Έχω πικάπ!

Έχω επιτέλους ένα παλιό πικάπ που δουλευει και γεμίζει το δωμάτιο χριτς - χρατς από δίσκους κανονικούς, βινυλένιους, που κάθεσαι και τους ακούς ολόκληρους γιατί φοβάσαι να αγγίξεις τη βελόνα μην τους γρατζουνίσεις.

Πάντα ήθελα ένα πικάπ. Ποτέ δεν είχαμε στο σπίτι. Μάλλον είχαμε όταν ήμουν παιδάκι, αλλά ήταν χαλασμένο από τότε που το θυμάμαι και κανείς δεν έμπαινε σε διαδικασία να το φτιάξει, αφού κι οι κασέτες μια χαρά έκαναν τη δουλειά τους.

Κι έτσι το πικάπ έμεινε ένα παράξενο απωθημένο που λόγω της βουβής παρουσίας του ήταν ταυτόχρονα απόμακρο και οικείο. Για όλους άχρηστο, για μένα απλά σιωπηλό. Κι επειδή ήταν μέρος του υπόλοιπου συστήματος δεν το πετούσαν. Απλά το ανέχονταν. Εγώ όμως πάντα ήλπιζα πως κάποια μέρα που θα του περνούσε η τσαντίλα θα άρχιζε και πάλι να παίζει και να γεμίσει το δωμάτιο με αυτό το ζεστό ήχο που έλεγαν όλοι κι εγώ απλά υπέθετα.

Κοίτα τώρα πόσο μυστήρια και μαγικά δένονται όλα στις πανσελήνους. Σήμερα που απέκτησα απρόσμενα αυτό το πικάπ, μπόρεσα να παίξω τον ένα και μοναδικό δίσκο που έχω στην κατοχή μου. [Το δίσκο από τον οποίο προέρχεται το τραγούδι που (συμπτωματικά;) σχολίασαμε με τον etalon και το sugarproof στο «αφιερωμένο»].

Φυσικά μιλάω για το Κανονικά της Νικολακοπούλου και του Κραουνάκη με τη Γαλάνη, το οποίο παρόλο που δεν είχα (μέχρι σήμερα) που να το ακούσω, το είχα αγοράσει σε βινύλιο, όταν το είδα σε ένα δισκάδικο στο Μοναστηράκι. Αρχικά γιατί με ενθουσίασε το artwork, αλλά κι επειδή τότε δεν κυκλοφορούσε κι ήθελα να σιγουρέψω ότι αν μου δινόταν ποτέ η ευκαιρία θα μπορούσα να το ακούσω…

Από τότε, το Κανονικά βγήκε σε cd, τα τραγούδια τα άκουσα, τα αγάπησα (και τα αποστήθισα), το «Δεν είσαι εσύ» (όπως είπα και στο προηγούμενο post) είναι από τα all-time favorites μου, ενώ οι ενορχηστρώσεις του Γανωσέλη αποτελούσαν επί χρόνια την ένοχη συνομωτική μας απόλαυσή με τον Τσίρκα.

Κι όμως σήμερα είναι σαν να άκουσα αυτό τον (αδικημένο τότε) κύκλο τραγουδιών για πρώτη φορά. Καθισμένος στο πάτωμα με το ένθετο στα χέρια, διαβάζοντας με προσοχή τους στίχους που ξέρω έτσι κι αλλιώς απ’ έξω. Και δίπλα στη συγκίνηση της ακρόασης, έχω και μια μεγάλη χαρά που το πικάπ μου ξεθύμωσε… και γεμίζει ζεστά χριτς – χρατς το δωμάτιο…ειδικά σήμερα που είμαι… κάπως.

ΥΓ. Το απόγευμα κιόλας, κατεβαίνω Μοναστηράκι για δίσκους
ΥΓ2. Απ’ το γνωστό πεζόδρομο, μετρώντας βήματα
ΥΓ3. Και πρέπει να του βρω και όνομα…