Monday, February 05, 2007

Ιδανικές Φωνές


Πόσο αγαπώ τις υποθετικές συναντήσεις...

Όπως αυτή της Έλλης Λαμπέτη με τον Κωνσταντίνο Καβάφη.

Ο τρίτος της "υπόθεσης", ο Μάνος Χατζιδάκις.


[Ειδικά αφιερωμένο
στο επιτέλους της σημερινής βροχής]

9 comments:

Aντώνης said...

Είναι πάνω από τις δυνάμεις μου και μέσα στην ψυχή μου σαν από ανάγκη μια τέτοια συνάντηση. Και θα ήθελα να μην τέλειωνε ποτέ αυτή η βροχή και στις ψιχάλες μέσα να μαζέυονταν κι άλλοι...κι άλλοι... κι άλλοι

Anonymous said...

Μ΄έστειλες. Και μού θύμισες πόσο παράξενα τυχερός είμαι. Με την Λαμπέτη είμασταν φίλοι, αξιώθηκα να μεταφράσω και το "Merchant of Yonkers" του Θόρντον Ουάϊλντερ που έπαιξε με τον τίτλο "Ντόλλυ" τον χειμώνα 80-81. Με τον Χατζιδάκι επίσης φίλοι και συνεργάτες. Με τον Καβάφη συμπολίτες. Ο τάφος του είναι δυό βήματα απο τον οικογενειακό μας τάφο στο Ελληνικό Κοιμητήριο στην Αλεξάνδρεια - εκεί που θέλω να πάω κι΄εγώ κάποια στιγμή, έστω και σε μορφή στάχτης!
Ιδανικές φωνές απο ενα σύμπαν μυστήριο, αχανές και τόσο δά σαν ένα ανθρώπινο κύτταρο!

Jirashimosu said...

@ Αντώνης:

Υπάρχει χώρος για πολλούς στις υποθετικές συναντήσεις. Για αμηχανία ούτε λόγος. Εκεί γνωρίζουμε καλά ο ένας τον άλλον.

@ www.prosopa.com:

Οπότε προστίθεται άλλος ένας στο σουαρέ της υπόθεσης: Στην υπέροχη οικειότητα μιας φανταστικής συμπτωσης…

I'll drink to that!

Συνήθης Ύποπτη said...

Τώρα που το σκέφτομαι, αυτός ο "χειμώνας" πρέπει να ήταν δύσκολος, σαν ένα καλοκαίρι.
:)

Jirashimosu said...

Αυτό θα μπορούσα να το έχω πει εγώ.
Κατάσχεται στην είσοδο με την ομπρέλα:)

Συνήθης Ύποπτη said...

Έστω. Αλλά, παρακαλώ, ποτέ ομπρέλα.
:)

Alex A. said...

Η μουσική, η φωνή, η εικόνα... ανατρίχιασα! Τι παράξενο που τρεις απόντες - που έτσι κι αλλιώς οι περισσότεροι δε γνωρίσαμε ποτέ απο κοντά - να μπορούν να προσδιορίζουν τόσο πολύ, τόσες γενιές. Πόση λάμψη και πόση δύναμη είχαν μέσα τους για να μας εμπνέει ακόμα και να μη λιγοστεύει ούτε στο ελάχιστο με τα χρόνια η γοητεία τους;

Να'σαι καλά Jirashimosu, και καλώς σε βρήκα!

Jirashimosu said...

@ Alex A.

Η μεγαλύτερη επιτυχία στη ζωή (ακόμα κι αν δεν κατορθώσεις να ταξιδέψεις πολύ μακρία ο ίδιος) υποθέτω πως είναι να γίνεις αποσκευή στα ταξίδια άλλων.

Οι τρεις πιο πάνω(κ μερικοί άλλοι που έπονται) τα κατάφεραν (εν αγνοία τους) για πολλούς από μας.

Καλώς σε βρήκα και θα τα λέμε:)

Αιολος said...

Έσταξε και λίγο. Αλλά μάλλον ήταν για λίγο.

Ομολογουμένως δεν το είχα ξανακουσει. Όμορφο.