Συνέπεια

Όταν ήμουν μικρός φανταζόμουν τις αφηρημένες έννοιες να κατοικούν σε διάφορα σημεία του σώματος: η μελαγχολία κατοικούσε στο στήθος , η ψυχή κατοικούσε στο σαγόνι. Η τρυφερότητα στους καρπούς. Η οικειότητα στο λαιμό. Ο θυμός βρισκόταν ανάμεσα στα φρύδια. Η χαρά χαμηλά στο στομάχι.

Όταν ήμουν μικρός οι μέρες μου είχαν χρώματα: η Δευτέρα ήταν γαλάζια, η Τρίτη κίτρινη, η Τετάρτη πορτοκαλί, η Πέμπτη σκούρο καφέ κι η Παρασκευή βυσσινί. Το Σάββατο ήταν μοβ κι η Κυριακή κατακόκκινη. Κι όσο νύχτωνε γινόταν γκρίζα. Μετά μαύρη, μέχρι που ξημέρωνε και πάλι μια γαλάζια Δευτέρα.

Όταν ήμουν μικρός το Ψ ήταν αριθμός και το 8 γράμμα. Όσες φορές κι αν με διόρθωναν, αρνιόμουν πεισματικά να παραχωρήσω είτε το ένα είτε το άλλο στην αντίπαλη ομάδα.

Όταν ήμουν μικρός, τα βράδια φανταζόμουν πως το κρεβάτι μου ήταν μαγικό και πετούσε πάνω από την Αθήνα. Αποκοιμιόμουν χαζεύοντας την πόλη από ψηλά με μια καθησυχαστική ανάμεικτη αίσθηση κινδύνου και ασφάλειας.

Τώρα που δεν είμαι πια μικρός, οι αφηρημένες έννοιες κατοικούν στα ίδια σημεία του σώματος, οι μέρες μου έχουν τα ίδια χρώματα με τότε, μου παίρνει λίγο χρόνο να εντοπίσω το ψ στα γράμματα όταν πληκτρολογώ και φαντάζομαι ακόμα ιπτάμενα κρεβάτια για να κοιμηθώ.

Κι αν με παρηγορεί κάτι σ' αυτή τη σκέψη είναι πως μια πιθανή αυτοβιογραφία μου θα άρχιζε και θα τελείωνε με τις ίδιες αυτές φράσεις. Ακριβώς.