Inland Empire

Respect στο David Lynch.

Είναι ό, τι πιο χειροπιαστό έχουμε (όσο χειροπιαστή μπορεί να είναι μια προβολή στον τοίχο) πάνω στην ά-υλη υπόσταση του ονείρου (έστω του εφιάλτη). Όποιος πει ότι απλά αποδομεί εικόνες χωρίς ειρμό, είναι μάλλον από αυτούς που δε θυμούνται τα όνειρά τους 3 δευτερόλεπτα αφού ξυπνήσουν.

Ο παραλογισμός του Inland Empire έχει μια νομοτέλεια ανατριχιαστική. Το ένα καρέ διαδέχεται το άλλο σε ένα σύμπαν απολυτότατης συνέπειας και λεπτομερέστατης μελέτης του ασυνειδήτου.

Και δεν είναι ότι σε πετάει, εγωιστικά έξω-όπως άκουσα να λένε. Σου κάνει την ειδική τιμή να σε ταυτίσει με την ηρωίδα του. Όπου δεν κατανοείς, δεν κατανοεί, όπου φοβάσαι, φοβάται, όπου παραδίνεται στην α-λογική του ονείρου, είσαι ελεύθερος να το κάνεις κι εσύ. Όσο αιχμάλωτος είσαι, άλλο τόσο είναι κι αυτή. Όσο για τις στιγμές που ενσωματώνεται στον παραλογισμό, μη μπερδευτείς. Δεν είναι η δική σου ηρωίδα: είναι η απροσωποποιημένη προβολή της στο ονειρικό σύμπαν (μας έχει συνηθίσει ο δάσκαλος)

Συμπέρασμα: Μην πας να το καταλάβεις (παρόλο που σηκώνει πολλαπλές ερμηνείες από επίδοξους Ιωσήφ, Freud και Καζαμίες), πήγαινε να το νιώσεις, να εγκλωβιστείς μέσα του και με το τέλος της προβολής να το αποτινάξεις σαν ένα κακό όνειρο που πέρασε.