C' est moi, Lola!

7 (ατάκτως ερριμμένοι) λόγοι για τους οποίους η Lola του Jacques Demy είναι (και όχι απλώς θεωρείται) αριστούργημα:

1. Η υπέροχη αρχική σεκάνς tribute στα δαντελένια πλάνα του Max Ophuls και γι' αυτό τρυφερά αφιερωμένη και γραπτώς στο "δάσκαλο" από το Demy. Εννοείται με τη συνοδεία της 7ης συμφωνίας του Beethoven.

2. Η σαρωτική ερμηνεία της Anouk Aimee, στο ρόλο της καλόκαρδης πόρνης με την παιδική αφέλεια και τον αχαλίνωτο ερωτισμό και η συγγένεια της με τη δική μας Ilya της Μερκούρη.

3. Ο μελαγχολικός Marc Michel στο ρόλο του Roland Cachard που επιστρέφει ως χαρακτήρας στις αγαπημένες μου ομπρέλες του 64 μετατρέποντας τις σε spin - off ενός ανεκπλήρωτου έρωτα.

4. Η μαγκιά του Michel Legrand που έγραψε τη μουσική και το διάσημο πια τραγούδι της Lola (με τους στίχους της Varda) πάνω στα γυρισμένα πλάνα, μετά την αποχώρηση του... Quincy Jones! [Για την ιστορία το προξενιό για έναν από τους ευτυχέστερους γάμους στην ιστορία του σινεμά το έκανε ο Godard αυτοπροσώπως].

5. Η επιθυμία του Demy να γυρίσει ένα technicolor musical με αμερικάνικη αισθητική (κάτι που το έκανε 6 χρόνια μετά με δόξα και τιμή στις δεσποινίδες της Rochefort) και το ότι το κατάφερε με ελάχιστη μουσική και... την αστραφτερή ασπρόμαυρη φωτογραφία του official φωτιστή ολόκληρης της Nouvelle Vague, του Raoul Coutard...

6. Οι αινιγματικοί δεύτεροι χαρακτήρες: η ονειροπαρμένη μάνα που χρόνια περιμένει την επιστροφή του γιου, η αισθησιακή χήρα που φλερτάρει ανεπιτυχώς τον Cassard, η δεκατριάχρονη Cécile με την αθώα - ύποπτη σχέση της με τον μελαγχολικό Αμερικάνο ναύτη κλπ...

7. To πρώτο σαρκαστικό happy - end του Demy και η ακλόνητη φιλοσοφική του θέση ότι η ευτυχία ενός ανθρώπου σχεδόν πάντα σημαίνει τη δυστυχία κάποιου άλλου...


Πάρτε για φινάλε κι ένα αστείο απόσπασμα από το 17 fois Cécile Cassard του Honore με τον Romain Duris ως άλλη Lola: