Saturday, February 16, 2008

Strange...


Κι απ’ το Soul στο Barrio κι από κει πάλι στο Soul και μετά κάπου που δεν μπορώ να πω γιατί έχουμε και μια αξιοπρέπεια να διαφυλάξουμε, το συμπέρασμα είναι ένα:

Ωραία η φασαρία, ωραίοι οι αθώοι κι ύποπτοι καπνοί, ωραία (καμιά φορά) και τα στριμωξίδια με δεκάδες άγνωστους ανθρώπους, μια χαρά και τα περιστασιακά φιλιά των party που ψάχνει η Σ. αλλά σαν ένα ποτήρι κρασί σε ένα όμορφο, σκοτεινό και ήσυχο μέρος με sexy μουσική και κατάλληλη παρέα, λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να εντοπίσω στον κατάλογο των εναλλακτικών μου.

Κι αυτό που με χαροποιεί, για να συνδέσω το παρόν με το προηγούμενο post, είναι πως ακόμα κι αν αυτό δείχνει ότι μεγαλώνω, τουλάχιστον εμπίπτει στις συνειδητές επιλογές μου, πράγμα που σημαίνει πως εκεί που πηγαίνω δε θα είμαι εντελώς ξένος.

Κλείνω με το επισήμως πιο sexy τραγούδι της ζωής μου, το οποίο τελευταία το συναντάω συνεχώς μπροστά μου και το χαίρομαι κάθε φορά το ίδιο (- χτες βέβαια το χάρηκα λίγο περισσότερο).

Και το θέλω ακριβώς σ’ αυτή τη σκηνή του Frantic με την Emmanuelle Seigner να γεμίζει αμηχανία τον συνάδερφο Harrison Ford.

Όχι κι άσχημα για πρωί Σαββάτου, πριν καν πιω καφέ…

4 comments:

floudion said...

na se euharistisw mono gia tin uperoxi vradia... ki as megalwnoume

antigonos said...

Ξέρεις όμως, αυτό το "ένα ποτήρι κρασί και την κατάλληλη παρέα" μπορείς να το 'χεις όσο και να μεγαλώσεις. Τα υπόλοιπα πως το κόβεις, μπορείς; Μπορούμε;
:-(

cobden said...

Χμμμ, μην αποκλείεις πως θα αλλάξουν οι επιλογές σου τα επόμενα χρόνια, και θα ξαναλλάξουν,και θα ξαναλλάξουν...
Πολύ αγαπημένο το τραγούδι και η ταινία!:)

Jirashimosu said...

@floudion:
:-)

@antigonos:
Εσυ καλό μου και στα αισιόδοξα comments σου με :-( κλείνεις!
τί θα σε κάνουμε πια;

@cobden:
Βαριέμαι τις αλλαγές. Αλλά βαριείμαι και τη μονιμότητα. Είμαι αιχμάλωτος μια αέναης υπαρξιακής ματαίωσης...
κ με περιτριγυρίζει και γρίπη. Πάλι!