Έχεις νιώσει ποτέ ότι δε σε χωράει ο τόπος;
Ότι δε σε χωράει ρε παιδί μου, πως το λένε;
Όπου και να πας είναι στενά και κάθεται κάτι βαρύ στο στήθος σου.
[By the way, κάπως έτσι έφυγε η Vivien Leigh]
Έρχεται μεγάλο κύμα. Το διαισθάνομαι.
Ουφ...
χάλια σου λέω...
[Ησυχία και θάλασσα. Αυτό. Και κάτι να πιω]
Και θέλω και κούρεμα. Άμεσο. Μέσα στα επόμενα λεπτά...
3 comments:
Χτες απογευματάκι ερχόμενος προς το λουκούλειο γεύμα ξεκίνησα την ανάγνωση της δικής της βιογραφίας... ΒΤW, μήπως απλά χωνεύεις τα χθεσίνα; Αχ, Θέμη, μας κατέστρεψες!!! Θέλω πάλι τάρτα φράουλα και μους σοκολάτα σε ένα!
Γεννιόμαστε από παντού. Κάθε μέρα κάθε νύχτα. Γεννιόμαστε και απλωνόμαστε. Απειροελάχιστα ίσως. Αλλά είναι τόσο αισθητό αυτό το τέντωμα που ο κόσμος γυρνάει το κεφάλι του και κοιτάζοντας μας στα μάτια εκατοντάδες πεταλούδες τρομάζουν και πετάν στο άπειρο.
Και αυτό είναι κάτι όμορφο να σκέφτεσαι όταν δεν σε χωράει ο τόπος
@aντώνης:
Δεν ξέρω γιατί μιλάς...
...
@candyblue:
Χμμ...
μακάρι να είχα τον έλεγχο των σκέψεών μου όταν με πιάνει αυτό το συναίσθημα, αλλά δυστυχώς, δεν...
Όμορφα δε θα ταν όμως;
Post a Comment