green light district

Στιγμές... πόσο διχασμένος είμαι στην έννοιά τους. Σιαμαίες, ευτυχισμένες και θλιμμένες, διαδέχονται η μια την άλλη, απαγορεύοντας το παραμικρό συμπέρασμα.

Είμαι ευτυχισμένος ή δυστυχισμένος; δεν ξέρω... ξέρω μόνο ότι είμαι δέσμιος της διαδοχής τους, τρέμοντας να διαλέξω μια ιδιότητα απ' τις δυο μη κι ερμηνευτεί ως θράσος και τρομάξει την άλλη.

Σκοτίστηκα. Το καταγράφω. Όσο θράσος κι αν προδίδει, όση ματαιοδοξία. Όσο κι αν το μετανιώσω δυο μέρες μετά:

Είμαι ευτυχισμένος

Ποια πρόβλεψη γουστάρει ν' αναμετρηθεί μ' αυτή την πρόταση; Ας κοπιάσει...

Ακόμα κι αυτό τ' αποψινό φανάρι... ακόμα κι αν έκανε ώρες ν' ανάψει, κάποτε έγινε πράσινο. Και μ' έφερε σ' εσένα. Κι ήσουν ο μοναδικός προορισμός...

Στιγμές. Και πάλι στιγμές. Να πάνε να γκρεμιστούν οι θλιμμένες. Κρατάω τις ευτυχισμένες... Για όσο...

ΥΓ. Στον κουμπαρά της ευτυχίας: το κεφάλι μου σε γωνία 45° και το summertime στ' αφτιά μου. Για πόσο λες να με κρατήσει;