Wednesday, October 26, 2011

έρχονται οι μέρες...


Είναι γεγονός και νομίζω θα συμφωνήσουν κι οι δυο τους: είναι λίγες οι φορές που δουλεύουμε ένα album με το Θέμη και τη Νατάσσα και το διασκεδάζουμε τόσο πολύ. Σπάνια οι συναντήσεις για την επιλογή κομματιών, τη δοκιμή τόνων, ενορχηστρώσεων, ερμηνευτικών δρόμων και την ηχογράφηση οδηγών αποτελούν τόσο ευχάριστη διαδικασία. Κι ας μην είναι κανείς μας στην καλύτερη ψυχολογική φάση (πως θα μπορούσαμε άλλωστε με όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας). Κι ας έχει ο καθένας ένα σωρό θέματα στο κεφάλι του, είναι αδιαμφισβήτητο πως η προετοιμασία του επερχόμενου δίσκου, μας φτιάχνει τη διάθεση. Μια συνεδρία μετά μουσικής. Συμβαίνει από μόνο του, χωρίς να το καταλάβει κανείς μας, παρά μόνο όταν συνειδητοποιούμε ότι γυρνάμε σα φορτισμένα ηλεκτρόνια σε ένα δωμάτιο, τραγουδώντας δυνατά, έχοντας ξεχάσει προσωρινά τα προβλήματα που μας απασχολούν. Ακόμα κι αυτή η τάση της προσοχής μας να διασπάται με το παραμικρό και να καταλήγουμε να συζητάμε ή να κάνουμε ένα σωρό άσχετα πράγματα, συνειδητά μπαίνει στο περιθώριο, μιας κι η δουλειά αποτελεί ουσιαστική πηγή χαράς.

Καταλήγω (σιγά το συμπέρασμα) ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη τύχη από τη δυνατότητα ψυχοθεραπείας που σου προσφέρει η Τέχνη, σε όποια της μορφή, αρκεί να μπορείς να αφεθείς μέσα της εντελώς καθαρός, ειλικρινής και αδέσμευτος. Δε μπορώ να σκεφτώ ομορφότερο δώρο από την προοπτική να αφήσεις -έστω και για λίγο- πίσω τον πραγματικό κόσμο, ή ακόμα και να τον μετουσιώσεις σε κάτι πιο θελκτικό και όμορφο, κάτι αποκλειστικά δικό σου.  Ωστόσο η μεγαλύτερη ικανοποίηση ερχεται όταν αυτό που κάνεις σε πηγαίνει από μόνο του, σε ένα δρόμο δικό του, τον οποίο ακολουθείς αδιαμαρτύρητα λες κι είναι η πιο αυτονόητη και φυσική διαδρομή του κόσμου. Κι αν είμαστε πλέον τρεις άνθρωποι σε διαφορετικά μονοπάτια, είναι παρήγορο ότι η προσωπική ανάγκη του καθενός μας φέρνει και πάλι να συναντηθούμε στην ίδια αφετηρία, με τις ίδιες προσδοκίες για το ταξίδι και την ίδια προσμονή για τον προορισμό. Ναι, εντάξει, δεν είναι όλα ιδανικά κι ονειρεμένα. Υπάρχουν και τα μεγάλα ερωτηματικά, και η ανασφάλεια και οι αμφιβολίες, αυτά όμως είναι μέσα στο πρόγραμμα όταν ξεβολεύεσαι από αυτό που ξέρεις ότι περιμένουν από σένα και επιχειρείς να ψαχτείς σε νέο δρόμο (καλό ή κακό κανείς δεν ξέρει - ο καιρός θα το δείξει). Τουλάχιστον όσο οι τρεις μας είμαστε συντονισμένοι σε αυτό που επιθυμούμε να κάνουμε, τα υπόλοιπα μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα.

Είναι η πρώτη φορά που διακρίνω μια ωριμότητα στις επιθυμίες και των τριών και μια πρωτόγνωρη σύμπνοια στον τρόπο επίτευξης του τελικού αποτελέσματος. Βλέπω το Θέμη σίγουρο για τους ηχητικούς του δρόμους, κι ακόμα κι οι επιμέρους αμφιβολίες του (απόρροια της έμφυτης ανασφάλειας του), τον πάνε από μόνες τους εκεί που ο ίδιος κατά βάθος επιθυμεί. Βλέπω τη Σαντέζα να ενεργοποιεί αβίαστα τους κατάλληλους ερμηνευτικούς της κώδικες και να εξερευνά νέες περιοχές της που αγνοούσαμε κι οι τρεις. Όσο για μένα επιτρέπω στον εαυτό μου απλώς να αφουγκράζεται παλμούς και να καταγράφει συνειρμικά αισθήματα, χωρίς να παρεμβάλλω το παραμικρό φίλτρο ή κριτική σκέψη. Κι όλα αυτά συμβαίνουν με μια φυσικότητα σαν να τα υποβάλλει κάποιος ή κάτι, ή σαν να δουλεύουμε αυτό το album με ένα σαφέστατα διατυπωμένο εγχειρίδιο. 

