Strange...

Κι απ’ το Soul στο Barrio κι από κει πάλι στο Soul και μετά κάπου που δεν μπορώ να πω γιατί έχουμε και μια αξιοπρέπεια να διαφυλάξουμε, το συμπέρασμα είναι ένα:

Ωραία η φασαρία, ωραίοι οι αθώοι κι ύποπτοι καπνοί, ωραία (καμιά φορά) και τα στριμωξίδια με δεκάδες άγνωστους ανθρώπους, μια χαρά και τα περιστασιακά φιλιά των party που ψάχνει η Σ. αλλά σαν ένα ποτήρι κρασί σε ένα όμορφο, σκοτεινό και ήσυχο μέρος με sexy μουσική και κατάλληλη παρέα, λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να εντοπίσω στον κατάλογο των εναλλακτικών μου.

Κι αυτό που με χαροποιεί, για να συνδέσω το παρόν με το προηγούμενο post, είναι πως ακόμα κι αν αυτό δείχνει ότι μεγαλώνω, τουλάχιστον εμπίπτει στις συνειδητές επιλογές μου, πράγμα που σημαίνει πως εκεί που πηγαίνω δε θα είμαι εντελώς ξένος.

Κλείνω με το επισήμως πιο sexy τραγούδι της ζωής μου, το οποίο τελευταία το συναντάω συνεχώς μπροστά μου και το χαίρομαι κάθε φορά το ίδιο (- χτες βέβαια το χάρηκα λίγο περισσότερο).

Και το θέλω ακριβώς σ’ αυτή τη σκηνή του Frantic με την Emmanuelle Seigner να γεμίζει αμηχανία τον συνάδερφο Harrison Ford.

Όχι κι άσχημα για πρωί Σαββάτου, πριν καν πιω καφέ…