L'enfant de Bohême

"Ο έρωτας ασχημονεί..."

Δεν έχει σημασία πού το διάβασα, σημασία έχει ότι με το που το διάβασα μου φάνηκε απολύτως φυσικό. Και καθώς πήγα παρακάτω συνειδητοποίησα αυτό που δέχτηκα τόσο αβίαστα. Και με ενόχλησε…

Κι όμως είναι μια διατύπωση ολοκληρωτικά σωστή.

Ο έρωτας ασχημονεί. Είναι ένα αναιδές παιδί που του συγχωρούνται τα πάντα. Είναι το enfant de Bohême του Mérimée, κι εμείς οι ηλίθιοι κηδεμόνες που του κάνουμε τα χατίρια. Αρνείται να πάει για ύπνο; Το αφήνουμε να πηδάει στο κρεβάτι μέχρι να κουραστεί… με την ελπίδα να ξαπλώσει να ξεραθεί. Κι αυτό δεν ξεραίνεται. Όταν κουράζεται γκρινιάζει. Κλαίει και ζητάει αγκαλιά, όχι από ανάγκη τρυφερότητας μα για να την καταλύσει την αμέσως επόμενη στιγμή. Βασιλιάς της επικράτειας του.

Ό έρωτας, κυρίες και κύριοι, ασχημονεί. Όσο και να σας ενοχλεί. Δεν είναι λεπτός στους τρόπους, δεν ξέρει να φέρεται. Ο θείος Χειμωνάς λέει ότι η ρίζα του είναι βάρβαρη, και δε μπορεί κανείς να του αρνηθεί αυτό το χαρακτηριστικό του. Έρχεται καρφωτός αγροίκος από τα απάτητα δάση του ανθρώπινου DNA. Όσο κι αν εξελιχθήκαμε ως όντα, ο έρωτας έμεινε προϊστορικό τέρας, ανέγγιχτο από την πρόοδο και την τάξη. Δεν καταδέχτηκε ποτέ να ρίξει ένα κομμάτι ύφασμα πάνω του. Δεν χόρταινε ποτέ αν δεν καταβρόχθιζε ματωμένο και παλλόμενο αυτό που λαχταρούσε. Δεν αρνήθηκε ποτέ τη σχέση του με τα υγρά που αποτελούν το ανθρώπινο σώμα και απορρέουν από αυτό…

Η μόνη σύμβαση που δέχτηκε αυτός ο μικρός βάρβαρος, είναι η μετεξέλιξή του σε αγάπη για να συμβαδίσει με τη χριστιανική ηθική. Δεν τον ενόχλησε η κοροϊδία. Έτσι κι αλλιώς είχε ανάγκη από ένα αποκούμπι για τα γεράματά του. Γιατί η βάρβαρη φύση του, ριζικά ανθρώπινη, δε μπορούσε παρά τις θεϊκές προεκτάσεις της να νικήσει το χρόνο. Κι έτσι πέταξε πάνω στη γύμνια του ένα προκάλυμμα και κατάφερε να τρυπώσει στις ρωγμές των κουρασμένων… και βρήκε μια ολοκαίνουργια διάσταση να υπάρχει, χωρίς καν να κουράζεται. Τον ζέσταιναν και τον έτρεφαν αποκλειστικά και μόνο για να μπορούν που και που να τον επιδεικνύουν δερματόδετο στο σαλόνι (την κρεβατοκάμαρα μπορεί να είχε και χρόνια να τη δει-πόσο μάλλον να την τιμήσει…)

Ο έρωτας ασχημονεί. Και τελικά αυτή είναι η μοναδική σωστή του λειτουργία. Όλα τ’ άλλα είναι δυσλειτουργίες και μεταλλαγμένες συμπεριφορές. Αν ποτέ εμφανιστεί μπροστά σας, υποκλιθεί και σας προτείνει το χέρι του, προσπεράστε τον… Δεν είναι αυτός που ισχυρίζεται.

Και σε καμία περίπτωση αυτός που ψάχνετε…