Wednesday, January 02, 2008

Ενα αντίο


Η δεύτερη μέρα του 8 με βρήκε να κατεβαίνω την ευθεία ενός νεκροταφείου. Σε μια πορεία νωχελική και λίγο μουδιασμένη, αιχμάλωτη κάπου ανάμεσα στο τυπικό και έναν πόνο που έπρεπε να περιμένει 4 μέρες στο ψυγείο μέχρι να ενσαρκωθεί σε μια σιωπηλή πομπή...

Νομίζω το 'χω ξαναγράψει: Αν είμαι ικανοποιημένος για κάτι που έχω καταφέρει είναι για την ψυχρή μου στάση απέναντι στο θάνατο. Δε με αφορά. Δε με πονά. Τα πρόσωπα που φεύγουν τα έχω ασφαλισμένα στη μνήμη μου. Δε με απειλεί η ρεαλιστική τους υπόσταση που ειρωνικά είναι κι η πιο επιρρεπής στη φθορά. Κι ας λένε κάποιοι πως είμαι αναίσθητος.

Αν δε μπορεί να αγγίξει κάτι ο θάνατος είναι οι αποταμιευμένες στιγμές, αυτές που σα δεκαράκια βάζουμε σε ανύποπτο χρόνο στην άκρη όταν κανείς δεν κοιτάει. Η μηδαμινή τους αξία που μέρα με τη μέρα τοκίζεται είναι η ανταμοιβή των παρατηρητών της ζωής, όλων όσων εντοπίζουν την ουσία στη σύνθεση.

Σήμερα είδα πρόσωπα που είχα χρόνια να δω, χαραγμένα από τον καιρό που πέρασε, και όσα μεσολάβησαν στους παράλληλους δρόμους μας. Θυμήθηκα παλιά τραπέζια και γιορτές. Γάμους και βαφτίσια που ακολουθούσα ως ανίκανος να επαναστατήσω. Γκρίζοι κρόταφοι που συνωμοτούσαν με τους συνειρμούς, μου θύμιζαν ονόματα και σχέσεις χρόνια αχρησιμοποίητα. Τα πάντα αβέβαια στο παρόν κι όμως εξασφαλισμένα από ένα παρελθόν τόσο στιβαρό και σίγουρο.

Αυτό είναι το μαγικό οξύμωρο πεδίο της μνήμης. Τα οικογενειακά τραπέζια κι αν μαζεύτηκαν είναι πάντα στρωμένα. Κι αν οι θαμώνες αποχωρούν σιωπηλά ένας - ένας τα τραγούδια που ειπώθηκαν θα είναι πάντα κατοχυρωμένα στα συμβάντα. Πάει και τελείωσε.

"Ένα βράδυ που βρεχε...", "ένας φίλος ήρθε απόψε απ' τα παλιά..." Έχουν περάσει τόσα χρόνια κι είναι ακόμα στ' αφτιά μου. Κι ας βεβαιώνουν τα δεδομένα πως αυτό είναι αδύνατο.

Τα δάχτυλα που έδιναν φωνή στο ακορντεόν πάγωσαν.

Κι αυτή η φωνή που άχνιζε πάνω απ' το φλιτζάνι του γαλλικού στο σπίτι της Τ. μετά τί ήταν αν όχι η νίκη της μνήμης έναντι της παντοδυναμίας του "ποτέ πια";

4 comments:

Aντώνης said...

Δες το βιντεάκι με την Αλίκη... "Έγώ εδώ είμαι... πάντα" Να είσαι καλά, και μη φοβάσαι μόνο επένδυση έχει κάνει αυτή η οικογένεια πάνω σου, πάνω σε κάτι αληθινά χαρισματικό που την αφομοιώνει και την περιέχει όσο κι αν απέχει, όσο κι αν φαίνεται ενδεχομένως αναίσθητο ή μάλλον λιγότερο επικοινωνιακά δακρύβρεχτο. Τα δάκρυα είναι της μόδας, τα συνηθίσαμε, δεν ταιριάζουν πια στο πένθος.

Anonymous said...

Η τελευταία μέρα του 6 με βρήκε να κατεβαίνω την ευθεία ενός νεκροταφείου...
I know what you mean, I have been there

Anonymous said...

Πολύ όμορφο κείμενο,
τα 10λεπτα αποταμίευσης ειναι και ναυτά που μας κάνουν και κλαίμε όταν σκεφτόμαστε πως μπορεί να χάσουμε κάποιον...

ceralex said...

"Τα οικογενειακά τραπέζια κι αν μαζεύτηκαν είναι πάντα στρωμένα"...

Όταν κοιτώ από δω που κάθομαι αυτή τη στιγμή, το τραπέζι της κουζίνας,μια φασαριόζικη παρέα ζωντανεύει, ο ήχος απ τα ποτήρια που τσουγκρίζουν δυναμώνει και γέλια, γέλια πολλά παρέα με ιστορίες...
και... ένα κοριτσάκι να ρουφάει στιγμές.
Έφυγαν όλοι μα.. τώρα, όταν έρχονται οι φίλοι μου, πάντα στο τραπέζι της κουζίνας τους αρέσει να κάθονται...
και γω ξέρω...και γω χαμογελώ... και ρουφάω πάλι στιγμές.

Το κείμενό σου υπέροχα διακριτικά δυνατό...