όνειρα, οι προσδοκίες των ανθρώπων του χθες, των παιδιών του αύριο. Μόνο κάποιος που βιώνει τον πόνο του διπλανού του και θρηνεί από την αρχή έως το τέλος της ζωής του για ό,τι συμβαίνει γύρω του, μόνο εκείνος λέγεται ΑΝΘΡΩΠΟΣ, Και γοητεύει..Και οι άλλοι αναγνωρίζουν από πού πηγάζει η ανεξάντλητη δύναμή του και ξέρουν ότι η κινητήριος δύναμή του δεν είναι άλλη από την ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ. Η βαθιά, αμέριστη, ανιδιοτελής αγάπη-αυτή που βρίσκει την τελειότερη έκφανσή της στους στίχους ποιητών, όπως εσύ...
Και τούτοτο ακριβώς είναιπου πρέπει κανείς να συνειδητοποιήσει:Δεν υπάρχει κανένα ναι και κανένα όχι ικανό να διαχωρίσει τους ανθρώπους μπροστά σε αυτά τα γενοκτονικά σχέδια που εφαρμόζονται. Επίπλαστα παιχνίδια εγκληματικής μικροπολιτικής χείριστης ποιότητας, που μόνο διχάζουν αντί να ενώνουν. Το έμφυτο, ασυνείδητο, ενδημικό μίσος. Τώρα που πιότερο από ποτέ, χρειάζεται χιλιάδες φορές περισσότερη ΑΓΑΠΗ.
Ψεύτικα διλήμματα που θολώνουν την κρίση, καπηλεύονται ελπίδες και οράματα ενός ολόκληρου λαού. Και τούτος ο λαός επαναδιαπραγματεύεται πια το αυτονόητο που και το τελευταίο για άλλους δεν ορίστηκε a priori αυτονόητο, αλλά αντίθετα χύθηκε αίμα για να καταστεί ως τέτοιο. Μου εδόθη να ζω στη γενιά που την σέρνουν εκβιαστικά σε αυτό το χορό και φοβάμαι γιατί γνωρίζω ότι έχουμε πόλεμο ταξικό, ουσιαστικό κ παγκοσμιοποιημένο- πόλεμο που δεν διευθετείται με οικονομικές συμφωνίες, γιατί ποτέ κανενας δολοφόνος δεν διαπραγματεύτηκε πριν την εκτέλεση, απλά την έκανε πράξη ψυχρά και αμείλικτα. Και όσοι σφίγγουν το χέρι των δολοφόνων είναι συνένοχοι. Η τρέχουσα ρητορική του θεσμικού πολιτικού λόγου, που ενσωματώνει στο εθνικό αφήγημα την αντίληψη της "ευρωπαϊκής πολυπολιτισμικής οικογένειας" - την οποία πολλοί διανοούμενοι αποπροσανατολισμένοι ίσως έτρεξαν να υπερασπιστούν- κάθε άλλο παρά διεθνιστικό χαρακτήρα και πνεύμα έχει. Οι "ιδρυτικές αξίες" της Ευρώπης ανάγονται σε τούτη τη μικρή σε έκταση χώρα και απέραντη σε έκταση χρόνου, που είπε και ο Ελύτης. Ο τρέχων λοιπόν λόγος, το επίπλαστο δίλημμα, στη μέγγενη του οποίου πιάστηκε ένας λαός-πλην εκείνων των παντοτινά λίγων που ξέρουν την υποκρισία όλων τουτων- είναι βαθύτατα αποδομητικός και διαβρωτικός. Και αυτό τον καθιστά πέρα για πέρα εγκληματικό: υπέθαλψε, εξέθρεψε, ξύπνησε και τώρα πια ενδυνάμωσε το αυγό του φιδιού και έστρωσε τον δρόμο για την σκοτεινή επάνοδό του...Όπως τότε... Έτσι και τώρα...