aka το ηθικό δίδαγμα από τις δυο ταινίες που παρακολούθησα αυτές τις μέρες:
Ο Θάνατος είναι μια φυσική εξέλιξη που δε μπορεί να νικηθεί από τίποτα...
(The Fountain - Dir. by: Darren Aronofsky)...εκτός από την Τέχνη
(La Môme - Dir. by: Olivier Dahan)
4 comments:
Θα συμφωνήσω μαζί σου , είδα την δεύτερη ταινία , και σκέφτηκα το ίδιο πράγμα. Έκλαιγα όλη την τελευταία ώρα της ταινίας , δεν μου χει ξανασυμβεί κάτι παρόμοιο. Νομίζω τέτοιοι άνθρωποι , piaf , van gogh, frida cahlo κλπ μας ξεπερνάνε με τον πόνο τους καταρχήν , με τα κακά μαντάτα της ζωής τους και με το πάθος τους να μείνουν μέσα στη ζωή , και να μη χαθούν στους παραδρόμους της. Πολύ ωραίο ποστ , ακόμα σκέφτομαι την edith και νοιώθω παράξενα , νομίζω ότι δε θα μπορέσω να την ξαναδώ αυτή την ταινία
1
Για μένα το La Môme πέρα από τη μοναδική του ατμόσφαιρα και την άρτια σκηνοθεσία του, έχει τουλάχιστον δύο σκηνές ανθολογίας φτιαγμένες να καρφώνονται λεπίδια.
Σκηνές από κείνες που θες να ξαναδείς με όλους όσους αγαπάς για να γίνεις αυτόπτης μάρτυρας της πρόσληψής τους.
Αυτό και μόνο είναι αρκετό για να έχω κανονίσει ήδη τη δεύτερη θέαση. (Και την τρίτη...)
Καλημέρα!
Η μία είναι η σκηνή θανάτου του μαρσέλ βέβαια.
Δεν ξέρω , θα δυσκολευτώ να την ξαναδώ , με πόνεσε αυτή η ταινία.
Post a Comment