Ενα αντίο

Η δεύτερη μέρα του 8 με βρήκε να κατεβαίνω την ευθεία ενός νεκροταφείου. Σε μια πορεία νωχελική και λίγο μουδιασμένη, αιχμάλωτη κάπου ανάμεσα στο τυπικό και έναν πόνο που έπρεπε να περιμένει 4 μέρες στο ψυγείο μέχρι να ενσαρκωθεί σε μια σιωπηλή πομπή...

Νομίζω το 'χω ξαναγράψει: Αν είμαι ικανοποιημένος για κάτι που έχω καταφέρει είναι για την ψυχρή μου στάση απέναντι στο θάνατο. Δε με αφορά. Δε με πονά. Τα πρόσωπα που φεύγουν τα έχω ασφαλισμένα στη μνήμη μου. Δε με απειλεί η ρεαλιστική τους υπόσταση που ειρωνικά είναι κι η πιο επιρρεπής στη φθορά. Κι ας λένε κάποιοι πως είμαι αναίσθητος.

Αν δε μπορεί να αγγίξει κάτι ο θάνατος είναι οι αποταμιευμένες στιγμές, αυτές που σα δεκαράκια βάζουμε σε ανύποπτο χρόνο στην άκρη όταν κανείς δεν κοιτάει. Η μηδαμινή τους αξία που μέρα με τη μέρα τοκίζεται είναι η ανταμοιβή των παρατηρητών της ζωής, όλων όσων εντοπίζουν την ουσία στη σύνθεση.

Σήμερα είδα πρόσωπα που είχα χρόνια να δω, χαραγμένα από τον καιρό που πέρασε, και όσα μεσολάβησαν στους παράλληλους δρόμους μας. Θυμήθηκα παλιά τραπέζια και γιορτές. Γάμους και βαφτίσια που ακολουθούσα ως ανίκανος να επαναστατήσω. Γκρίζοι κρόταφοι που συνωμοτούσαν με τους συνειρμούς, μου θύμιζαν ονόματα και σχέσεις χρόνια αχρησιμοποίητα. Τα πάντα αβέβαια στο παρόν κι όμως εξασφαλισμένα από ένα παρελθόν τόσο στιβαρό και σίγουρο.

Αυτό είναι το μαγικό οξύμωρο πεδίο της μνήμης. Τα οικογενειακά τραπέζια κι αν μαζεύτηκαν είναι πάντα στρωμένα. Κι αν οι θαμώνες αποχωρούν σιωπηλά ένας - ένας τα τραγούδια που ειπώθηκαν θα είναι πάντα κατοχυρωμένα στα συμβάντα. Πάει και τελείωσε.

"Ένα βράδυ που βρεχε...", "ένας φίλος ήρθε απόψε απ' τα παλιά..." Έχουν περάσει τόσα χρόνια κι είναι ακόμα στ' αφτιά μου. Κι ας βεβαιώνουν τα δεδομένα πως αυτό είναι αδύνατο.

Τα δάχτυλα που έδιναν φωνή στο ακορντεόν πάγωσαν.

Κι αυτή η φωνή που άχνιζε πάνω απ' το φλιτζάνι του γαλλικού στο σπίτι της Τ. μετά τί ήταν αν όχι η νίκη της μνήμης έναντι της παντοδυναμίας του "ποτέ πια";