Υπάρχει ένα τραγούδι της Δήμητρας Γαλάνη δεμένο μαζί μου για πάντα. Βέβαια δεν είναι το μόνο. Η Γαλάνη για μένα έχει τραγουδήσει όσο κανείς – Έλληνας τουλάχιστον – κάποιες στιγμές που κι αν είναι καλά κλειδωμένες κάπου μέσα μου, έχουν σφραγίσει απόλυτα ποιος είμαι, τι κάνω και που πάω. Το υπαρξιακό μου soundtrack έλεγα παλιά και γελούσα. Ακόμα το λέω, αλλά δε γελάω. Ακόμα κι η ίδια η σχέση μου με την ελληνική μουσική οφείλεται σε ένα μεγάλο βαθμό σ’ εκείνη την πρώτη επαφή μου με τη «ζωντανή» Γαλάνη στη Μέδουσα στα 18α γενέθλια μου…όταν είχα την ευκαιρία να πάω για πρώτη φορά σε νυχτερινό πρόγραμμα (όχι με μεγάλη προθυμία) και να την ερωτευτώ διά βίου όταν τραγούδησε το «χορό με τη σκιά μου» του Χατζιδάκι μαζί με κάποια από τα δικά της τραγούδια – που πάντα παρουσίαζε έτσι κι αλλιώς με μέτρο.
Και συμπίπτει εκείνη την εποχή κι ο πρώτος μεγάλος ματαιωμένος έρωτας, που εντάξει δεν ήταν και τίποτα αν το δεις με την ψυχραιμία του χρόνου που πέρασε, τότε όμως ήρθε κι ακούμπησε (μαζί με τους Muse και τους Death in Vegas της ηλεκτρονικής μου φάσης) πάνω στην «Ανάσα» με κάτι ξεγυρισμένα «έφυγα» (οι φίλοι της εποχής ακόμα έχουν να το λένε) κι «εντομοκτόνα» κι «εδώ κοιμάμαι» και δε συμμαζεύεται…Και σιγά – σιγά χώθηκα μέσα στη φωνή της (ή χώθηκε η φωνή της μέσα μου) και ταυτόχρονα στην ελληνική μουσική και σ’ αυτά τα τραγούδια καρδιάς που τα κουβαλάω μέχρι σήμερα…γιατί αν αφήνουν τελικά κάτι οι άνθρωποι που περνούν απ’ τη ζωή μας είναι αν μη τι άλλο ωραίες μουσικές…
Το 2004 κυκλοφορεί ένας δίσκος που προσωπικά τον αγάπησα ιδιαίτερα, γιατί συνέπεσε με μια πολύ ευτυχισμένη φάση της ζωής μου. Μιλάω φυσικά για την πολύ-αναμενόμενη συνάντηση με τη Μαριανίνα Κριεζή. Αρκετά τραγούδια ξεχώρισα από αυτό το album… ένα όμως ήρθε ύπουλα και κόλλησε πάνω μου ένα μεθυσμένο βράδυ, όταν βρέθηκα τύφλα να τραγουδάω στον πεζόδρομο της Ερμού «Για ποια σχέση θες να προσπαθήσω»…κλπ. κλπ. (κάτι που είμαι σίγουρος το έχετε κάνει όλοι)… και που πριν τη γέφυρα (αυτή με το σαξόφωνο) τελείωσε σε κάτι ξεγυρισμένα φιλιά και σε μια ευτυχία ανεπανάληπτη…
Το ‘χα ξεχάσει το τραγουδάκι αυτό. Και στην εκπομπή της Μαριανίνας Κριεζή στο δεύτερο προχτές, το ξανάκουσα εντελώς συμπτωματικά. Απ’ ότι κατάλαβα το έβαλε κι εκείνη κατά λάθος, αντί για κάποιο άλλο. Κι ήρθαν όλα πίσω. Αυτούσια κι αδιαίρετα. Ο τόπος, ο χρόνος, η ελαφριά ανοιξιάτικη ψύχρα, τα μετρημένα βήματα του πεζόδρομου, τα μάτια, η υπερένταση, τα γέλια, τα κουπλέ, το ρεφρέν, κι εκείνη η αίσθηση της σαφήνειας του τραγουδιού, που κι αν είχες για να μιλήσεις τις μετρημένες λέξεις των 3 στροφών του μόνο δε θα σου έλειπε ούτε κόμμα…
Το πέρασα στον Hamlet… κι έκανα χτες την ίδια διαδρομή. Ψυχαναγκαστικός γαρ και σκηνοθέτης στιγμών εμμονικός. Η εποχή πρέπει να ήταν πάνω κάτω η ίδια… Τα βήματα ακόμα όσα θυμόμουν…Και το σαξόφωνο έσκασε ακριβώς στο ίδιο σημείο. Κι απ’ τις 110 μετρημένες λέξεις του τραγουδιού σήμερα αλλάζω μόνο μία.
