Saturday, September 17, 2011

Ένα τραγουδάκι.


Τα έχουμε ξαναπεί. Με την ελληνική μουσική δεν είχα πάντα καλές σχέσεις. Κι η μεγαλύτερη ειρωνεία της ζωής μου (μπορεί και κάποιου είδους τιμωρία) είναι οτι βρέθηκα να γράφω στίχους για ένα είδος τραγουδιού που σνόμπαρα μέχρι την ενηλικίωση μου. Κάπου στις αρχές του 2000 κι ενώ έχω αρχίσει σιγά – σιγά να γνωρίζω τους θησαυρούς της εγχώριας παραγωγής συναντιέμαι με έναν χιουμορίστα μαθηματικό και επίδοξο συνθέτη, τον Κώστα Τσίρκα, με τον οποίο βρισκόμαστε από το πουθενά λόγω τυχαίων συγκυριών να φτιάχνουμε τραγούδια. 

Εκείνη την εποχή ο Τσίρκας μου φτιάχνει ένα compliation με αγαπημένα του ελληνικά τραγούδια για να διευρύνει λίγο τους – ομολογουμένως περιορισμένους τότε – μουσικούς μου ορίζοντες. Υποθέτω θα του είχα φτιάξει κι εγώ ένα αντίστοιχο με τζαζιές κι αλτερνατιβιές αλλά δεν το ανακαλώ ξεκάθαρα. Είχαμε αρχίσει να συνεργαζόμαστε κι ήταν η φάση που έπρεπε ο καθένας να γνωρίσει τις αναφορές του άλλου προκειμένου να βρούμε έναν κοινό δημιουργικό κώδικα. 

Κάπου υπάρχει ακόμα εκείνο το δισκάκι με τραγούδια από Beatles και Moody Blues, μέχρι Θανάση Παπακωνσταντίνου και Σωκράτη Μάλαμα. Θυμάμαι ότι το άκουσα αμέτρητες φορές μαθαίνοντας το σχεδόν απ’ έξω. Απ’ όλα τα τραγούδια όμως εκείνο που μου τραβάει την προσοχή περισσότερο είναι ένα σύντομο τραγουδάκι του Μάνου Λοϊζου σε στίχους του Άκου Δασκαλόπουλου, το οποίο δεν το είχα ξανακούσει ποτέ. Ο τίτλος ήταν «Κι αν τα μάτια σου» κι αν δεν κάνω λάθος πρωτοκυκλοφόρησε στις «Μπαλάντες του Μάνου». Θυμάμαι πόσο αφοπλιστική και σπαρακτική μου είχε φανεί αυτή η σχεδόν ερασιτεχνική ερμηνεία του Λοίζου και πως ξεκλείδωσε με μιας ολόκληρη την ουσία και το μεγαλείο της εκφραστικής απλότητας. Νομίζω με αυτό το τραγούδι εγκαινίασα την ουσιαστική μου είσοδο στην ειλικρινή συγκίνηση ως απόλυτο οδηγό και ζητούμενο.

Ο Κώστας δεν έμαθε ποτέ πως αυτό το κοντά ενάμιση λεπτό στάθηκε ο οδηγός ολόκληρης της συνεργασίας μας (που έφερε στο φως τις «Ανάσες») καθώς και η βάση της φιλίας μας που αισίως μετράει πάνω από δεκαετία. Η ευαισθησία του Λοϊζου φώτισε μέσα μου μια πτυχή της ελληνικής μουσικής που δεν υποπτευόμουν καν και ο ίδιος τοποθετήθηκε μέσα μου πλάι σε εμβληματικούς τραγουδοποιούς όπως ο Bob Dylan ή ο Leonard Cohen, χωρίς να υστερεί σε τίποτα. Από εκείνη την εποχή, ακόμα κι η αναφορά του ονόματός του αρκεί για να νιώσω την οικειότητα που θα μου προκαλούσε κάτι εντελώς προσωπικό. 

Σήμερα συμπληρώνονται 29 χρόνια από το Θάνατο του Λοϊζου . Σήμερα συμπληρώνονται 29 χρόνια από τη Γέννηση του Κώστα. Για τον γράφοντα υπάρχει ένα σχεδόν άγνωστο στους πολλούς τραγουδάκι που συνοδεύει κάθε χρόνο τέτοια μέρα αυτή την ασήμαντη σύμπτωση . Νομίζω δεν έχει παίξει ποτέ σε τούτο εδώ το blog. Ας είναι σήμερα η πρώτη φορά. 

3 comments:

Christina said...

Θυμάμαι ακόμα τη στιγμή που πληροφορήθηκα τον θάνατο του Λοϊζου. Βράδυ, απ' το ραδιόφωνο του ταξί που με γύριζε σπίτι. Κι εκείνο το δάκρυ που ξεμύτησε δειλά. Την απορία, πώς είναι να πεθαίνεις μόνος στην ξενιτειά. Την επομένη, τα συναισθήματα, σαν έμαθα πως η Μάρω ,η πρώην, τον περίμενε στο αεροδρόμιο, σε ζωή και θάνατο συνεπής. Ενώ η επίσημη τότε,και όψιμη στιχουργός, ήταν καθυστερημένη...

Εκτός θέματος, πιθανόν. Άλλης γενιάς, άλλων ακουσμάτων...για τη λοξοδρόμηση να με συγχωρείς...

Summertime Blues said...

Αθώες φωνές.

Σουσουράδα said...

Να σας χαιρόμαστε λοιπόν...