λέει η Μαρία:

Δε θα σε σκοτώσω

μπρος στα μάτια σου
υπακούω σε κανόνες αρχαίας τραγωδίας
σε κανόνες άγνοιας και πάθους υπακούω

Ένας ναός
και δυό τα είδωλα του έρωτα
κι αν σε σταυρώσω εκεί
δε θα 'ναι για να σε δω να πεθαίνεις, όχι...
θα 'ναι για τη στιγμή που θα σε αποκαθηλώνω...
Και τότε θα 'χεις μάθει τους ίδιους κανόνες
θα θες ν' αναστηθείς μα δε θα μπορείς
μπρος στα δικά μου μάτια.

Επέλεξες στον Έρωτα να είσαι Χριστιανός, εντάξει...
μα εγώ τα είδωλα λατρεύω και το τώρα

Φρόντισε νεωκόρε, να μην το μετανιώσω...
Τότε μονάχα τα πόδια σου με μύρο θα αλείφω.
Βλέπεις εγώ το χρέος μου το ξέρω
να τα τελειώνω όλα εδώ
κι όχι άλλου θεού δραπέτης...

Αλλά... θα με συγχωρείς;
Ή θα σταυρώνεσαι σ' άλλο σταυρό δεσμώτης;
Το δικό μου αμάρτημα το άφησες εκκρεμές
για τη δευτέρα θανή σου...
Δεν το σήκωσες όλο το βάρος του κόσμου καθώς λες

γιατί εμένα δε μ' αγάπησες ακόμη...

("Ακόμη σ' αγαπώ" λέει η Μαρία η Μαγδαληνή - Α.Γ.)

Μέρα που είναι, ένα αγαπημένο ποίημα ενός πολύ αγαπημένου ποιητή. Μη βιαστείτε να αναζητήσετε συγγένειες, επιρροές κι αναφορές. Η συγκίνηση είναι τόσο πρωτογενής κι ουσιαστική που του ανήκουν τα εύσημα ολοκληρωτικά.

Αν εξαφανιστεί ξαφνικά, πάει να πει πως τον τρόμαξε η έκθεση. Μέχρι τότε όμως θα το έχετε διαβάσει αρκετοί.

Ελπίζω όταν το αποφασίσει να τον διαβάσετε περισσότεροι...