(αυτή που επαναλαμβάνεται περισσότερο)
[Εννοείται πως ο, τι παίζει ο Hamlet κι ο, τι γράφει ο Jirashimosu σ’ αυτό το post είναι ειδικά και προσωπικά αφιερωμένα στην ασθενική μνήμη κάποιων]
11 comments:
Αυτό, αγαπημένε μου στιχοπλόκε, αποτελεί ουσιαστικό επιχείρημα για τα δεσμά που σε κρατούν ενωμένο με το ελληνικό έντεχνο τραγούδι. (οπότε, ı rest my case σε ότι αφορά το υποτιθέμενο ασθενές σου υπόβαθρο). Είναι αδύνατο να υποτιτλίζεις έναν ψυχαναγκασμό σου μ’ αυτούς τους στίχους, και να μην μπαίνεις στον πειρασμό να φανταστείς πως κάποιος άλλος, τώρα δα, κάνει το ίδιο μ’ ένα απ’ τα τραγούδια που φέρουν την δική σου υπογραφή. Δεν ξέρεις πόσο σ’ ευχαριστώ γι’ αυτά που μού ’χεις δώσει.
περαστική
@περαστική:
:-)
Καλώς μας βρήκες.
Θεωρώ την Ανάσα αξεπέραστο δίσκο της Δήμητρας...
Ακουγόταν όλο! (Τι κόλλημα έχω με αυτό πια...)
:)
Γι' αυτό σ' αγαπάω τελικά εσένα. Γιατί χωρίς να το γνωρίζουμε και χωρίς να το ομολογούμε ποτέ σχεδόν κάνουμε παρόμοιες διαδρομές.
Υ.Γ1:Παραφράζοντας μια φράση του Λειβαδίτη: "τελικά η μουσική είναι μια υπόθεση εντελώς προσωπική"
Υ.Γ2: Πιστεύω πια πως η ασθενική μνήμη ανήκει και σε ασθενικές ψυχές.
Υ.Γ3: Δεν αντέχω να μην στο ξαναπώ. Είμαι ευτυχής γι' αυτό που είσαι (και εννοώ τα πάντα!)
Φιλιά
Μίκα
@Μίκα:
Αγαπημένη μου το ξέρεις καλά πια (ελπίζω) πως έχεις κατοχυρωθεί στις εκλεκτές, πολύτιμες συγγένειες.
ΥΓ1,2&3. Σ' αγαπώ
Σαν πρωινο χαστουκι με πετυχε αυτο το σημερινο σου σημειωμα. Κι οσο διαβαζα, ενα τραγουδι της Γαλανη απο το "Κανονικα" μου ρχοτανε στο μυαλο το "Μη παμε αποψε πουθενα" μαζι με ενα δακρυ που δεν ελεγε να κυλήσει να δω καθαρα τα γραμματα...
αυτη η μελο πλευρα σου ειναι που σε κανει συναρπαστικό κι εμενα δεσμιο επισκεπτη σου εδω σ αυτο το καταμαυρο θαυμασιο ιστολογιο σου...
σ ευχαριστω που ακους Μαριανίνα...
σ ευχαριστω που ξερεις η αγαπη ποσο ποναει
κι ο ερωτας ποσο αχρηστα μας βασανιζει...
ξημερωματα μεγαλης τριτης
της εν πολλαις αμαρτιαις περιπεσούσης ...
@etalon:
Το "Μην πάμε απόψε πουθενά" είναι επίσης ταυτισμένο με τον πεζόδρομο της Ερμού. Ξέρεις, από γκάζι μέχρι Θησείο...
Όπως κι εκείνο το άλλο αριστουργηματικό "Δεν είσαι εσύ" της Λίνας απ' τον ίδιο δίσκο (που κάποια στιγμή πρέπει να το κάνω post μετά τιμής)
Μαριανίνα λίγο πιο πάνω από λατρεμένη. Στο κουτί με τα πολύτιμα.
Καλημέρα!
[μελό εγώ;;;; :-P)
Πριν 4 ημέρες... Μετά από μία πολύ ιδαίτερη συνάντηση... Περπατάω την Ερμού, από την αρχή ως το Γκάζι. Και το μόνο τραγούδι που ταιριάζει, που παίζει στο repeat, από τα 1000 στη μνήμη του Capote, είναι αυτό... "Μην πάμε απόψε πουθενά". Εκτέλεση της Πρωτοψάλτη, βέβαια... Τί παράξενο... Για πόσους ανθρώπους οι ίδιες διαδρομές τραγουδάνε το ίδιο, συγκεκριμένο τραγούδι;
καλημέρα :)
δεν ήξερα οτι η Μαριανίνα Κριεζή κάνει εκπομπή στο ραδιόφωνο!.. μια ερώτηση λοιπόν: που και πότε; :)
ευχαριστώ εκ των πρωτέρων!
@hello earth:
Κάθε Πέμπτη 12-1 στο Δεύτερο Πρόγραμμα (103,7).
Έχει συνήθως ένα θέμα - κορμό (π.χ τις "μέλισσες"), όπου παίζει τραγούδια που σχετίζονται με αυτό. Ο, τι πιο απρόβλεπτο μπορείς να φανταστείς!
Έχει πλάκα!
jirashimosu: σ'ευχαριστώ πολύ!! αμέ, πολύ ωραίο concept.. βασικά ξέρεις - οτι εχω πετύχει να εχει κάνει σε στίχους - σε τραγούδια και λοιπά - είναι απλά συγκινητικό.. θα τσεκάρω την εκπομπή! καληνύχτα :)
Post a Comment