Κάποια στιγμή έχω στο πρόγραμμα να ζήσω τη Μεγάλη Εβδομάδα με όλα τα εθιμοτυπικά της. Όχι τα Χριστιανικά απαραίτητα. Τα πνευματικά μάλλον. Το αίσθημα της κατάνυξης και της πορείας προς την ανάσταση. Να πάω στην εκκλησία και να ακούσω τη σημειολογία των κηρυγμάτων. Να σχετιστώ με της αλληγορίες των ευαγγελίων. Να ακολουθήσω επιταφίους με σκυμμένο κεφάλι, όπως μικρός. Να μπερδευτώ με τους πιστούς εν ονόματι μιας τυχαίας πίστης ή προσδοκίας. Να χτυπήσουν καμπάνες και να είναι κάτι πέρα από καμπάνες: Η αφορμή για ένα πέρασμα ή κάτι τέτοιο. Ξέρω πως δεν είναι δύσκολο. Χρειάζεται απλά χρόνος και η απόφαση. Κάθε χρονιά είμαι στα πρόθυρα αλλά τελευταία στιγμή λακίζω είτε γιατί προκύπτει κάτι καλύτερο να κάνω είτε επειδή ξεχνιέμαι. Κάποια στιγμή θα το κάνω όμως. Κατά προτίμηση σε κάποιο νησί - στην αγαπημένη μου Ύδρα (;)- με καλή παρέα (μέσα κι έξω). Σε ένα μικρό εκκλησάκι με θέα στη θάλασσα. Και άνοιξη φρέσκια, ελαφριά και γόνιμη.
ΥΓ: Καλή πορεία σε όσους προνόησαν...
2 comments:
Μόνη δικαιολογία αυτό το Πάσχα που φέτος έπεσε νωρίς. Ψάχνω συγκυρίες να νιώσω κι εγώ κάτι από παλιά, την είχα νιώσει παλιότερα αυτήν την κατάνυξη, κάπου στα 12 - 13... Φέτος μόνο 2 Ευαγγέλια κατάφερα ν' ακούσω κι αυτά με το ζόρι, αν και πέτυχα διάνα την ώρα της Στάυρωσης. Είναι ακόμα χειμώνας στου Απρίλη τις αρχές και σαν ψέμματα μου κάνει... Καλή Ανάσταση!
Καλή Ανάσταση φίλοι μου αγαπημένοι!! Το must Ευαγγέλιο κατά την γνώμη μου, είναι το πρώτο, εκεί μέσα φανερώνεται όλη η φιλοσοφία του Χριστιανισμού.
Post a Comment