Saturday, January 26, 2008

Atonement #2



Κι ο ανθρωπος αποδεικνύεται ανώτερος από τα λάθη του. Όχι γιατί καταφέρνει ποτέ να εξιλεωθεί από αυτά (δεν καταφέρνει - δείτε το στο βλέμμα της Redgrave).
Αλλά γιατί τα προκαλεί κατά βούληση απείρως ισχυρότερη του μεγαλύτερου λάθους.

Κι η τέχνη είναι αυτή η μοναδική μικρή συνωμοσία που συνορεύει λάθος κι εξιλέωση.

Μπορώ να μιλάω άπειρες ώρες γι' αυτή την ταινία και να σωπαίνω ακόμα περισσότερες.

Αν αγαπάτε κάποιον κάντε του δώρο μια προβολή...


(Επίσης αν δεν έχετε διαβάσει το βιβλίο ή δει την ταινία και δε θέλετε να σας αποκαλυφθεί το τέλος, μη δείτε το video)

11 comments:

revqueer said...

ή, ακόμα καλύτερο δώρο, το συγκλονιστικό βιβλίο.

Jirashimosu said...

Συμφωνώ απόλυτα revqueer, αν κι είναι από τις λίγες φορές που νιώθω ότι σενάριο δεν υπολείπεται του βιβλίου.

Christopher Hampton είναι αυτός...

Καλημέρα!

cobden said...

Το είδα χτες βράδυ!Τί να πρωτοπείς...Με συγκίνησε πάρα πολύ.Σπουδαία ταινία και σπουδαίες ερμηνείες!Κάποιες σκηνές απίστευτης ομορφιάς!
Ειδικά η σκηνή με τα στρατεύματα στην παραλία της γαλλικής πόλης,(η χορωδιά των φαντάρων στο κιόσκι,το μισογκρεμισμένο κτίριο, η τεράστια ρόδα) με εντυπωσιασε!Απαράδεκτο να μην έχει υποψηφιότητα για Οσκαρ η Κίρα Ναϊτλι και ο σκηνοθέτης Τζο Ραϊτ!

diaxristonsalos said...

Δεν ξέρω αν θα με δεις στις Κάννες (μάλλον πιο πιθανό σε κάποιο θέατρο), αλλά το έργο αυτό που προτείνεις θα πάω οπωσδήποτε να το δω άμεσα.
Χάρηκα για το σχόλιό σου.

theachilles said...

Ελπίζω να μη σας ξενερώνω με τη διαφωνία μου. Δεν είναι κακή η ταινία κατ'εμέ, σε καμία περίπτωση. Ούτε το σενάριο υπολείπεται του καταπληκτικού βιβλίου του McEwan (αν και ανυπομονώ για μια μεταφορά του Amsterdam!). Ο Joe Wright είναι για μένα εκείνος που αποδεικνύεται λίγος. Γιατί μου δίνει την αίσθηση ότι δεν ένιωσε το υλικό του. Ωραία και όμορφα όσα φαίνονται στο πανί. Αλλά λίγο κρύα και άψυχα. Ωραία η Redgrave από μόνη της, αλλά το οφείλει αποκλειστικά στην κλάση της. Αντίθετα το ζευγάρι McAvoy - Knightley δεν παίρνει την στήριξη που φαίνεται πως χρειαζόταν από το σκηνοθέτη της και καταλήγει σαν ψυγείο.
Το λέω συχνά, αλλά φαντάζομαι ότι εδώ θα μεγαλουργούσε ο Minghella. Θυμηθείτε πως η Kristin Scott Thomas απλώς άγγιζε τα μαλλιά της ακούγοντας τον Feinnes να μιλάει και το πάθος ξεχείλιζε.
Ωραίο το κείμενό σου πάντως, αλλά όσα γράφεις εγώ τα είδα μόνο στο βιβλίο και στις προθέσεις μιας ταινίας που θα μπορούσε να είναι αριστούργημα.

Stylianee said...

Πάντως, αυτή η περιβόητη σκηνή, όταν εκστομίζεται το άστοχο I love you, ενώ καρφιτσώνεται η εύθραυστη Keira σαν πεταλούδα στη βιβλιοθήκη, εμένα γιατί μου φάνηκε cheesy?

APSOY said...

...
Στο παρατσάκ σταμάτησα το βίντεο αφού ενώ το έβλεπα "καταλάθος" διάβασα την τελευταία προτασούλα! :)

Μη μου πείτε το τέλος.
Μη!!!

Παράξενος Ελκυστής said...

Το βιβλίο είναι επιεικώς μέτριο και χωρίς καμία έμπνευση (άσε που λένε ότι το έχει αντογράψει). Αλλά στην ταινία παίζει Αυτή οπότε όλα τ' άλλα είναι ασήμαντα.
Την καλησπέρα μου.

SugarProof said...

Με θυμώνει και γι' αυτό με γοητεύει.
Γιατί σε βρίσκει εντελώς απροετοίμαστω.
Κι όταν όλα έχουν νόημα, είναι τόσο αργά.
Για τους χαρακτήρες και για το θεατή.

Δεύτερη προβολή, ίσως χρειάζεται.

Καλή μέρα.

Jirashimosu said...

@sugarproof:

Δεύτερη προβολή δε χρειάζεται απλώς. Επιβάλλεται.

Όπως και για Sweeney (Σε προετοιμάζω για να μην καθυστερήσεις την πρώτη)

SugarProof said...

:)

Κοίτα που μεσημέριασε..

To βάζω στο moleskine και επανέρχομαι με εντυπώσεις!