Το δηλώνω ευθαρσώς και επισήμως.
Τα γαλλικά "Je t' aime" και "toujours" της Deneuve και του Castelnuovo είναι πιο αληθινά κι από αληθινά (κι ας μην κρατάνε ούτε ως το τέλος της ταινίας), και το πολύχρωμο Χερβούργο του Jacques Demy είναι έξω απ' την πόρτα μου.
Όσο για τις μελωδίες του Michel Legrand είναι τόσο ριζωμένες μέσα μου που μπορώ να τις ακούω ανά πάσα στιγμή (κι όχι μόνο επειδή κατέχω το soundtrack).
Λατρεμένο classic και δεν ακούω τίποτα.
Δείτε και δακρύστε ελέυθερα...
Sunday, April 08, 2007
Είμαι μελό
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
7 comments:
Κι εγώ...κι εγώ! Και χειρότερα ακόμα... Εχείς δει την Αλίκη να πισωγυρίζει στην Καλλιθέα της Ρόδου στο Δόλωμα?
Δεν το είχαμε καταλάβει...
Το θέμα είναι ποιος σας πιστεύει.
:)
Ax
Μια είναι η Catherine , δεν υπάρχει άλλη τέτοια , υπέροχον ! Ποια είναι η ταινία ?
@aντώνης:
Υπάρχει μια κρυφή συγγένεια ανάμεσα στις δυο ταινίες που ούτε την υποπτέυεσαι...
@συνήθης ύποπτη:
Ε δε μπορεί να μην το 'χετε διακρίνει. Το ψιθυρίζω που κ που:-)
@aliki:
Ξέρω... paris je t' aime
@celsius33:
Μία, και πριν ντυθεί το ψυχρό πρόσωπο του Βunhuel, του Truffaut και του Polanski. H ταινία είναι το λατρεμένο μιούζικαλ του Jacques Demus "Les Parapluies de Cherbourg". Αριστούργημα!
Για περισσότερα: http://www.imdb.com/title/tt0058450/ :-)
Επειδή υποπτεύομαι μιλάω, όχι απο σιγουριά
Κι όμως δεν είχε να κάνει τόσο με το Παρίσι, όσο με το γαλλικό τραγούδι και το πολύ μελό. Μήπως τελικά είμαι κι εγώ μελό? Είναι σοβαρό?
Post a Comment