Life of Ma Parker

...Κι όμως είχε έρθει η ώρα να κλάψει. Πρέπει να κλάψει. Δε μπορεί πια να το αναβάλλει. Δε μπορούσε άλλο πια να περιμένει... Που να πάει;

"Πέρασε σκληρή ζωή η κυρά - Πάρκερ." Ναι, στ' αλήθεια σκληρή. Το πηγούνι της άρχισε να τρέμει. Δεν υπήρχε χρόνος για χάσιμο. Πού όμως; Που;

Σπίτι της δε μπορούσε να πάει. Ήταν η Έθελ. Θα τρόμαζε πολύ η Έθελ. Δε μπορούσε να κάτσει σ' ένα παγκάκι, κάπου. Θα μαζευόταν κόσμος και θ' άρχιζαν τις ερωτήσεις. Ούτε και να επιστρέψει στο διαμέρισμα του λόγιου κυρίου ήταν δυνατόν. Δεν είχε δικαίωμα να κλαίει σε ξένα σπίτια. Αν καθόταν σε τίποτα σκαλιά θα ερχόταν να της μιλήσει κάνας πολισμάνος.

Αχ, δεν υπήρχε κάπου που να μπορεί να κρυφτεί και να 'ναι μόνη της και να μείνει όσο της αρέσει, χωρίς να ενοχλεί κανέναν και κανείς να μην ανησυχεί γι' αυτήν; Δεν υπήρχε μέρος στον κόσμο όπου να μπορεί να κλάψει με την ψυχή της - επιτέλους;

Η γριά κυρία Πάρκερ στάθηκε και κοίταξε πάνω - κάτω. Ο παγερός αέρας φούσκωνε την ποδιά της σα μπαλόνι. Και τώρα άρχισε να βρέχει. Δεν υπήρχε μέρος. Πουθενά...

[Από το υπέροχο Garden Party της Katherine Mansfield...]
(μτφ. Μαρία Λαϊνά)