3*inout

Σήμερα κάνει θλίψη. Είχα συγκεκριμένο θέμα να γράψω, αλλά δεν έχω μυαλό να συγκεντρωθώ. Παραείναι σκοτεινά έξω και το τεχνητό φως με αρρωσταίνει, όταν επιστρατεύεται στις λάθος ώρες.

Κατά τ' άλλα μια ζωή συστήνομαι ως παιδί του φθινοπώρου. Μήπως έφτασε η ώρα να αλλάξω κατηγορία; Η πρώτη σκοτεινιά με διαλύει, ενώ πριν κάποια χρόνια με έκανε να νιώθω βασιλιάς. Ακόμα πιο μικρός δε, αγαπούσα ακόμα και να βολτάρω στη βροχή. Άλλες εποχές, άλλα ήθη. (Μάλλον γερνάω).

Πέρσι πάντως τέτοια εποχή έγραφα κάτι αντίστοιχο (check here), το οποίο και φέτος με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο (εξέλιξη- όχι αστεία). Οπότε θα μπορούσα να μη γράψω τίποτα άλλο.

Απλά να σας πω ότι είχα τη χαρά να βρω ένα τραγούδι που έψαχνα χρόνια ολόκληρα σαν τρελός, από ένα δίσκο που είναι super σπάνιος και συλλεκτικός πια, και είχα επιστρατεύσει γνωστούς και άγνωστους με δισκοθήκες και διασυνδέσεις να μου το βρουν. Κι ευτυχώς το χω και παίζει όλη μέρα από το πρωί και κάπως χαίρομαι. (Ας είναι καλά ο Th. που μου το βρήκε).

Το φορτώνω στον Hamlet να το ερωτευτείτε κι εσείς. Η φωνάρα είναι η (δεύτερη λατρεμένη jazz φωνή) Sarah Vaughan, η κομματάρα -εντελώς re-invented- είναι το Where do I begin (πες με και Love Story theme) του Francis Lai και ο δίσκος απόκτημα για όποιον φιλημένο απ' το Θεό τον έχει στην κατοχή του το Sarah Vaughan - Live in Japan.

Ειδικά χαρισμένο μπας κι εξορκίσει τη σημερινή μελαγχολία...