the second time #2

Ραντεβού με το παρελθόν. Χτες. Με βροχή. Κι η βροχή να φτιάχνει mood νοσταλγίας. Και μελαγχολίας συγχρόνως.

Τα ραντεβού με το παρελθόν είναι κάτι σαν revival του Broadway. Έχεις ένα έργο. Παλιό σουξέ κατά κύριο λόγο. Αλλά το cast δεν... Τις περισσότερες φορές γερνάει. Καμιά φορά έχει πεθάνει κιόλας. Αν είσαι τυχερός και ζει η πάλαι ποτέ φρέσκια και λαμπερή πρωταγωνίστρια της δίνεις τιμής ένεκεν το ρόλο μιας συμπαθητικής δεύτερης γιαγιούλας (για το inside jock). Κάνεις και μια νέα σκηνοθεσία, φτιάχνεις νέα εντυπωσιακά σκηνικά και κοστούμια που κλείνουν το μάτι στα παλιά και έτοιμος. Τις περισσότερες φορές έχεις δημιουργήσει ένα flop. Καμιά φορά τυχαίνει και σου βγαίνει το Chicago. Νομίζω έχει να κάνει με τις συγκυρίες. Τις στιγμές. Την πρώτη ύλη (όχι, ε;)

Αρκετά με το θεατροπαράδειγμα. Τα ραντεβού με το παρελθόν έχουν μια σπάνια χρονική υπόσταση. Είναι μαζί δέκα χρόνια και προχθές. Αυτό είναι το υλικό τους. Οικειότητα κι αμηχανία. Περισσότερο οικειότητα. Αλλά και γερή αμηχανία μια δυο φορές, όταν χάνεται η σύμπτωση της στιγμής. Το αναμενόμενο. Το προβαρισμένο.

Είχαμε ραντεβού στο ίδιο σημείο. Όπως τότε. Ως γνήσιος ψυχαναγκαστικός ακολούθησα τον ίδιο δρόμο. Δεν τον θυμόμουν καλά. Πήγαινα από πάνω ή από κάτω; Πιο κοντά είναι από πάνω. Τώρα το συνειδητοποιω. Εγώ όμως πήγαινα από κάτω. Τώρα το γιατί, ποιος το ξέρει... Περίμενα εκεί που περίμενα πάντα. Τότε είχα discman (άσε τί έπαιζε - δε θες να ξέρεις), χτες είχα τον Hamlet κι έπαιζε Martha βροχερή. Εξέλιξη, όχι αστεία...

Βγήκαν πολλά χτες. Ξύπνησαν μνήμες κοιμισμένες πλάι στη βροχή. Ως και γράμματα. Κι όμως. Πριν από δέκα κοντά χρόνια έστελνα γράμματα. Κανονικά. Γραμμένα στο χέρι. Με γραμματόσημο στο φάκελο και διεύθυνση αποστολέα και παραλήπτη. Βέβαια δεν είμαι καθόλου σίγουρος πως αυτά τα γράμματα τα έστελνα εγώ. Κάποιος άλλος. Δεν τον γνωρίζω. Δεν τον θυμάμαι μάλλον. Έγραφε με χιούμορ. Κι ύστερα σοβάρευε. Και μετά επέστρεφε στο χιούμορ και τότε ακριβώς ήταν που σοβάρευε περισσότερο. Δεν τον ανακαλώ, αλλά κατά περίεργο τρόπο νιώθω την κυκλοθυμία του. Κι ο γραφικός του χαρακτήρας. Σαν τον δικό μου. Λίγο πιο σίγουρος. Τότε. Τώρα είναι αλλιώς. Κυρίως το α. Αυτό έχω αλλάξει με τα χρόνια.


Στα γράμματα υπήρχε κι ένα όνομα. Σημαντικό τότε απ' τα συμφραζόμενα, που δυστυχώς δεν υπάρχει καταγεγραμμένο στη μνήμη μου. Ούτε σαν πρόσωπο, ούτε σαν όνομα, ούτε σαν γεγονός. Anyway, τα σημαντικά του παρελθόντος έτσι κι αλλιώς δεν είναι πάντα σημαντικά. Κάποια όμως είναι. Κι ευτυχώς αυτά είναι όντως σημαντικά. Και μένουν. Μέσα στα χρόνια. Κι ας μην είναι ο, τι ήταν. Κι ας μην είναι το Chicago. Ας είναι το West Side Story: ακόμα κι αν κάθε νέο ανέβασμα του δεν έχει τη λάμψη του πρώτου, έχει γράψει ιστορία αρκετή για 1000 χρόνια...


Βγάλαμε και φωτογραφία. Κλώνο. Ίδια πόζα, ίδια χαμόγελα. Έχω αλλάξει.

ΥΓ: Ο Hamlet μετά από καιρό σας έχει δώρο: τη Martha της βροχής...en français... λίγο παρακάτω...