The Ring

Έχω ένα φίλο που έχει σημάδια.

Επειδή αγαπάει.
Γι’ αυτό και τ’ απέκτησε.
Τα προκάλεσε ο ίδιος στον εαυτό του.
Για την ακρίβεια έβαλε να του τα κάνουν.

Ο φίλος μου αυτός εξακολουθεί να αγαπάει.
Αλλά πια δεν έχει συνέπειες.
Μόνο σημάδια.
Κι η αγάπη χωρίς συνέπειες περνάει στη σφαίρα της ιδέας.
Σταδιακά γίνεται συνήθεια και στο τέλος μια εκκρεμότητα που είναι ζήτημα χρόνου να διευθετηθεί.

Σκέφτομαι μήπως ο φίλος μου σιγά – σιγά στρέψει την αγάπη του στα σημάδια του. Αν ο, τι αγαπούσε γίνει αέρας, αναπόφευκτα θα αναζητήσει κάτι χειροπιαστό. Και τα σημάδια θα είναι για καιρό εκεί. Αρκεί να περάσει τα δάχτυλα του πάνω τους και θα τα νιώθει ανάγλυφα κι αποφασισμένα να τον αποτρέψουν ν’ αγαπάει. Κι αυτή η υποψία αποφασιστικότητας θα τον κάνει να δεθεί μαζί τους.

Κι επειδή αν έχεις την προδιάθεση είναι αδύνατο να πάψεις ν’ αγαπάς, μάλλον θ’ αγαπήσει τα σημάδια του τελικά. Κι είναι λάθος, έτσι; Μάλλον, δηλαδή. Αν και τώρα που το σκέφτομαι δε θα ‘χει και μεγάλη διαφορά. Γιατί τα σημάδια της απόφασης και το σημάδια της υπόσχεσης είναι πάνω κάτω το ίδιο πράγμα.

Βέβαια τα πρώτα τα επέλεξε…
Τα άλλα του τα επέβαλαν…

Κι έρχεται το ερώτημα: τι αξίζει περισσότερο να αγαπάς, την επιλογή ή την επιβολή;

ΥΓ. Η παραπάνω ερώτηση είναι προς το παρόν ρητορική. Σε λίγο καιρό θα έχουμε το πόρισμα.
ΥΓ2. Δευτεριάτικες αμπελοφιλοσοφίες…