Mirror-pause

Από σήμερα δεν είμαι εγώ. Επισήμως. Κι εμφανισιακά. Δεν είμαι εγώ. Είμαι κάποιος άλλος που δεν μπήκα καν στον κόπο να του πω το τυπικό χαίρω πολύ όταν αντίκρισα τη φάτσα του στον καθρέφτη. Και μ' αυτόν τον άλλον σκέφτηκα πως πρέπει να ζω κάτι μήνες. Και προς στιγμήν τρόμαξα μη με καταπιεί... Μη φανεί πιο δυνατός από μένα και μ' εκτοπίσει. Γιατί όντας κάποιος άλλος δεν έχει ρωγμές, ούτε αδυναμίες. Έχει μόνο καθαρό σβέρκο και λείο πρόσωπο. Και μάτια άδεια. Θλιμμένα στο βάθος μα εμφανώς αδιάφορα. Ξέρει τι πρέπει να κάνει κι είναι σε πλήρη ετοιμότητα. Έχει αποδεχτεί τις κινήσεις που του αντιστοιχούν και το χώρο που θα καταλάβει. Είναι κουρδισμένος στην εντέλεια.

Κι αν τα μάτια του άλλου είναι άδεια, αυτό συμβαίνει γιατί έχει πρόσβαση σε ένα πολύ μικρό ποσοστό της σκέψης μου. Έχει συγκεκριμένο μέγεθος το μέρος του εγκεφάλου μου που του διατίθεται. Κι αυτό το τόσο ας το κάνει ό, τι θέλει. Ο, τι μπορεί. Για όσο προλάβει μέσα στους λίγους μήνες του.

Το υπόλοιπο εσωτερικό του κρανίου μου είναι από μέρες κενό κι ασβεστωμένο. Είναι γεμάτο μουσικά όργανα, μ' ένα λευκό πιάνο στα αριστερά. Έχει ένα καλογυαλισμένο πάτωμα και τη Francoise Dorleac με το Gene Kelly να περιμένουν υπομονετικά στις καρέκλες τους να ξεκινήσουν την χορογραφία από τις Δεσποινίδες της Rochefort, γιατί απλούστατα ΑΥΤΟ επιλέγω για πραγματικότητα.



Μια μικρή παύση λοιπόν. Θα τα ξαναπούμε σύντομα. Δεν ξέρω ακριβώς πότε ή πώς... Ξέρω όμως ότι θα τα ξαναπούμε...

Παράξενη αίσθηση το σήμερα. Πέρασε κιόλας.

[Τί θα λέμε άραγε του χρόνου τέτοια μέρα; ]