Η αλήθεια είναι πως αυτό το κρυφό εγχειρίδιο όντως υπάρχει και δεν είναι ούτε η όποια εμπειρία έχουμε αποκτήσει στην προετοιμασία ενός δίσκου, ούτε μια τυχαία σύμπτωση, που έπεσε από τον ουρανό για να κάνει τη δουλειά μας ευκολότερη. Ο μυστικός υποβολέας μας είναι η συγκεκριμένη χρονική στιγμή με όλα όσα συμβαίνουν μέσα μας και γύρω μας. Είναι η εποχή που τελειώνει και συμπίπτει με μια προσωπική μας ηλικιακή μετάβαση η οποία είχε έτσι κι αλλιώς δρομολογηθεί πριν τιναχτεί ο κόσμος, όπως τον ξέραμε, στον αέρα. Είναι πάνω απ' όλα η μεταξύ μας σχέση, αλλά και η αναθεωρημένη έκδοση των εαυτών μας, όπως προέκυψε μέσα από το χρόνο που έχουμε περάσει μαζί (και αισίως οδεύει σπιντάτος στη δεκαετία). Μιλάω και πάλι (ίσως καταχρηστικά) εξ' ονόματος των τριών, όμως πιστεύω κι οι δυο τους θα συμφωνούσαν μαζί μου: νιώθουμε πολύ τυχεροί που μπορούμε να κοιτάξουμε τον κόσμο στην παρούσα φάση και να τον δούμε από δυο πλευρές. Νιώθουμε ακόμα πιο τυχεροί που μπορούμε να μοιραστούμε την οπτική μας και πάνω απ' όλα τη χαρά μας. Γιατί τελικά σε αυτούς τους δύσκολους και σκοτεινούς καιρούς, η χαρά είναι το πιο πολύτιμο πράγμα που μπορεί να μοιραστεί κανείς.


8 comments:

Χρήστος Α. Μιχαήλ said...

Μαζί σας ρε γενιά.

vanth3man said...

1) Δε θέλω να σας αγχώσω, αγαπητή ομάδα, αλλά προσέχτε μη μας σερβίρετε καμμιά φάβα...Ο πήχης των προσδοκιών έχει ανέβει πολύ ψηλά και τα 20ευρα έχουν γίνει είδος προς εξαφάνιση!

2) Είναι ιδέα μου ή όχι πως υπάρχει μια κάποια ιδεολογική διαπάλη στο μυαλό του καλλιτέχνη; Αφ' ενός λες πως "...δεν υπάρχει μεγαλύτερη τύχη από τη δυνατότητα ψυχοθεραπείας που σου προσφέρει η Τέχνη, σε όποια της μορφή, αρκεί να μπορείς να αφεθείς μέσα της εντελώς καθαρός, ειλικρινής και αδέσμευτος..." και από την άλλη "Ο μυστικός υποβολέας μας είναι η συγκεκριμένη χρονική στιγμή με όλα όσα συμβαίνουν μέσα μας και γύρω μας". Αν όντως υπάρχει, εύχομαι η δεύτερη τάση να επικρατήσει...

Christina said...

Έτσι, χωρίς φίλτρο...
Κι εμείς είμαστε τυχεροί, γιατί εισπράτουμε με τη σειρά μας το κλίμα, τη χαρά σας...
Εν αναμονή, λοιπόν!

Jirashimosu said...

@vanth3man
Καμια διαπάλη. Έχουμε την τύχη να διαθέτουμε την τέχνη για να μπορούμε καθαροί κι ελεύθεροι να εκφραστουμε μέσα στην εκάστοτε συνθήκη. Δεν βλέπω κάποια σύγκρουση ανάμεσα στα 2, αντιθέτως σας βεβαιώνω πως ισχύουν αμφότερα.

Όσο για τη φαβα, ευτυχώς το παντοπωλείο που λέγεται διαδίκτυο μας σερβίρει μια γερή δόση απο το οτιδήποτε πριν ψωνισουμε:-)

Απο κει και πέρα ας κριθεί το ίδιο το αποτέλεσμα.

prosperous said...

Αν υπάρχει κάτι το οποίο μπορεί να μας κάνει να ελπίζουμε αυτό είναι σίγουρα η τέχνη και οι άνθρωποί μας.

Όσο για τον δίσκο... εν αναμονή λοιπόν! :)

Summertime Blues said...

τα είπες όλα.
τί να πω

Summertime Blues said...

τα είπες όλα.
τί να πω;
άρχισε το τριήμερο.
θα είναι τόσο καλό όσο όταν δουλεύεις με υπέροχη παρέα;

Lazaros_ said...

Κι έτσι ήρθαν οι μέρες του φωτός...