Δευτέρα [ακόμα]

Είπα να... μπας και...
αλλά μπα...

Όταν με παίρνει από κάτω οι ταινίες δράσης με super ήρωες είναι εγγύηση. Γιατί είναι είδος που δε ταυτίζομαι [ούτε καν με το δειλό alter - ego τους (όταν έχουν)]. Και περνάει η ώρα. Κι ο κόσμος καταστρέφεται. Και μετά φτιάχνει πάλι αλλά ποιος νοιάζεται; Η δράση είναι που μετράει...(κι η ώρα που περνάει εννοείται)

Σ' αυτή την ταινία όμως ταυτίστηκα με την Gwyneth Paltrow, όχι ως Miss Potts, αλλά ως Gwyneth, που βρέθηκε παράταιρη σε μια ταινία δράσης επειδή είναι μαμά και δε μπορεί να κάνει απαιτητικές υποκριτικά ταινίες κι οι συνθήκες την αναγκάζουν να χάνει χρόνο (κι όχι χρήμα)

Τεσπα, μετά περπάτησα ακόμα μια φορά την αγαπημένη μου παράλογη ευθεία και συμπτωματικά στο ίδιο αγαπημένο σημείο, έπεσε στον Hamlet η ίδια αγαπημένη φωνή (σε άλλο τραγούδι βέβαια - θα ήταν spooky αλλιώς) και κάθισα 4 και κάτι λεπτάκια (όσο κρατάει το τραγούδι) ανάμεσα στους 2 ορίζοντες (γιατί αυτό το καλό έχει το μυστικό αγαπημένο μου σημείο) και είχα άδειο κεφάλι. Με βελούδινο αντίλαλο. Και ήταν όμορφα. Για τέσσερα και κάτι λεπτά έστω.

Κι είπα ν' αρχίσω να αποταμιεύω. Γιατί οι στιγμές είναι που μετράνε, έτσι;

Μετά βόλτα στα βιβλιοπωλεία του κέντρου και μια αναπάντεχη συνάντηση με μια μονογραφία των Cahiers du Cinema αφιερωμένη στο Jacques Demy (!) έριξε άλλο ένα κέρματάκι στον κουμπαρά μου. Δεν ξέρω για πόσο. Είπαμε στιγμές. Ήδη ξεθωριάζει πάντως...

Ύστερα starbucks και λαίμαργη ανάγνωση της συνέντευξης της Deneuve για το Demy (Το 'ξερες ότι ήταν για χρόνια τσακωμένοι; Αυτός δηλαδή γιατί η Catherine λέει τον αγαπούσε πάντα) καθώς και ενός άρθρου της Σώτης Τριανταφύλλου κάπως ανατρεπτικό...

Με τα ρέστα απ' τον καφέ αγόρασα και λίγες τύψεις από μια περαστική τσιγγάνα με το μωρό της. Από το μωρό τις αγόρασα, που ήταν μελαγχολικό και πιο μικρό κι από στιγμούλα...και γι' αυτό το βάζω τώρα να καθίσει πλάι στις υπόλοιπες δικές μου, τις αποταμιευμένες.

Και μετά επιστροφή στο σπίτι. Πεζός ως τα μισά. Γιατί δεν άντεξα άλλο ποδαρόδρομο. Το αγαπημένο σημείο πάντως το ξαναπέρασα. Κι αυτή τη φορά έκλεψα γιατί έπεφτε βράδυ κι έπρεπε ν' ακούσω αυτό που σιωπηλά ο Hamlet παίζει εδώ μέσα από προχτές και δεν το πήρε κανείς σας χαμπάρι...

Αυτά... κατά τ' άλλα Δευτέρα ακόμα...

Hamlet hums: Cat Power - Troubled Waters