Χτες είχαμε "στιγμή" με τη σαντέζα. Που είχε καιρό να συμβεί. Ακρόασης. Δίσκου. Που ξεκίνησε από "να σου βάλω ένα κομμάτι" και κατέληξε σε κανονική ακρόαση - δεν ξέρω αν τη θυμάστε τη διαδικασία- που παίρνεις ένα δισκάκι, το βάζεις σε ένα cd player και κάθεσαι με παρέα και ακούς, διαβάζοντας τους στίχους απ' το booklet. Που και που σχολιάζεις κιόλας. Κυρίως όμως ακούς. Και ανταλλάζεις κι ένα βλέμμα σε στιγμές κοινής συγκίνησης να εξετάσεις τον άλλον, να δεις αν είναι δικαίως δικός σου. Κι όταν βλέπεις υγρά μάτια χαίρεσαι που είναι και νιώθεις περήφανος που επιλέγεις με τόσο υψηλά κριτήρια τους δικούς κι ας είναι υπερβολικά συναισθηματικά και γι' αυτό αναξιόπιστα.
Anyway, ήθελα να το καταγράψω γιατί είναι τόσο σπάνιο πια... Κι εντόπισα χτες πως εδώ και πολύ καιρό μουσική ακούω αποκλειστικά μόνος. Πάντα το έκανα, αλλά παλιότερα μοιραζόμουν κιόλας. Τώρα ή εγωιστής έχω γίνει ή αυτιστικός ή κάτι που δεν ξέρω, άρα και δε μπορώ να θεραπεύσω...
Μπορεί να φταίει κι ο Hamlet κι ο κάθε Hamlet που είναι γλυκούλης κι όταν χώνεται στ' αφτιά μου τα λέει ωραία και δε μ' αφήνει να βγάλω τα ακουστικά...
[Αυτό ήταν η επίσημη γκρίνια Δευτέρας. Που άδειασε ο καφές και πάλι δεν πήρα χαμπάρι...και που δε βρίσκω την Ηλέκτρα μου πάνω που το πήρα απόφαση!]
Anyway, ήθελα να το καταγράψω γιατί είναι τόσο σπάνιο πια... Κι εντόπισα χτες πως εδώ και πολύ καιρό μουσική ακούω αποκλειστικά μόνος. Πάντα το έκανα, αλλά παλιότερα μοιραζόμουν κιόλας. Τώρα ή εγωιστής έχω γίνει ή αυτιστικός ή κάτι που δεν ξέρω, άρα και δε μπορώ να θεραπεύσω...
Μπορεί να φταίει κι ο Hamlet κι ο κάθε Hamlet που είναι γλυκούλης κι όταν χώνεται στ' αφτιά μου τα λέει ωραία και δε μ' αφήνει να βγάλω τα ακουστικά...
[Αυτό ήταν η επίσημη γκρίνια Δευτέρας. Που άδειασε ο καφές και πάλι δεν πήρα χαμπάρι...και που δε βρίσκω την Ηλέκτρα μου πάνω που το πήρα απόφαση!]
8 comments:
Ο Ορέστης είτε τη βρίσκει είτε όχι πρόβλημα έχει με αυτή τη γκόμενα τελικά! Χα!
Γκόμενα η Ηλέκτρα;;;
Πέρασε έξω, ΤΩΡΑ!
(είσαι και ηθοποιός παύλα φιλόλογος)
(Ντροπή πια!)
Εγώ τη μουσική την έχω συνδυάσει με μοναχικές στιγμές. Νομίζω πως αν την άκουγα με άλλους όπως περιγράφεις θα αποσυντονιζόμουν! Ειδικά αν άκουγα κάποιο κομμάτι πρώτη φορά.
sumfwnw me revqueer
Η απομόνωση με τα ακουστικά, μου έδινε πάντα την αίσθηση ότι ακούω καλύτερα τους κρυμμένους ήχους: μια ανάσα του τραγουδιστή πριν μπει στο τραγούδι, ένα ανεπαίσθητο σύρσιμο του δοξαριού πριν ακουστεί ο βαθύς ήχος του τσέλου, ένα σιγανό (σχεδόν ανύπαρκτο) «πάμε» πριν ξεκινήσει το κομμάτι (αυτό το τελευταίο είναι της φαντασίας μου, αφού τέτοια «λάθη» δεν περνάνε στις ηχογραφήσεις). Τη διαδικασία της ακρόασης που περιγράφεις, την ζω αργότερα. Όταν πια θα έχω καταβροχθίσει όλα τα τραγούδια του cd, τα έχω κάνει δικά μου, και τρέχω σε φίλους να μοιραστώ τη συγκίνηση. Έτσι ακριβώς όπως το περιγράφεις: όλα αρχίζουν από το «έλα να ακούσεις κάτι» και το ένα φέρνει το άλλο, οι συνειρμοί δίνουν και παίρνουν κι ένα υπέροχο ταξίδι ξεκινάει, χωρίς συνήθως να μπορείς να προβλέψεις που θα καταλήξει.
Πολύ όμορφο κείμενο.
Καλή σου νύχτα
@revqueer:
Νομίζω οι περισσότεροι rev... αλλά δεν έχεις νιώσει την ανάγκη να μοιραστείς ένα τραγούδι που σε συγκινεί με κάποιον; Ε, γι' αυτό μιλάω κι εγώ: για τη μικρή εξαίρεση στη μοναχικότητα του ακροατή.
@floudion:
Eσύ μια ζωή να διαφωνείς με ο, τι λεω.
@μακης:
Ακριβώς την ίδια αίσθηση μου δίνουν τα ακουστικά. Και νόμιζα πως ήμουν ο μόνος!
Καλή σας μέρα παιδάκια!
Κι αύριο metropolis, ε;;;
;-)
Συμφωνώ απόλυτα με τον Μάκη - "...μια ανάσα του τραγουδιστή πριν μπει στο τραγούδι, ένα ανεπαίσθητο σύρσιμο του δοξαριού πριν ακουστεί ο βαθύς ήχος του τσέλου, ένα σιγανό (σχεδόν ανύπαρκτο) «πάμε» πριν ξεκινήσει το κομμάτι".
Όλα αυτά και κάτι ακόμη, που είναι το δικό μου κόλλημα. Ο (σχεδόν πάντα αναπόφευκτος) ήχος των πλήκτρων του bandoneon καθώς τα πιέζει ο μουσικός.
@jirashimosu
Τελικά, αυτά τα ακουστικά μάς κάνουν να ψάχνουμε όλοι πάντα κάτι κρυμμένο. Γιατί άραγε;!
Και αύριο metropolis, ναι!
;-)
Και μη μαλώνεις τον Αντώνη! :-p
Post a Comment