Εμένα η βροχή με έτρεφε. Στη συννεφιά έβρισκα όλη τη μελαγχολία που χρειαζόμουν. Την παλιά μελαγχολία: την εξωστρεφή. Την "δείτε με πως υποφέρω υπαρξιακά". Την "ρωτήστε με τί έχω" και "πείτε μου δεν είναι τίποτα". Τώρα αδιαφορώ για τη συννεφιά. Έτσι κι αλλιώς με το έξω αποφεύγω τις πολλές επαφές. Με το μέσα επίσης. Μόνο που σκοτεινιάζει με πειράζει κάπως και πρέπει να ψάχνω από νωρίς τους διακόπτες. Η βροχή κι εγώ δεν έχουμε πια πολλά κοινά.
Παλιά με έτρεφε. Τώρα με στενεύει.
3 comments:
Μου είχε λείψει εμένα η βροχή. Ευτυχώς που το χώρα μύρισε την κατάλληλη περίοδο.
Πάντα ήθελα να βγω να γίνω μούσκεμα.
Χαιρετώ.
*χώμα
Εμένα εκείνο που με νοιάζει είναι που μέσα από τα σύννεφα ψάχνω ακόμα να βρω τον ήλιο...Τον ήλιο...
Post a Comment