Πήγα σινεμά!

Είδα «Ώρες Κοινής Ησυχίας». Και μ’ άρεσε.

Η Ευαγγελάκου έχει ένα σπάνιο προσόν κατ’ εμέ (που δεν θα έπρεπε βέβαια να είναι και τόσο σπάνιο ώστε να ανάγεται στη σφαίρα του προσόντος): Έχει χαρακτήρες! Κανονικούς! Πραγματικούς ανθρώπους που ούτε φιλοσοφούν ούτε μπουρδολογούν ακατάσχετα. Επίσης έχει σενάριο, που κι ας μην έχει πλοκή, έχει τουλάχιστον συνοχή και ειρμό.

Θυμάμαι στο «Θα το μετανιώσεις» με είχαν εντυπωσιάσει οι δεύτεροι χαρακτήρες της με την αρτιότητα τους. Ε λοιπόν στη νέα ταινία, αυτό έχει έρθει σε πρώτο πλάνο. Η ταινία αυτή αποτελείται αποκλειστικά και μόνο από δεύτερους χαρακτήρες. Ίσως γι’ αυτό τους διαχειρίζεται και τόσο καλά η σκηνοθέτις. Αφού δεν έχει να συμπυκνώσει σε ένα πρόσωπο όλα τα υπαρξιακά ζητήματα της ανθρωπότητας, αφήνει τα ατομάκια των «Ωρών Κοινής Ησυχίας» να ανασάνουν ελέυθερα το καθένα στην κοσμάρα του.

Βέβαια εδώ κρύβεται και το μικρό θεματάκι: Οι χαρακτήρες δεν διασταυρώνονται μεταξύ τους ιδιαίτερα-ούτε καν στην τελική σκηνή. Έτσι είναι και πιο ασφαλής ο χειρισμός τους και απομένει και ανεκμετάλλευτο το εύρημα του συναγερμού. Αν η αρχική ιδέα είχε πέσει στα χέρια ενός Γάλλου ή Ισπανού σκηνοθέτη (που έχουν μια προιστορία στις multi-story ταινίες), θα είχαμε δει παπάδες (θυμηθείτε το φοβερό «Carnages» της νεότατης Delphine Gleize ή το «Piedras» του αλμοδοβαριστή Ramón Salazar). Επειδή όμως έχω κάνει μυστικό όρκο βαρύ να μη γκρινιάζω (πολύ) για τις ελληνικές ταινίες (οι οποίες όμως δεν πρέπει να εκμεταλλεύονται την επιείκεια μου να και να ενηλικιωθούν κάποια στιγμή) μένω στα καλά της εν λόγω:

Έχει χαρακτήρες! Το ξανάπα; Έχει έναν ταξιτζή που δεν ήρθε απ’ τον Άρη, και δυο φοιτήτριες που τους απασχολούν οι γκόμενοι και όχι η υπαρξιακή ματαιότητα σε μια σύγχρονη αστική απομόνωση. Έχει ένα gay ήρωα που δεν είναι καρικατούρα και μια ερωμένη που δεν είναι υστερική. Έχει ένα κουρασμένο μοιχό κι έναν ηθικό κλέφτη που συλλαμβάνεται ενώ ο ανήθικος μένει ατιμώρητος και παίρνει και τα λεφτά (ουπς, spoiler!). Έχει τους γείτονες μας κι εμάς. Κι αυτό αρκεί για να δώσουμε τα 8€ μας. Και άλλα τόσα την επόμενη φορά που θα μας προβάλλει κάποιος στο πανί, κάτι από αυτά που μας αφορούν (κι όχι όσα θα θέλαμε η νομίζουμε πως μας αφορούν).

YΓ: Το μόνο που έχω να δηλώσω, ως θερμή παράκληση, στους Έλληνες κινηματογραφιστές (κι ας ξέρω πως δε φταίνε αυτοί αλλά η έρμη η φτώχεια του πολιτισμού αυτής της χώρας), είναι να φροντίσουν λίγο τον ήχο τους. Το ‘χω μαράζι να δω μια ελληνική ταινία με ωραίο ήχο. Να μην ακούγεται σαν από το υπόγειο. Εννοείται και τη φωτογραφία. Να κλείσουν τα στόματα όσα λένε την Αθήνα άσχημη…

ΥΓ2: Φαντάσου να μην είχα κι όρκο βαρύ και μυστικό να μη γκρινιάζω…

ΥΓ3: Ανυπομονώ για την «Ψυχή στο στόμα» του Οικονομίδη. Άσχετο αλλά μιας και το ελληνικό σινεμά το θέμα, είπα να το χώσω. Και ντροπή (όχι για το «Μικρόκοσμο» αλλά για όλους τους άλλους) που βγαίνει μόνο σε μία αίθουσα και τόσο αργά!